Jippie-a-jee!

Muziek speelt in een babyleven vanaf het begin een prominente rol. Of hij dat nu wil of niet. Zo is er veel speelgoed voor baby’s waar muziek in zit. Liefst zo pingelend mogelijk, want men neemt voetstoots aan dat baby’s klokkenspel- en harpgeluiden het meest waarderen. Geen drums, stuwende baslijnen, scheurende gitaarsolo’s of lekker veel distortion. Jammer. Toch een gemiste kans volgens mij: het is zo goed voor de hechting tussen vader en zoon.

Brahms

Vroeger zouden de mierzoete klanken in babyspeelgoed mij het craquelé in het tandglazuur hebben doen springen, maar tegenwoordig vind ik het allemaal prachtig. Dat schijnt door de oxytocine te komen. Dit hormoon geldt als de ultieme weekmaker, ook bij mannen.
Moeiteloos zing, fluit of neurie ik inmiddels de drie kwartier durende playlist van de Tiny Love mobile boven de box mee. Elke dag weer.

Het muzikale repertoire van al het babyspeelgoed komt doorgaans op hetzelfde neer. Het wiegelied van Johannes Brahms (Opus 49 No.4) staat met stip op nummer 1. Maar ook Mozart, Bach en Chopin hebben allerlei melodieën gecomponeerd die zich in verkrachte uitvoering uitermate goed lenen voor babyspeelgoed.

Jippie-a-jee

Mijn zoon heeft een speeltje met een auto-achtige vorm. Er hangen drie sleutels aan, er zitten knopjes op met leuke lichtjes erin. Als je erop drukt komt het object muzikaal tot leven. Een enthousiaste juffrouw begint te zingen dat ze een gele auto is en dat ze op reis gaan. Eén van de deuntjes eindigt met de kreet: Jippie-a-jee! 
De juffrouw had duidelijk zoveel plezier in dat woord dat ze haar ziel en zaligheid erin heeft gelegd: Jippie-jáááj-jeeeejjj!!! Het werkt aanstekelijk en dus roep ik nu meerdere keren per dag opgetogen ‘jippie-jááj-jéééjjj’ door het huis. Ik zou die mevrouw willen ontmoeten, zodat wij het in koor kunnen doen. Nooit geweten dat de letter ‘j’ zoveel vocale potentie had.

Zijne Kleine Koninklijke Hoogheid (ZKKH) maakte een periode door dat hij maar moeilijk de slaap kon vatten. Hij krijste dermate hysterisch, dat ons direct duidelijk was dat hij zichzelf niet in slaap zou huilen, zoals menig wijsneuzig babyboek belooft. Ik zocht op internet naar tips of we soms muziek konden gebruiken om hem in slaap te krijgen. En zo ja: welke muziek?

Crazy

Ik kwam uit bij een aantal suggesties. Op nummer 1 stond Katie Melua met Closest Thing to Crazy . Zelf vond ik het een mooi nummer. Maar bij ZKKH zag ik onmiddellijk de lipjes naar beneden krullen, waarna hij lang en smartelijk begon te krijsen. Het was hem duidelijk te depressief.

Gelukkig kon Norah Jones met Come Away With Me op iets meer waardering rekenen, hij lag aandachtig naar haar te luisteren. Maar luisteren is nog lang geen slapen. Ik experimenteerde verder met aanbevelingen als Over the Rainbow van Israel Kamakawiwo’ole en The Rainbow Connection door Kermit de Kikker.
Een doorslaand succes werd het allemaal niet. Ik had zelfs ons dure Sonos geluidssysteem naast zijn bedje gezet. Niets is je als ouder te gek tenslotte, als hij maar braaf slaapt. Het maakte geen enkel verschil.

Ouders hebben het al zwaar genoeg

Ik besloot niet verder te zoeken. Ik liep namelijk het risico dat uitgerekend de absolute onderkant van het Nederlandstalig repertoire in de smaak zou gaan vallen. Dan zul je net zien dat hij als een speer onder zeil gaat bij Vader Abraham of Corry Konings. Je mag dat van ouders niet verlangen. Die hebben het al zwaar genoeg. Bovendien wilde ik het ene gejank niet inruilen voor het andere.

Onlangs heb ik mijzelf verlaagd tot het zingen van ‘Slaap kindje slaap’. Het werkte aardig. Dit negentiende eeuwse lied (1850) had ik eerder vermeden, omdat je een kind niet al op zo’n jonge leeftijd allerlei leugens op de mouw moet spelden. Dat komt later wel bij het Sinterklaasfeest.

‘Slaap Kindje Slaap’ is één groot onzinverhaal. Ten eerste loopt er daarbuiten geen schaap. Hooguit de kat van de buren. En ook al loopt er buiten wél een schaap, wat dan nog? Het is niet nodig om te gaan zingen over alles wat er buiten loopt. Daar wordt ZKKH maar onrustig van.

Keutels

Ten tweede heeft een schaap geen witte voetjes. Een schaap staat met z’n poten in de blubber of in zijn eigen keutels. Ook drinkt hij zijn melk niet zo zoetjes. Een schaap consumeert helemaal geen melk, behalve als hij lam is. Een schaap eet gras. De beweringen in dit lied zijn dus pedagogisch onverantwoord. Later moet je dat allemaal weer moeizaam gaan rechtzetten.

Ik heb gekozen voor het compromis: ik neurie de melodie. Het kost mij moeite om mijn ogen open te houden.

Laatste revisie op 6 februari 2019.