Politiek correct circus

Politiek correct circus – Afgelopen week gingen wij naar het circus. Nee, niet dat duffe Schoof-circus in Den Haag, daar verwacht ik alleen maar ongelukken. Nee, het was het Magic Circus dat was neergestreken in onze gemeente. Niet dat ik nu zo’n groot liefhebber ben van circussen, maar de kinderen vinden het leuk. Bovendien is het toch een soort cultureel erfgoed dat ondersteuning verdient. Sinds er geen dieren meer in mogen optreden is het ook nog eens politiek correct amusement. Dus niets hield ons tegen.
Het Magic Circus is een klein circus, er werken naar mijn inschatting maar een stuk of tien mensen. Zij nemen het volledige programma voor hun rekening, dat vrijwel geheel bestaat uit allerlei vormen van acrobatiek. Drie mannen en de rest schaars geklede dames. Uit Finland hoorde ik, waar ze door de kou niet vaak de kans zullen krijgen om er zo bij te lopen.

Bedenkelijke terminologie

Tijdens de voorstelling moest ik ook direct weer denken aan de bedenkelijke terminologie uit de turnwereld, zoals ‘uitstekende beenspreiding’, waar ik lang geleden al eens over schreef. De spagaten volgden elkaar in rap tempo op.
Ik begreep nu ook meteen waarom de tent zo afgeladen was met vaders uit (op dit gebied) meer bekrompen culturen. Zij waren enthousiast aan het fotograferen. Maar deze verdenking kan ook voortkomen uit mijn verdorven geest, de dirty old man in mij. Schandalig natuurlijk, maar zoals een Engels gezegde luidt: ‘A dirty mind is a joy forever!’, hetgeen vrolijk is afgeleid van de dichtregel ‘A thing of beauty is a joy forever,’ van de dichter John Keats. Het was een van de belangrijkste dingen die ik heb onthouden van de Engelse les op de middelbare school. Hier kon je tenminste wat mee in je latere leven!
Ik kan er overigens alle begrip voor opbrengen dat een klein circus dit soort middelen inzet om het hoofd boven water te houden.

Autobanden

De voorstelling was onderhoudend, de Finse acrobaten kronkelden en klommen met grote lenigheid in allerlei attributen, van spiralen tot autobanden en klommen op en in elkaar. Ik moest telkens denken aan de geweldige mogelijkheden als je zo’n dame in bed weet te… ho, daar ga ik weer. Ik moet wél zeggen: vroeger met al die dieren in het circus had je dit soort afleidende gedachten niet. Wanneer je niet al te diep geperverteerd was tenminste.
Applaudisseer en concentreer je op het geweldige vakmanschap (m/v)! Op je eigen stramme tekortkomingen desnoods! Je moet er toch maar elke keer weer staan, ook als je een keertje iets verkeerds gegeten hebt. Dat kan heel weerzinwekkend aflopen.
Ik heb daarover eens een filmpje gezien met een Amerikaanse cheerleader die kennelijk de dag ervoor bij Taco Bell had gegeten en bij de sprong op de levende pyramide al haar collegaatjes onderspoot.
Goed. Waar was ik…

Poffertjes

In de pauze aten we poffertjes. Ook daarin was voorzien, net als de mogelijkheid tot het kopen van suikerspinnen. Ik dirigeerde de kinderen naar de poffertjes, want ik had geen zin de rest van de voorstelling aan de bank vastgeplakt te zitten. Ik haalde ook flesjes water. Toen ik terug kwam hoefde een van de twee ineens geen water. Je weet dan weer wat voor opofferingen je je eigenlijk getroost door met ze naar het circus te gaan. Maar ik had ook even de directeur gesproken, die zich in de pauze niet te goed voelde om de etenswaren te verkopen in een kraampje. Ik opperde dat het leiden van een circus zwaar werk was. Hij vertelde dat hij leraar was geweest en dat het circus veel makkelijker was. Van het ene circus naar het andere, zullen we maar zeggen. Dus leraren die tegen een burn-out aan zitten: ga bij het circus! Een verademing!

Ter Apel

Ik keek eens rond en bedacht dat dit soort amusement ideaal was voor al die expats die in onze gemeente wonen, want als je de taal niet spreekt, kun je toch genieten. Misschien ook een idee voor Ter Apel. Daar kunnen ze wel wat afleiding gebruiken.
Aan het eind van de voorstelling benadrukte de circusdirecteur in zijn dankwoord aan het publiek de noodzaak om je gelukkig te kunnen voelen. “Zeker in deze tijden!” riep hij geëmotioneerd uit.
Ik was het van harte met hem eens en iedereen met mij, gezien het donderend applaus. Of hadden ze er door de taalbarrière geen reet van begrepen en klapten ze maar braaf met de kinderen mee? Doet er niet toe. Als je maar gelukkig bent.

Laatste revisie op 24 april 2025.