Mijn jeugd is letterlijk verworden tot een puinhoop. Althans, een deel van mijn jeugd. De hele buurt waar ik als kind opgroeide en volwassen werd, is gesloopt. Een grote kraan harkt de brokken beton bij elkaar tot een hoge berg. Het is vreemd om te zien hoe de wijk ineens een stuk lichter is geworden nu de flat waarin ik woonde er niet meer is.De contouren van het fundament zijn nog duidelijk zichtbaar, ik kan precies aanwijzen waar mijn kamertje was, op de begane grond, bij de kleine tuin.Ik weet niet of ik erom moet treuren of juichen. Zo’n mooie buurt was het niet. Het was een nogal troosteloze strook…