24 jaar bloggen – Vandaag bestaat dit blog 24 jaar. Na zo’n lange tijd kan ik niet zeggen dat er veel vooruitgang is geboekt in de wereld. En zeker ook niet in Nederland. Het begon destijds met het verketteren van de islam door Pim Fortuyn en het gebeurt nu nog steeds door Geert Wilders. Op dit gebied is er dus geen enkele sprake van voortschrijdend inzicht. Dan laat ik in het midden of dat terecht is, want je hebt islam en je hebt islam, als u begrijpt wat ik bedoel.
Vaststaat voor mij dat Nederland veel onverdraagzamer is geworden, ongetwijfeld gestimuleerd door het hysterisch gebruik van diverse sociale media. Nederland is veel openlijker extreem rechts in z’n uitingen, hier en daar zelfs onverbloemd racistisch.
Wat mij het meest treft en ergert, is het gebrek aan mededogen met andere mensen, die dikwijls in veel treuriger omstandigheden verkeren dan wij hier in het welvarende Nederland. En daarbij komt nog eens de haat die ongebreideld geventileerd wordt. Ik snap niet dat de koning zich niet doodschaamt met zo’n volk. Ikzelf zou het voor gezien houden. Zeg jij er dan eens wat van, Willie! Doe eens wat nuttigs!
Drie kinderen
Neem de situatie van (naar men zegt) drie (!) Palestijnse kinderen die naar Nederland gehaald zouden kunnen worden voor een zware en moeilijke medische behandeling. Eerst wilde ons kabinet daar niet aan. Op zich al diep treurig. Toen ze met veel hangen en wurgen uiteindelijk toch toestemden, barstte het dom rechts ongenoegen hierover volop los op sociale media. Het is echt diep treurig om dat allemaal te lezen. Ontstellend om te beseffen dat dit crapuul gewoon onder ons is, naast je kan staan in de tram of de supermarkt.
Belastingcenten
Keihard wordt geklaagd en gejammerd dat die kinderen maar ‘in de regio’ moeten worden opgevangen door de rijke moslimbroeders in omringende landen. Het zou een optie kunnen zijn, hoewel niet per se de meest optimale.
‘Waarom moet dat van onze belastingcenten?’ is het dan. Altijd weer die belastingcenten. Je kunt natuurlijk ook gewoon hulp bieden omdat het nodig is, zonder afwachtend naar anderen te kijken.
Ook: ‘Je moet ze hier niet naartoe halen, want dan komen er meteen weer vijftig familieleden mee die nooit meer teruggaan.’
Dat is niet waar, maar toch weet men het zeker. Alle leugens zijn geoorloofd om ze hier maar weg te houden.
Elk onzin-argument wordt uit de kast getrokken. Zoals: de wachtlijsten in de zorg! Die zijn nu al veel te lang! U begrijpt, de toevoeging van drie kinderen zal de gemiddelde wachttijden met jaren doen toenemen, het hele systeem in chaos storten. Nee, als we dáár aan gaan beginnen!
Het gaat nog steeds over 3 (!) ernstig zieke kinderen! Als er in de kamer niet zo’n heisa over was gemaakt, had men stiekem in alle rust gewoon hun leven kunnen redden. Ik wed dat als die kinderen uit Frankrijk waren gekomen, er geen enkel probleem zou zijn geweest. Diezelfde mensen zouden stapels knuffels voor de deur van het ziekenhuis hebben gelegd.
Deporteren
Ik krijg de aanvechting om geheel in Wilders-stijl te roepen: Kunnen we al dat PVV-kiesvee niet gewoon deporteren? Daar zijn ze toch zelf ook zo’n voorstander van als het om anderen gaat? Naar Gaza bijvoorbeeld? Dan kunnen ze zélf al die Gazanen daar helpen ‘opvangen in de regio’.
Nou, en zo ben ik dus al 24 jaar bezig om in mijn blog mijn ongenoegen te ventileren over dit onverdraagzame en onverdraaglijke klootjesvolksdeel. Daar zal ik bij leven en welzijn voorlopig nog wel even mee door moeten gaan. Al is het maar om mijn eigen gemoed te kunnen luchten. Want ik heb niet de illusie dat ik ook maar enige invloed heb.
Ik besef eveneens dat de toon van dit stukje nu niet bepaald past bij een jubileumviering. Het zij zo. Dus nu maar met volle kracht op naar het 25-jarig bestaan!
