De statisch geladen dijen van Peggy

In de tweede klas van het voortgezet onderwijs was ik enorm verliefd op Josje.
Josje van Diest.
Wij waren veertien. Haar vader en mijn vader werkten op hetzelfde kantoor en hadden waarschijnlijk over ons gesproken. Hoe mooi het was dat we op dezelfde school zaten en ook nog in dezelfde klas.
In een streng islamitische cultuur was Josje waarschijnlijk direct aan mij uitgehuwelijkt. Afgezien van wat ethische bezwaren zou ik dat wel hebben zien zitten. Maar van de islam hadden wij nog nooit gehoord op die leeftijd, wij waren thuis ook niet van die club, dus dat uithuwelijken was helaas geen optie.
Wij glimlachten altijd vriendelijk tegen elkaar, wisselden weinig woorden, want we waren allebei verlegen.

In de klas zaten de leerlingen in lange rijen achter elkaar, maar ik had het geluk dat zij in de volgende rij bijna pal naast me zat. Enerzijds geweldig, maar het leidde mij ook enorm af. In mijn schoolagenda tekende ik onze initialen vervlochten door elkaar. Ze had mooi lang sluik haar met een pony, een rank figuur en slanke handen. Een leuk en rustig meisje, echt iemand waarmee ik het helemaal zag zitten. In mijn herinnering was het nog niet eens zozeer de seksuele aantrekkingskracht, maar vooral de emotionele. Dat was op zichzelf bijzonder, want op die leeftijd rukken de hormonen als dolle honden aan hun ketting.

Die hormonale beleving had ik bijvoorbeeld wél met Else. Met haar danste ik een jaar later op een schoolfeest en zij wond mij zo op, dat ik later die nacht slapend uit mijn bed sprong en mijzelf terugvond bovenaan de trap. Onnozel en verdwaasd stond ik in donker om mij heen te kijken waar Else ineens naartoe was. Normaal gesproken is ‘jezelf ergens terugvinden’ een dwaze afgesleten uitdrukking die je hooguit nog leest bij columnisten die teveel productie moeten maken, maar in mijn geval was hij werkelijk van toepassing.

Schuren

Maar laat ik teruggaan naar Josje. Achter haar zat Peggy. Peggy was het tegenovergestelde van Josje. Ze kletste maar wat en nog onophoudelijk ook. Ik vond haar nogal dik. Niet echt héél dik, no fat shaming here, maar toch wel zó dik dat je haar in nylonkousen gestoken dijen ritmisch langs elkaar hoorde schuren als ze langs liep. In donker zou je door die statische nylons tussen haar dijen ongetwijfeld het noorderlicht zien flakkeren.

Ze had kort blond haar en een bol gezicht. Ik weet niet hoe het haar later is vergaan, maar ik schat in dat ze later de baas is geworden van een hondentrimsalon. Of winkeljuffrouw in een viskraam. Gewoon zomaar. Omdat ik haar nog steeds haat en niks ergers weet. Ik zal u vertellen waarom.

Op een dag zaten wij tussen de lessen een beetje te kletsen. Ik weet niet meer hoe ik daartoe de moed had gevonden, maar ik liet voorzichtig aan Josje blijken dat ik haar erg leuk vond.
Nog voordat Josje gelegenheid had daar iets van te vinden, bitste Peggy er overheen: “Ze hééft al een vriend!”

Dit was een vernietigende opmerking voor mijn puberziel. Mijn wereld stortte ter plekke in. Josje beaamde het niet, ontkende het niet en zei ook niets troostends.

Een voldongen feit

Wonderlijk hoe wij als de kinderen die wij toen nog waren, dit volstrekt serieus namen. Kleine Josje van veertien jaar die al een vriend had. Vanuit mijn leeftijdsperspectief een onneembare barrière. Een voldongen feit. Niets meer aan te doen. In later jaren zou ik mij daar allerminst door hebben laten weerhouden. En sommige andere ’Josjes’ die ik ontmoette ook niet, die vonden hun vriend geen enkel beletsel. Had ik dat toen maar geweten.

Eenmaal thuis, eenzaam op mijn kamertje, liet ik mijn tranen maar even de vrije loop. Totdat ik ineens, ik herinner mij dit nog goed, in mijn hoofd een knop wist om te zetten. Ik was helemaal klaar met Josje. Niet dat ik haar niet aardig meer vond, maar mijn verliefdheid was abrupt weg. Dat scheelde toch weer een paar slapeloze nachten.

Vernederen

Ik ging weer gewoon naar die behoorlijk vervelende school, om mij daar min of meer dagelijks door de pedagogisch volslagen onbekwame leraren te laten vernederen. Daar gaf ik aanleiding toe, want ik deed het niet zo best. Ik had het juiste studieritme nog niet te pakken, zogezegd. Ik bleef dan ook zitten en Josje en Peggy verdwenen uit beeld.

Het volgende schooljaar begon ik met een blanco agenda zonder vervlochten initialen en ik kon me eindelijk concentreren op de studie. Ik ging als een speer. De meisjes in mijn nieuwe klas, nou ja, die stonden mij niet aan. Je moet het tenslotte net treffen.

Heel soms, in een publieke ruimte waar het stil is, hoor ik nog wel eens een dame langskomen met schurende panty-dijen. Ik wend mij dan resoluut af, want ik neem geen enkel risico: die Peggy wil ik niet meer tegenkomen.

Afbeelding: Niet Josje, maar iets van Pixabay (CC).

Laatste revisie op 6 mei 2020.