Ik maak mij even kwaad. Het faillissement van het Slotervaart Ziekenhuis kwam voor Amsterdam (en ver daarbuiten) als een donderslag bij heldere hemel. Van de ene op de andere dag was het ziekenhuis niet meer. Personeel ontslagen, patiënten voor 15.00 uur overgeplaatst naar elders, operatieafspraken afgezegd. De minister (VVD) was verrast, zag het aan, deed niets en vond dat dit nu eenmaal marktwerking was. En ook: een ziekenhuis is geen bank en hoeft dus niet gered te worden.
Deskundigen zeggen dat je een ziekenhuis niet kunt runnen als een bedrijf, want daarvoor zijn ze teveel gebonden aan allerlei regels. Ziekenhuizen kunnen dus helemaal niet opereren volgens de regels van de markt. Het ziekenhuis is daardoor meestal zelf van meet af aan ziek.

In het fijne Friese Heerenveen reed ik door een klein straatje. Ik haalde een paar fietsers in. Ik kreeg geen gelegenheid deze manoeuvre te voltooien, want met hoge snelheid kwam een autootje de hoek om en reed mij tegemoet. Polo’tje of zoiets. Ineens stond hij schuin naast mij geklemd. De bestuurder was duidelijk niet van zins mij enige ruimte te gunnen. Raampjes werden opengedraaid. Op opgefokte toon vroeg de jongeman achter het stuur waarom ik hem blokkeerde. Het was wederzijds, maar goed. Ik probeerde hem uit te leggen dat dit het gevolg was van zijn eigen gedrag en dat je in deze straat maar 30 km per uur mocht rijden.

Ineens duikt zo’n woord dan overal op in de media: cultuurmarxisme. Een lichte paniek overvalt mij. Heb ik iets gemist? Heb ik niet opgelet?
Met een verbeten trek om mijn mond span ik Google voor mijn karretje.

De laatste jaren is het bon ton geworden om linkse opvattingen fanatiek te verketteren. Links is de oorzaak van alle ellende in dit land. Het wordt vooral gedaan door lieden en media die zelf niet al te frisse opvattingen hebben. Maar dat vind ik dan weer.

Ik lees de krant. Ik volg mijn tijdlijn op Facebook en Twitter. En elke keer overvalt mij een grote vermoeidheid. Een Donaldiaanse vermoeidheid, want de berichten over Donald Trump domineren de dag en de wereld. Enerzijds is er de hilariteit rondom de stupiditeit van zijn persoon en zijn medewerkers, anderzijds zijn er de verontrustende beleidswijzigingen.

Ik reageer even wat particulier ongenoegen af. Want het gaat van kwaad tot erger bij PostNL. Het zit zo: webwinkels laten steeds grotere hoeveelheden pakketjes door het land bezorgen. Ondermeer door PostNL. Sommige van die pakketjes worden teruggestuurd wegens niet waargemaakte verwachtingen. Of misschien zijn er ook mensen die het gewoon uit balorigheid doen.

Ik was in Mijdrecht en stond op de stoep. Samen met mijn vrouw. Voor onze ogen voltrok zich een verkeersruzie: een wat oudere man met witte baard in een dito gekleurde auto werd bandenpiepend klemgereden door een lange jongeman in een bestelwagen.

Europol meldt dat er minstens tienduizend vluchtelingenkinderen zijn verdwenen. Ongemerkt, tijdens hun vlucht. Het schijnt dat er veel kinderen alleen, zonder familie, op de vlucht zijn en daardoor makkelijk slachtoffer worden van criminele organisaties in Europa. De kinderen worden tewerkgesteld in de prostitutie of als slaaf.

Ik word altijd droevig van open brieven. Het is een knullige stijlvorm. De schrijver wil tegen iets protesteren of iets gedaan krijgen. Zijn doelwit is doorgaans een publieke figuur: de premier, de koning, de blonde profeet.

Mijn hart kromp samen bij het zien van het kleine dode jongetje op de vloedlijn. Hij had zijn nette broekje aan, zijn nieuwe schoentjes. Hij lag op zijn buik, de armpjes langs zijn lichaam, de vingertjes gekromd. Als hij in die houding thuis op de bank had liggen slapen, zou het vertederend zijn geweest. Kinderen zijn op deze leeftijd juist het meest ontroerend.