De Boze Witte Man en de Blonde Onderbuikspreker

Het duizelt mij. Er zijn de laatste tijd in de media teveel grote thema’s aan de orde. Op zichzelf niet erg, maar ze worden volkomen kapot-geanalyseerd, uitgekauwd, gefileerd, geduid en uitgebeend. Het is om gestoord van te worden. Sorry, maar ik móet die eindeloze stroom geouwehoer voor mezelf even samenvatten…

De Britse boze witte man

Allereerst was er dat referendum. Groot Brittannië wil de EU verlaten. Grote schrik. Hoe kan dit? Al redelijk snel is de pers het erover eens: het is een rebellie van de gewone man tegen de elite. De gevestigde orde die nooit heeft geluisterd.

De Amerikaanse boze witte man

Dan wint Donald Trump de Amerikaanse presidentsverkiezingen. In de weken daarna worden wij ook hier bedolven onder duidingen. Na het uitkristalliseren daarvan komt één centraal thema bovendrijven: het is ‘de boze witte man’ die rebelleert tegen ‘het establisment’.

De Nederlandse boze witte man

Geert Wilders staat op flinke winst in de peilingen. Overal in Europa doet populistisch rechts het goed. Wilders verwoordt het ongenoegen en de verongelijktheid van de ‘boze witte man’, de opstand tegen ‘de elite’, die kliek in Den Haag, dat ‘nep-parlement’, dat ‘showproces’ tegen hem, de ondergang van de Nederlandse cultuur, de bedreiging door de islam.

Oeps: een trend

Hier tekent zich een trend af, er is tóch één gemeenschappelijk thema te distilleren. Het thema van de ‘boze witte man’ (m/v).
Hebben al die ontevreden mensen een punt? Ja, dat hebben zij. Alleen kiezen zij de verkeerde woordvoerders om aan dit ongenoegen uiting te geven. Wilders, Trump of Le Pen zijn niet de juiste mensen om op termijn verbetering in hun situatie te brengen. Om te zorgen dat er wél rekening met hen wordt gehouden.

Bonus tegenover bijstand

Laat ik mij tot Nederland beperken. Wat zien al die ontevreden mensen ‘boven zich’ gebeuren? Zij zien dat zeer grote ondernemingen nauwelijks belasting betalen en zij wel. Zij zien dat bankiers in crisistijd zichzelf miljoenen aan salarissen en bonussen toebedelen.

Onderwijl blijft het salaris van de gewone man op de nullijn. Hij ziet zijn zekerheden afbrokkelen. Hij levert pensioen in, hij kan pas later met stoppen met werken, hij mag uit eigen zak het AOW-gat betalen. Het eigen risico in de zorg stijgt. De woningmarkt is onbetaalbaar geworden. Tijdens de bankencrisis is hij aan de dijk gezet. Na een paar maandjes uitgeklede WW mag hij creperen in de bijstand. Om vervolgens nog eens vernederd te worden door het UWV.

Participatie is voor het plebs

Tegelijk zien deze mensen hoe een bestuurlijk ‘old boys network’ zichzelf de goede baantjes toeschuift. Hoe het bedrijfsleven bij elkaar de commissariaten uitwisselt. Hoe het de productie automatiseert of overhevelt naar lagelonenlanden. Het personeel in eigen land wordt ontslagen.

Ze zien ook hoe zorgbestuurders een paar ton verdienen terwijl er handen aan het bed tekort zijn en mantelzorgers mentaal uitbranden omdat ze voor hun nog thuiswonende ouders moeten blijven zorgen. Ze beseffen dat de participatiesamenleving alleen bestaat voor het plebs, want de rijken huren uiteraard gewoon iemand in.

Ongelijk verdeelde lasten

Daarnaast mag ‘de gewone man’ de fricties opvangen die nu eenmaal gepaard gaan met de ontwikkeling van de multiculturele samenleving. Het is bewonderenswaardig hoeveel Nederlanders nog bereid waren het land open te stellen voor Syrische vluchtelingen. Maar onder de oppervlakte gist al decennia lang het ongenoegen. Het barst nu naar buiten in de vorm van vilein racisme.

Goed en slecht nieuws

Wat nu? Wij wachten de verkiezingen af. Ik heb goed en slecht nieuws voor de ‘boze witte mannen (m/v)’. Wilders gaat met zijn PVV de verkiezingen winnen. Hoogst onzeker is of hij ook een regering zal kunnen vormen, want verder wil niemand met hem meedoen. In het onwaarschijnlijke geval dat het wél lukt, krijgen wij te maken met een regeringsploeg van twijfelachtig allooi. Zie de LPF indertijd. Geconfronteerd met een werkelijkheid die weerbarstiger blijkt dan het gemak van het A4-tje, zal die regering van Wilders het niet lang redden. Wishful thinking mijnerzijds natuurlijk, maar hoop doet leven.

De boze Blonde Onderbuikspreker

Daarna neemt ‘de elite’ het doodleuk weer over. Want van oudsher regeert de elite, al minstens sinds de tijd van de VOC.
Dat is het slechte nieuws. Of had de ‘boze witte man (m/v)’ de illusie dat Shell, Unilever en Heineken hun belangen in gevaar lieten brengen door de Blonde Onderbuikspreker?

Foto: Centraal bestuur van de VOC, de eerste multinational.

Laatste revisie op 31 januari 2019.