Amstelveen heeft de naam een suffe en saaie gemeente te zijn, maar ondertussen. We hadden hier een heus seksschandaal.
Twee dagen na de verkiezingen trad een wethouder in Amstelveen plotseling af. Er werden verder geen mededelingen over gedaan, maar hij ging weg om ‘zwaarwegende persoonlijke redenen’.

De Christenunie in de gemeente Amstelveen probeert tijdens de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen wel op een héél ordinaire manier de aandacht van de kiezer te trekken.

Lubbers is dood. Hij ruste in vrede. Ik herdenk hem als een groot staatsman waar wij in het verleden erg veel last van hebben gehad. Hij leidde drie achtereenvolgende kabinetten en voerde draconische bezuinigingen door. Ook graaide zijn kabinet brutaal in de pensioenpot van het ABP. U begrijpt: ik heb nooit op hem gestemd.

De spionnen van de AIVD waren geïnfiltreerd in de Russische hackersgroep Cozy Bear. Ze zagen hoe de Russen allemaal stoute dingen deden om de Amerikaanse verkiezingen te manipuleren. Onze oranjespionnen kregen internationaal lof voor deze prestatie. Het zegt mij niets. Ik moet het maar geloven. Iedereen is trots op iets wat wij niet begrijpen.

Ik hoop dat we in 2018 met z’n allen een frisse start kunnen maken. Dat we verschoond blijven van discussies waarin we elkaar tot op de vierkante millimeter de maat nemen.
Dat fenomeen nam vorig jaar pathologische proporties aan. Bij de genderdiscussie, bij de Zwarte Piet-discussie, bij de #metoo-discussie, bij de slavernij- en racismediscussie. De belangengroepen betrokken hun stellingen, het eigen gelijk werd minutieus afgekaderd en iedereen die met zijn mening ook maar enigszins buiten de lijntjes stapte werd genadeloos verketterd of streng terechtgewezen. We zijn het nog niet verleerd, die remonstrantse scherpslijperij van de rekkelijken en preciezen.

Sinds enige tijd ligt wethouder Jo Palmen (71) uit Brunssum onder vuur. Hij is landelijk nieuws. Iedereen wil hem weg hebben.

We bekijken de wereld vanuit ons eigen perspectief. Logisch. Maar het is een aangeharkt perspectief. Tot in de puntjes en de uiterste hoekjes is alles in dit land verzorgd en geregeld. Plekken waar het nog niet zo is zijn uiterst zeldzaam. Dat noemen we dan de ‘rafelranden van de stad’.

De laatste jaren is het bon ton geworden om linkse opvattingen fanatiek te verketteren. Links is de oorzaak van alle ellende in dit land. Het wordt vooral gedaan door lieden en media die zelf niet al te frisse opvattingen hebben. Maar dat vind ik dan weer.

Laat die Trump maar even zitten. Veel meer maak ik mij zorgen over de ontwikkelingen in eigen land. Er is namelijk een categorie landgenoten die zich laat samenvatten onder de naam ‘fascistjes in de dop’.
Je ziet ze nu al handenwrijvend warmlopen voor de komende Kamerverkiezingen.
‘Straks komen wij lekker aan de beurt!’

Ik lees de krant. Ik volg mijn tijdlijn op Facebook en Twitter. En elke keer overvalt mij een grote vermoeidheid. Een Donaldiaanse vermoeidheid, want de berichten over Donald Trump domineren de dag en de wereld. Enerzijds is er de hilariteit rondom de stupiditeit van zijn persoon en zijn medewerkers, anderzijds zijn er de verontrustende beleidswijzigingen.