Brillenwinkel
Waargebeurde verzinsels

Hallucinaties in de brillenwinkel

Ik heb al jaren een leesbril, maar nu werd ook de rest van de wereld om mij heen een beetje vaag. Ik ging naar de brillenwinkel. Preciezer gezegd: de Bril Corner. Inderdaad, hij zit op een hoek. Het is bij mijn weten een van de weinige brillenleveranciers die nog niet ten prooi gevallen is aan een van de grote ketens als Eye Wish, Hans Anders, Pearle of Specsavers. Dat zijn in mijn beleving allemaal oplichters.

Ik werd uitgebreid doorgemeten. Onderwijl werd ik vakkundig van de wijs gebracht met allerlei onbegrijpelijke termen en cijfers, met min en plus zoveel, dioptrie, multifocaal, cilinder, bipolair (o nee, deze niet).

Multifocaal gestuntel

Na een week was mijn prachtige bril klaar. Een volledig multifocale bril. Daarmee kun je ver en dichtbij kijken. Vol verwachting zette ik hem op. Niet alle focalen waren even geslaagd, als ik het maar zo even mag uitdrukken.

Voor de grotere afstand was de bril een verbetering, maar het leesgedeelte kwam niet lekker uit de verf. Na een half uur moeizaam scherpstellen kreeg ik één woord per regel acceptabel in beeld.

Windhandel

“Multifocaal moet altijd even wennen…” werd mij verzekerd door de vriendelijke opticien. Maar hij wilde met liefde andere glazen laten komen, waarbij het leesgedeelte ‘iets breder’ was.
Ik was verbijsterd over zoveel service. We hebben het hier namelijk over glazen van honderden euro’s per stuk, mind you!
Naar aanleiding van deze ervaring zeg ik u: de brillenbusiness is één grote windhandel! Monturen en glazen van enkele kwartjes inkoop gaan voor honderden euro’s over de toonbank. Dat kan niet anders.

Een ouder echtpaar

Een week later zette ik de bril met de nieuwe glazen op. Het was nog steeds geen visuele openbaring, maar ja, “multifocaal moest wennen”.

Lees ook:
Een tompouce aan de Turks-Syrische grens

Héél erg wennen, merkte ik even later.

Er was een ouder echtpaar de winkel binnengekomen. De vrouw ging monturen passen, de man zei met gedempte stem wat hij ervan vond. Al bij het tweede montuur vond hij het ‘heel mooi’. Dat duidde op gering geduld. Het is namelijk onmogelijk dat het tweede montuur meteen goed staat. Zo gaat dat nooit. Daar zijn minstens veertien pogingen voor nodig.

Vreemde dingen

Maar goed, dit daargelaten, ikzelf begon inmiddels vreemde dingen waar te nemen door mijn nieuwe bril. Het oudere echtpaar voor het brillenrek bestond uit oud-premier Wim Kok en zijn vrouw. Hier in de Bril Corner. Een eenvoudige buurtbrillenwinkel. Dit kon niet waar zijn.

Ik dacht dat ik gek werd. Was ik multifocaal aan het hallucineren? Had ik een multifocale virtual reality bril op? Het feit dat de opticien onbekommerd doorging met zijn adviezen en zelfs een derde paar glazen aanbood, sterkte mij in de overtuiging dat ik dingen zag die er niet waren. Als ik nou Katja Schuurman of Tatjana Šimić had gezien had ik wel kunnen leven met de optische afwijkingen in mijn brillenglazen. Maar een vergrijsd sociaal-democratisch echtpaar uit vervlogen tijden is wel héél erg wennen! Je kunt ook teveel van je klanten vragen. Ik ging dus voor het derde paar glazen.

Update 23-10-2018: Wim Kok overleed op 20 oktober 2018 (mijn verjaardag, ook dat nog, maar dat is toeval).

Laatst bewerkt: jan 13, 2019 @ 17:28.

Laatste revisie op 13 januari 2019.

(523 keer bezocht, 1 bezoeken vandaag)

Schrijft op Arnoud Hugo en Amsterdam Centraal. Vader ZKKH. Wanneer tijd over: schrijven, muziek, voorlezen, redactie Amsterdam Centraal.

5 Reacties

  • ximaar

    Sterkte met je glazen en een voorspoedig 2018! 😉

    Volgens mij zitten de kosten vooral in de mensuren
    en dat hebben ze omgeslagen in de glazen en monturen.

    Zelf heb ik ooit een bril gehad voor veraf. Iets van -0,75 en geneuzel over cylinders zodat contactlezen niet mogelijk was. Voor dichtbij had ik er niets aan en de grootste ellende was lopen. Goed scherp was tussen 3 en enkele lichtjaren. Alleen ben ik helaas 1,75 en zag ik niet goed waar ik liep. Eigenlijk was ie vooral nuttig voor verkeersborden in het donker. Maar met mijn fietssnelheid was dat ook niet echt nodig. De TV ‘knipperde’ meer, dus daar zette ik hem ook voor af. Teveel details zien op afstand vond ik ook nix. Dat belastte teveel m’n CPU en daarbij gun ik anderen hun provacy. Uiteindelijk belandde de bril in de la. Een jaar of 10 later moest ik voor bepaalde medicijnen vrijwel 100% suikervrij eten. Na nog geen maand kon ik weer uitstekend in de verte zien. De -0,75 was gezakt naar ongeveer -0,33 en daar is geen bril voor nodig. Inmiddels heb ik wel een bril voor dichtbij. 30cm naar een boek op krant met 8punts letter werd wat lastig. Voor een laptop op 40cm gaat het nog altijd prima.

    • JOHNN

      Meekleurend glas, heb ik ook gehad in de jaren 70. Toen kwam ik ‘s winters vaak in Beieren, Zwitserland en Oostenrijk. geweldig met al die reflecterende sneeuw. Maar minder leuk als je een huis of café binnenstapte: geen hand voor ogen. Dus afzetten dan maar. 🙁 Helaas had ik later sterkere glazen nodig en dan werd de bril te zwaar. Moest ik kunststofglas, veel lichter, maar meekleurend…. nee teveel gevraagd. Loop nu dus alweer een aantal jaren rond met twee brillen in mijn zak en 1 op mijn neus. Ach alles went.

      • Henk van S tot S

        Ik heb ze sinds kort ook voor het eerst van krasvast “antistatisch” plastic.
        Is maar een fractie lichter dan voorheen mijn “extra dunne” glazen.
        Volgende keer gewoon weer glas:
        Maakt makkelijker schoon.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Previous Next
Close
Test Caption
Test Description goes like this
Total
0
Share