Op de laatste vrijdag van het schooljaar liepen wij ’s middags door de deftige straten van Amsterdam Zuid. De zon scheen prettig en voor ons uit huppelden twee vrolijk uitgedoste blonde meisjes. Toen de prinsesjes even stilstonden zei ik dat ze er prachtig uitzagen. Ze vertelden dat ze zes jaar waren. Bij zo’n leeftijd kom je er nog mee weg als je leuke meisjes een compliment maakt. Twintig jaar later voelen ze zich meteen ‘geobjectiveerd’ en ‘ge#metood’.
Het was landelijk nieuws: Schiphol is van plan wegbrengers te laten betalen voor het afzetten van passagiers (‘Kiss & Ride’). Die reizigers worden dus straks in dubbele zin afgezet. Met de auto door hun familie, financieel door Schiphol.
Door dit autoverkeer te ontmoedigen, wil Schiphol het milieu sparen. Men heeft het zelfs over de luchtkwaliteit. Wat een schandelijke onbeschaamdheid en brutaliteit!
Een vrachtwagenchauffeur veroorzaakte in het Belgische Bierbeek een ernstige aanrijding. Een ravage was het gevolg. Volgens de berichtgeving had hij spiernaakt achter het stuur gezeten. Misschien teveel uit de beek gedronken? Hij sloeg na het ongeluk op de vlucht.
De politie arresteerde een man die naakt langs de snelweg liep en dacht aanvankelijk dat het een psychiatrische patiënt uit de omgeving betrof. Maar het bleek om de chauffeur van de vrachtwagen te gaan.
Het wemelt op internet van de sites die je vertellen hoe je een blog moet schrijven. Tja, dat kan ik natuurlijk ook, want slechts weinigen kunnen bogen op zoveel ervaring in het bloggen als deze meneer hier (217 jaar, zo hé!). Daarom laat ik u vandaag zien hoe je een verhaal kunt laten evolueren van kinderopvang naar grote bruine plastic gieters. Dat leer je bij al die anderen namelijk niet.
De Amsterdamse gemeenteraad koos voor Femke Halsema als nieuwe burgemeester. Ik had goed gegokt vorig jaar (hoewel op een ongelukkig moment, achteraf bezien). Het is een juiste keuze, de meest voor de hand liggende. Daar denkt niet iedereen zo over, getuige de vele mensen die op sociale media aankondigen ‘de stad nu maar te gaan verlaten’. Ik zal deze opwellingen maar wijten aan de golf van polarisatie die het politieke spectrum de laatste tijd teistert. Amsterdam is, zeker na de laatste verkiezingen, nu eenmaal een overwegend linkse stad en dan is het niet realistisch om te verwachten dat de gemeenteraad kiest voor een rechtse kandidaat.
Mijn zoontje van vier beweegt zich nog onbevangen door de wereld. Vrijelijk praat hij met allerlei mensen, ook vreemden. Ik geniet daarvan.
Ik besef dat de dag niet ver meer is dat ik hem zal moeten waarschuwen. Ik moet hem vertellen dat niet iederéén zo lief en aardig is. Soms zelfs vals, kwaadaardig en haatdragend. Dat wordt nog lastig uit te leggen.
Rabbijn Jacobs twitterde deze week: “Twee mannen vonden het gisteravond nodig om op intimiderende wijze meermaals voorbij te rijden (op de Zuidas) en mij en mijn gezin uit te schelden voor KankerJoden en F alle joden. Graag kom ik met hen in contact. Wie helpt mij zoeken? Nummerbord van hun auto was 16-JT-BZ.”
Het aantal wijsneuzen en gelijkhebbers is sinds pakweg de jaren 70 spectaculair gestegen. Ongetwijfeld komt dit door het hogere opleidingsniveau van de jongere generaties. Dat is goed, maar het heeft ook zijn keerzijden. Was vroeger Marcel van Dam de enige nationaal bekende betweter, tegenwoordig staat Twitter vol met quasi-intellectuele snotneuzen.
Regelmatig zijn er terugroepacties van producten waar achteraf wat aan blijkt te mankeren. Er zit iets in waar we ziek van worden, er zit een schroefje los, er kan iets afbreken of in brand vliegen. Die dingen. Fabrikanten zijn beducht voor een slecht imago en dus roepen ze fluks hun inferieure troep terug.
Ik had de man van de bushalte geplukt. Bushalte Sacharov. Hij was daar onvrijwillig en languit gaan liggen en dat had ik vanuit mijn auto gezien. Ik was uitgestapt en had hem eerst maar eens op het bushaltebankje gehesen.
Ik had iets dergelijks eerder bij de hand gehad, maar toen was de onmachtige man dronken. Deze niet. Hooguit oud en zwak.
Vanaf het bushaltebankje zat hij nu wat beduusd te grijnzen van ‘kijk mij nu weer eens gek doen’.