Het wemelt op internet van de sites die je vertellen hoe je een blog moet schrijven. Tja, dat kan ik natuurlijk ook, want slechts weinigen kunnen bogen op zoveel ervaring in het bloggen als deze meneer hier (²17 jaar, zo hé!). Daarom laat ik u vandaag zien hoe je een verhaal kunt laten evolueren van kinderopvang naar grote bruine plastic gieters. Dat leer je bij al die anderen namelijk niet.

Ik had de man van de bushalte geplukt. Bushalte Sacharov. Hij was daar onvrijwillig en languit gaan liggen en dat had ik vanuit mijn auto gezien. Ik was uitgestapt en had hem eerst maar eens op het bushaltebankje gehesen.
Ik had iets dergelijks eerder bij de hand gehad, maar toen was de onmachtige man dronken. Deze niet. Hooguit oud en zwak.
Vanaf het bushaltebankje zat hij nu wat beduusd te grijnzen van ‘kijk mij nu weer eens gek doen’.

Ik ging met Zijne Kleine Koninklijke Hoogheid (ZKKH) naar het Amstelpark. Hij reed op zijn step een eind voor mij uit. Het was aardig weer en wij hadden eens flink zin om in de speeltuin te gaan spelen. En chocolademelk te drinken. En ijs te gaan eten.

Het dorp waar ik mijn eenvoudige -om niet te zeggen nederige- buitenverblijf bezit, is de toegangspoort naar de prachtige Friese meren. Er is een brug, een eetcafé, een bazaar, een snackbar en een brugwachter met een klompje aan een hengel.
In de zomer varen de plezierjachten af en aan, in de winter is er geen ruk te doen. Voor de toeristen althans.

Van oudsher zijn contactadvertenties in de krant bijzonder intrigerend. Samen met de overlijdensberichten vormen ze de best gelezen rubriek van de krant.
En zeg nu zelf, papieren contactadvertenties hebben toch veel meer mystiek en amusementswaarde dan appjes als Tinder? Je kunt lekker gissen wie en wat er achter steekt.

In openbare toiletten zaten de Romeinen tijdens het poepen naast elkaar. Geen deuren, geen scheidingswandjes, geen toiletjuffrouw, geen schoteltje. Gewoon vol in het zicht. Men wisselde de laatste nieuwtjes uit.

Dat je ouder wordt merk je tegenwoordig niet alleen meer aan de kleur van je haar, maar vooral aan de online advertenties die je  krijgt voorgeschoteld. Het neemt bij mij zelfs verontrustende vormen aan. Steevast word ik om de oren geslagen met reclame voor trapliften, uitvaartverzekeringen en scootmobielen.

De laatste tijd valt het mij op dat boeren steeds vaker hun koeien allemaal tegelijk op een klein stukje weiland laten grazen. Waar vroeger de koeien ruim gespreid op uitgestrekte graspercelen een beetje sloom gras stonden te happen of lagen te herkauwen, vormen ze nu een samenscholing. Hun ‘persoonlijke ruimte’ is daarmee behoorlijk ingekrompen. Wat zit hier nu weer achter?

Tijdens het prachtige weer zat ik onlangs met vrouw en kind op het terras van het Blauwe Theehuis in het Vondelpark. Wij dronken wat en aten een broodje gezond. Ik heb daar achteraf geen last van gehad. Dat lijkt u vanzelfsprekend en mij leek dat aanvankelijk ook, totdat het volgende zich voordeed…

Op mijn tv wordt steeds meer gerookt. Niet in Nederlandse programma’s, want roken op de werkplek (en dus ook op de set) is in Nederland verboden. Maar goed ook.