Ondanks het maatschappelijk streven naar minder uitstoot van schadelijke stoffen en minder herrie, haalt Prins Bernhard jr de Formule 1 naar Zandvoort.
Ik maak mij even kwaad. Het faillissement van het Slotervaart Ziekenhuis kwam voor Amsterdam (en ver daarbuiten) als een donderslag bij heldere hemel. Van de ene op de andere dag was het ziekenhuis niet meer. Personeel ontslagen, patiënten voor 15.00 uur overgeplaatst naar elders, operatieafspraken afgezegd. De minister (VVD) was verrast, zag het aan, deed niets en vond dat dit nu eenmaal marktwerking was. En ook: een ziekenhuis is geen bank en hoeft dus niet gered te worden.
Deskundigen zeggen dat je een ziekenhuis niet kunt runnen als een bedrijf, want daarvoor zijn ze teveel gebonden aan allerlei regels. Ziekenhuizen kunnen dus helemaal niet opereren volgens de regels van de markt. Het ziekenhuis is daardoor meestal zelf van meet af aan ziek.
De Saoedische kroonprins dacht: wat die Russen kunnen, kan ik ook. Alleen was hij bij gebrek aan geavanceerde zenuwgassen of nucleaire gifstoffen gedwongen zijn toevlucht te nemen tot primitievere methoden.
Naar nu blijkt functioneert Saoedi-Arabië in humanitaire zin nog op middeleeuws niveau. Ook een cursus ‘omgaan met kritiek’ zou welbesteed zijn aan de Saoedische monarchie.
Immers, het getuigt nu niet bepaald van moderne beschaving dat een kritische stukjesschrijver als Jamal Khashoggi als dusdanig bedreigend wordt ervaren, dat hij op een beestachtige manier moet worden afgeslacht. En dat ook nog eens via een gecompliceerde buitenlandse operatie.
Zeventien jaar geleden begon ik met bloggen. Ik moet daar natuurlijk even bij stilstaan. Gelukkig kan ik vaststellen dat ik mij het afgelopen jaar niet al te druk heb gemaakt. Daar was wel aanleiding toe, maar ik heb daar gewoon niet zo’n zin meer in. Behalve als het gaat om ernstig onbenul bij het uitoefenen van een publieke functie. Zoals rechters die hun ego belangrijker vinden dan bescherming van de maatschappij tegen diep gestoorde types.
Maar het liefst houd ik het bij persoonlijke observaties uit het dagelijks leven, want dat schijnt literair nu in de mode te zijn.
Al tijdens de vorige termijn van het Amsterdamse stadsbestuur begon ik me gaandeweg af te vragen: is deze coalitie wel opgewassen tegen de sprinkhanenplaag van graaiers, profiteurs en speculanten die bezit heeft genomen van de stad? Feitelijk heeft men het onheil in het verleden heel onnozel over zichzelf afgeroepen door de stad sterk te promoten in het buitenland. En ook bij de huidige coalitie krijg ik nog niet de indruk dat men werkelijk greep heeft op de zaken. Integendeel, de boel loopt steeds verder uit de hand.
Mijn apotheek heeft iets nieuws: de Afhaalautomaat. Die kan ik gebruiken voor regelmatig terugkerende medicijnen. Het recept wordt verwerkt, de geneeswaren worden in de automaat gelegd, ik krijg een afhaalcode per mail en als ik die intyp (+ geboortedatum) schuift het deurtje open.
De politie in Roermond gaat data koppelen om Oost-Europeanen op te sporen die in rondtrekkende criminele bendes de regio teisteren.
Ik vind het razend knap hoe Grote Broer tegenwoordig aan de hand van een DNA-profiel steeds makkelijker moordenaars opspoort. Sir Arthur Conan Doyle mag blij zijn dat hij dit niet meer meemaakt. Het writers block zou al na twee bladzijden hebben toegeslagen. Sherlock Holmes had werkloos moeten toezien hoe forensisch expert Doctor Watson voortaan de zaak in een achternamiddag oplost. Daar is geen lol meer aan.
De Johan Huizingalaan in Amsterdam Nieuw-West is negatief in het nieuws. Onverlaten plaatsten explosieven bij enkele winkels en bedrijven of schoten er hun Kalasjnikov op leeg. De nieuwe burgemeester kwam achteraf kijken om de verontruste buurtbewoners een hart onder de riem te steken. Er is nu cameratoezicht en een mobiele politiepost.
Op de laatste vrijdag van het schooljaar liepen wij ’s middags door de deftige straten van Amsterdam Zuid. De zon scheen prettig en voor ons uit huppelden twee vrolijk uitgedoste blonde meisjes. Toen de prinsesjes even stilstonden zei ik dat ze er prachtig uitzagen. Ze vertelden dat ze zes jaar waren. Bij zo’n leeftijd kom je er nog mee weg als je leuke meisjes een compliment maakt. Twintig jaar later voelen ze zich meteen ‘geobjectiveerd’ en ‘ge#metood’.