Zeventien jaar geleden begon ik met bloggen. Ik moet daar natuurlijk even bij stilstaan. Gelukkig kan ik vaststellen dat ik mij het afgelopen jaar niet al te druk heb gemaakt. Daar was wel aanleiding toe, maar ik heb daar gewoon niet zo’n zin meer in. Behalve als het gaat om ernstig onbenul bij het uitoefenen van een publieke functie. Zoals rechters die hun ego belangrijker vinden dan bescherming van de maatschappij tegen diep gestoorde types.
Maar het liefst houd ik het bij persoonlijke observaties uit het dagelijks leven, want dat schijnt literair nu in de mode te zijn.
Al tijdens de vorige termijn van het Amsterdamse stadsbestuur begon ik me gaandeweg af te vragen: is deze coalitie wel opgewassen tegen de sprinkhanenplaag van graaiers, profiteurs en speculanten die bezit heeft genomen van de stad? Feitelijk heeft men het onheil in het verleden heel onnozel over zichzelf afgeroepen door de stad sterk te promoten in het buitenland. En ook bij de huidige coalitie krijg ik nog niet de indruk dat men werkelijk greep heeft op de zaken. Integendeel, de boel loopt steeds verder uit de hand.
Mijn apotheek heeft iets nieuws: de Afhaalautomaat. Die kan ik gebruiken voor regelmatig terugkerende medicijnen. Het recept wordt verwerkt, de geneeswaren worden in de automaat gelegd, ik krijg een afhaalcode per mail en als ik die intyp (+ geboortedatum) schuift het deurtje open.
De politie in Roermond gaat data koppelen om Oost-Europeanen op te sporen die in rondtrekkende criminele bendes de regio teisteren.
Ik vind het razend knap hoe Grote Broer tegenwoordig aan de hand van een DNA-profiel steeds makkelijker moordenaars opspoort. Sir Arthur Conan Doyle mag blij zijn dat hij dit niet meer meemaakt. Het writers block zou al na twee bladzijden hebben toegeslagen. Sherlock Holmes had werkloos moeten toezien hoe forensisch expert Doctor Watson voortaan de zaak in een achternamiddag oplost. Daar is geen lol meer aan.
De Johan Huizingalaan in Amsterdam Nieuw-West is negatief in het nieuws. Onverlaten plaatsten explosieven bij enkele winkels en bedrijven of schoten er hun Kalasjnikov op leeg. De nieuwe burgemeester kwam achteraf kijken om de verontruste buurtbewoners een hart onder de riem te steken. Er is nu cameratoezicht en een mobiele politiepost.
Op de laatste vrijdag van het schooljaar liepen wij ’s middags door de deftige straten van Amsterdam Zuid. De zon scheen prettig en voor ons uit huppelden twee vrolijk uitgedoste blonde meisjes. Toen de prinsesjes even stilstonden zei ik dat ze er prachtig uitzagen. Ze vertelden dat ze zes jaar waren. Bij zo’n leeftijd kom je er nog mee weg als je leuke meisjes een compliment maakt. Twintig jaar later voelen ze zich meteen ‘geobjectiveerd’ en ‘ge#metood’.
Het was landelijk nieuws: Schiphol is van plan wegbrengers te laten betalen voor het afzetten van passagiers (‘Kiss & Ride’). Die reizigers worden dus straks in dubbele zin afgezet. Met de auto door hun familie, financieel door Schiphol.
Door dit autoverkeer te ontmoedigen, wil Schiphol het milieu sparen. Men heeft het zelfs over de luchtkwaliteit. Wat een schandelijke onbeschaamdheid en brutaliteit!
Een vrachtwagenchauffeur veroorzaakte in het Belgische Bierbeek een ernstige aanrijding. Een ravage was het gevolg. Volgens de berichtgeving had hij spiernaakt achter het stuur gezeten. Misschien teveel uit de beek gedronken? Hij sloeg na het ongeluk op de vlucht.
De politie arresteerde een man die naakt langs de snelweg liep en dacht aanvankelijk dat het een psychiatrische patiënt uit de omgeving betrof. Maar het bleek om de chauffeur van de vrachtwagen te gaan.
Het wemelt op internet van de sites die je vertellen hoe je een blog moet schrijven. Tja, dat kan ik natuurlijk ook, want slechts weinigen kunnen bogen op zoveel ervaring in het bloggen als deze meneer hier (217 jaar, zo hé!). Daarom laat ik u vandaag zien hoe je een verhaal kunt laten evolueren van kinderopvang naar grote bruine plastic gieters. Dat leer je bij al die anderen namelijk niet.