Even een ouwelullenverhaaltje. Afgelopen week overleed de Duitse orkestleider James Last. De koning van de wir sind immer glücklich und froh-muziek. Ik durf het hier niet goed te bekennen: de eerste plaat die ik ooit kocht was van James Last. Het was jeugdige naïviteit, laat ik het daar op houden. Een mooi moment om af te rekenen met deze ‘guilty pleasure’ van weleer. Als tienerjongen ging ik altijd naar de Firato in de Amsterdamse Rai. Het was een tentoonstelling over audio-, televisie- en (later) video-apparatuur die elke twee jaar werd gehouden. Samen met een vriend struinde ik systematisch en likkebaardend langs al het moois dat voor ons toen nog totaal…