Het was een sluimerende herinnering, ik had hem kennelijk diep weggestopt. Maar door actuele modieuze discussies komt hij weer boven. Dit soort debatten wordt trouwens voornamelijk gevoerd door de grootstedelijke elite, elders hebben ze daar nauwelijks aandacht voor. Dit terzijde en nu terzake. ...
Vandaag op dit blog een recensie van het TomTom Via 62 navigatieapparaat. En wel in het bijzonder de stembesturing. Want stembesturing van apparaten heeft de toekomst, lees ik overal.
Veel smartphones hebben al een zogeheten spraakassistent. Die gebruikt niemand, omdat hij tot veel frustratie en ergernis leidt. En je staat voor gek. Deze spraakassistent is echter nog niets vergeleken bij de TomTom stembesturing. Deze tart alle regels voor een beschaafde gedachtenwisseling. ...
Kamperen in een tent is volgens mij steeds minder populair. De jeugd begint er niet meer aan. Hooguit voor Pinkpop of andere meerdaagse festivals wordt de tent nog uit de mottenballen gehaald. Of voor een zuipvakantie in Zeeland. Voor het regulier kamperen krijg je de jongelui niet meer enthousiast. Dat is althans mijn indruk. Die kan fout zijn. ...
Ik stelde het mij aldus voor: ik had iemand geholpen bij het afbikken van een roestige scheepswand. Dat doe ik nooit, dus laat ik dat in mijn fantasie dan tenminste één keer hebben gedaan.
Mijn grijze haren zaten vol roeststrepen, mijn sjofele overall was onregelmatig verkleurd van donkerblauw tot poederig bruin. Ik liep gebogen en ietwat moeizaam, want dergelijke werkzaamheden doen een aanslag op de rug. Ik had me ook niet geschoren.
Dat u een beetje een beeld heeft.
Ik besloot tussen de werkzaamheden door even een fles Cola te halen bij de Albert Heijn. Cola smeert de keel en is goed tegen de roest, redeneerde ik.
Bij de kassa gekomen keek de caissière mij doordringend aan. Dat gebeurt normaal niet snel, dus verlegen wendde ik mijn blik af. Behalve de fles cola werd ook ik dit keer gescand.
“Gaat het wel goed met u?” vroeg zij bezorgd.
Verdorie, daar had je het gedonder in de glazen! Ik herinnerde mij het krantenbericht waarin melding werd gemaakt van AH-caissières die bejaarde buurtbewoners in de gaten zouden gaan houden. Ik was er verlegen mee, want ik bén helemaal nog niet oud! Hooguit zag ik er op dit moment niet al te florissant uit. Wat afgetakeld misschien, maar niets wat een flinke douchebeurt niet kon verhelpen.
“Als u wilt kan ik u doorverwijzen naar onze vrijwilligers achterin de winkel. Die kunnen dan bij een kopje verse Perla koffie even met u praten!”
“Hebben ze ook warme chocomel?” informeerde ik met raspige stem.
“Vast wel,” zei ze gedecideerd. Ze straalde helemaal. Eindelijk kon zij vanachter haar kassa ook iets doen voor de behoeftige bejaarde medemens. Zij had er eentje gevangen!
Ik besloot het spel maar mee te spelen en spoedig werd ik opgehaald door enkele dames in mantelpakken, die volgens mij gewoon van mijn eigen leeftijd waren.
Er was geen chocomel. Het gereedstaande plastic koffiebekertje schonk ik dus maar vol met mijn eigen cola.
“Woont u alleen?” informeerden zij voorzichtig.
Ik vertelde trots dat ik een huishouden vormde met mijn echtgenote en mijn zoontje van ruim anderhalf jaar.
Zij keken elkaar tersluiks aan. De conclusie las ik op hun gezichten: deze man is danig in de war. Hij leeft nog in het verleden, toen hij en zijn vrouw nog jong waren en zijn zoon nog klein. Die moeten wij gaan beschermen tegen de rauwe werkelijkheid.
“Heeft u wel eens geïnformeerd of u recht heeft op thuishulp? Kunt u een beroep doen op mantelzorg?”
Thuishulp. Dat zag ik wel zitten. Ik geniet enorm van Zijne Kleine Koninklijke Hoogheid (ZKKH), het is een fantastisch lief kind, maar af en toe valt de zorg mij wel wat zwaar. Daar kan ons gezin wel wat ondersteuning bij gebruiken.
Ik pakte mijn fonkelnieuwe iPhone 6S en liet wat geinige foto’s zien van het kereltje en mijn lieftallige vrouw.
“Dat is uw kleinzoon? En dat is zeker uw dochter?”
“Nee, dat zijn dus mijn vrouw en mijn zoon…”
Opnieuw keken de dames van het zelfingenomen maatschappelijk betrokken vrijwilligersclubje elkaar aan. Dit keer met meer twijfel. In hun ogen las ik: deze man moet onmiddellijk van de straat. Dit kon niet langer zo. Maar aan de andere kant: zo’n iPhone paste niet in het plaatje van de verloederde bejaarde.
Ik vulde het plastic bekertje nog maar eens met cola. Ik nam een slok. Ik liet een boertje en stond op.
Volgende keer zou ik maar naar de Coop gaan. Daar blijf je tenminste gevrijwaard van dit soort onzin. Niet ik, maar de mensen die dit verzinnen hebben hulp nodig.
De volgende dag vraag ik ZKKH of hij mee gaat wandelen.
“Ja!” zegt hij verheugd. We gaan straks nog even de sociaal controlerende postbode in onze wijk op stang jagen, fantaseer ik verder. Ja, de uitwassen van de participatiesamenleving zijn een oneindige bron van denkbeeldig vertier.
Laatst bewerkt: .
...