Telkens wanneer ik in Nahariya (Israël) ben, besef ik hoe aangeharkt en georganiseerd Nederland eigenlijk is. Er hoeft maar een stoeptegel scheef te liggen en je kunt een melding sturen naar Verbeter de Buurt. Vergeleken daarbij is Nahariya een zootje. Alles verpulvert hier in hoog tempo, niet in de laatste plaats doordat het stadje aan zee ligt. Wat mij het meest opvalt is de mentaliteit van ‘laat maar zitten’. Dingen die stuk zijn worden dikwijls vervangen door iets nieuws, maar het oude exemplaar blijft eindeloos ergens in de tuin liggen. En zo zijn tuinen en stukjes grond in dit land bezaaid met kreupele plastic stoelen en campingtafels, geknakt plastic kinderspeelgoed…