2011: Te hoog gegrepen voor de Etos

Ik had een lichte ontsteking aan het tandvlees. Ik besloot de bacterieën het bestaan extra moeilijk te maken door af en toe te poetsen met Corsodyl . Een gel-achtige pasta. Ik had nog wel een tube, maar die was door vorige bekpech al grotendeels opgebruikt.
Vroeger haalde ik het prodcuct op recept bij de apotheek, maar volgens mijn tandarts zou de drogist het ook wel moeten hebben.

Ik vervoegde mij aan de kassabalie bij de Etos.
Ik vroeg het meisje of ze Corsodyl verkochten.
“Codisyl?”
“Nee, Corsodyl. Het is een soort bacteriedodende tandpasta…”

Het meisje keek mij aan met een blik van ‘dat moet mij weer overkomen…’.
Zij wendde zich zuchtend tot haar ‘collegaatje’.
“Natasja, verkopen wij Co… Cosiderol?”
“Wat? Cosidol? Nee, dat hebben wij niet,” antwoordde Natasja hoofdschuddend en stellig.
Mijn eigen kassameisje zei ten overvloede tegen mij: “Nee, sorry meneer, wij hebben geen Conisol…”

Inmiddels is mij wel duidelijk dat ze bij de Etos geen producten verkopen waarvan ze de naam niet kunnen nazeggen.
En eigenlijk vind ik dat best een goede benadering.
Die fabrikanten ook, met hun ingewikkelde gedoe…

_{Laatst bewerkt op: mrt 17, 2020 @ 17:53.}

Laatste revisie op 17 maart 2020.