Geheel door het lint bij verkeersruzie

Ik was in Mijdrecht en stond op de stoep. Samen met mijn vrouw. Voor onze ogen voltrok zich een verkeersruzie: een wat oudere man met witte baard in een dito gekleurde auto werd bandenpiepend klemgereden door een lange jongeman in een bestelwagen.

Deze jongeman sprong tierend uit zijn voertuig, spurtte naar de witte auto en begon agressief tegen de baardman uit te varen. Vanaf mijn positie aan de overkant van de straat zag ik het schreeuwspuug door de lucht vliegen. Het lijdend voorwerp draaide het raampje een paar centimeter open. Ik zou dat in zijn positie niet hebben gedaan, maar goed, hij wilde blijkbaar beleefd blijven.

Uit de scheldkanonnade maakte ik op dat de jongeman door de baardman bijna ‘voor zijn donder’ was gereden. Gedurende het hele incident werd mij maar niet duidelijk of het hier alleen zijn voertuig betrof of dat hij lijfelijk bijna van de sokken was gereden. De baardman maakte geschrokken dat hij weg kwam, nog achterna gescholden door zijn vermeende slachtoffer.

Toen was ik aan de beurt. Het opgefokte jongmens kreeg namelijk in de gaten dat mijn vrouw met haar telefoon in de hand stond. Hij was in de veronderstelling dat hij werd gefotografeerd. Ten onrechte overigens.

Krijsen

Hij keerde zijn auto naar onze stoeprand, draaide het raam aan de passagierskant open en begon toen tegen mij te krijsen, in een eigenaardige poging mij uit te leggen waarom hij de baard had klemgereden. Met ritmisch priemende vinger zette hij zijn woorden -geheel overbodig- kracht bij.

Ik bleef kalm en ik maande hem onophoudelijk tot rust, met de mededeling dat hij in deze opgefokte toestand niet aan het verkeer moest deelnemen. Het was verbijsterend hoe volslagen hysterisch hij in één adem kon doorschreeuwen en maar niet kalm te krijgen was. Ik begon te vermoeden dat hij een poedertje had gesnoven of zoiets, want ik heb nog nooit iemand zo volledig, maximaal langdurig door het lint zien gaan. Daarbij vergeleken is iedereen die wel eens z’n kleine teen venijnig tegen de poot van de salontafel heeft gestoten een Zenboeddhist.

Tirade

Ik voelde gelukkig geen angst, waarschijnlijk omdat de agressie niet werkelijk tegen mij gericht was, maar tegen de man die waarschijnlijk al lang Mijdrecht met hoge snelheid was ontvlucht.

De tirade ging bijna een kwartier door, schat ik. Ik had natuurlijk kunnen weglopen, maar het leek mij beter dat hij in deze gemoedstoestand zo lang mogelijk aan de stoeprand bleef staan. Ik drong er onophoudelijk op aan dat hij kalmer moest worden, maar het had totaal geen effect. Het was eenrichtingsverkeer. Intussen leerde ik dat hij nog nooit schade had gehad. Hij wees daarbij op zijn kilometerteller, alsof daar het bewijs lag. Verder vond hij dat zijn aanpak de enige effectieve manier was om de mensen ervan te doordringen dat ze roekeloos verkeersgedrag voortaan uit hun hoofd moesten laten. Op zijn manier had hij dus ook een missie, zou je kunnen zeggen.

Pikkie

Ik wist hem uiteindelijk te bewegen om zijn oorspronkelijke voornemen uit te voeren: tanken bij het tankstation aan de overkant.
Ik hoop dat zijn pikkie net zo kort is als zijn lontje. Mogelijk behoedt dit de maatschappij voor zijn nageslacht.
Mijdrecht, dames en heren. Voor wie het avontuur niet schuwt…

Laatste revisie op 2 februari 2019.