Het ongelooflijke weerzien met een oud bureau

Soms neemt het toeval grappige vormen aan. Mijn vader had eens een groot eikenhouten bureau. Dat had hij naar huis gesleept vanaf zijn werk. Met een bakfiets veronderstel ik, want een busje huren behoorde in die tijd (rond 1960) voor hem niet tot de mogelijkheden. Hij had geen rijbewijs.
Ik vraag me zelfs af of het in die tijd überhaupt al mogelijk was om busjes te huren.

Het bedrijf waar hij werkte als grafisch ontwerper (wat toen gewoon tekenaar heette) schakelde over van houten ‘bureaux’ op stalen ‘buro’s’. Het personeel mocht van de directie het afgedankte spul overnemen voor privé-gebruik, misschien wel in de verwachting dat ze thuis nog een beetje zouden doorwerken. Dat kond de directie in mijn vaders geval wel schudden, want hij schoof het bureau direct door naar mijn tamelijk ruime kinderkamer. Ik denk dat hij er snel achter kwam dat het kavalje nergens anders paste. En zo heeft het bureau mij ongeveer vanaf mijn tiende jaar vergezeld bij mijn studie en mijn carrière.

Geheime bergplaats

In het begin diende het bureau ook als geheime bergplaats. Er waren geen verborgen laatjes, maar onderin de ladekasten waren moeilijk bereikbare open ruimtes. Die konden dienen als verstopplek. Er lagen bijvoorbeeld een paar gepikte sigaretjes die ik niet durfde op te roken: het ging vooral om het spannende gevoel van verboden contrabande. Later kwamen er ook nog wat broeierige pin-upplaatjes bij.

Uit beeld verdwenen

Hoewel het grote bureau in de loop der jaren regelmatig in de weg stond, kon ik het nooit over mijn hart verkrijgen het van de hand te doen. Totdat jonge vrienden van ons lieten merken het wel te willen hebben. Ook zij hadden er een aantal jaren plezier van, maar op zeker moment werd de studeerkamer verbouwd tot kinderkamer. Ze informeerden netjes of we het erg vonden dat ze het bureau naar de kringloopwinkel brachten. Ik vond dat niet erg, te meer omdat de plek van het bureau inmiddels was ingenomen door ander meubilair. Mijn bureau verdween uit beeld.

Gekocht bij de kringloopwinkel

Sinds bij ons Zijne Kleine Koninklijke Hoogheid (ZKKH) tot het gezin behoort, hebben wij er aanzienlijk meer vrienden met jonge kinderen bij gekregen. Het is een verrijking.
Onlangs waren wij op een verjaardagsfeestje bij zulke vrienden. Wij kregen een rondleiding door hun nieuwe huis. In de studeerkamer stond een oud eikenhouten bureau. Gekocht bij de kringloopwinkel. U raadt het: het was ‘mijn’ oude bureau.

Ik was verbijsterd door dit toeval. Een gevoel van geluk en blijdschap nam bezit van mij. Een betere bestemming had het bureau niet kunnen krijgen. Want op deze manier blijft dit heerlijke bureau toch altijd nog een beetje bij me in de buurt, onder de hoede van lieve vrienden.

Laatste revisie op 2 februari 2019.