-
Gepantserde kamer
Op donderdag 23 april is het in Israël onafhankelijkheidsdag. Voor de Palestijnen is het daarentegen dan afhankelijkheidsdag. Maar laat ik daar niet verder op ingaan, want een debat hierover is in Israël uiterst vermoeiend, zo niet slopend. Vroeger heb ik op mijn blog wel stukken geschreven in een poging de moeizame (to put it very very very mildly) verhouding van Israël tot zijn buren voor mijzelf te verklaren, maar daar steek ik tegenwoordig geen energie meer in. De weg naar vrede is geplaveid met pure onwil, zeker nu Bibi Netanyahu alweer zes jaar aan het bewind is. Gepantserd en gasdicht De noodzaak om de eigen bevolking te beschermen tegen vijandige…
-
De stad verpulvert
Telkens wanneer ik in Nahariya (Israël) ben, besef ik hoe aangeharkt en georganiseerd Nederland eigenlijk is. Er hoeft maar een stoeptegel scheef te liggen en je kunt een melding sturen naar Verbeter de Buurt. Vergeleken daarbij is Nahariya een zootje. Alles verpulvert hier in hoog tempo, niet in de laatste plaats doordat het stadje aan zee ligt. Wat mij het meest opvalt is de mentaliteit van ‘laat maar zitten’. Dingen die stuk zijn worden dikwijls vervangen door iets nieuws, maar het oude exemplaar blijft eindeloos ergens in de tuin liggen. En zo zijn tuinen en stukjes grond in dit land bezaaid met kreupele plastic stoelen en campingtafels, geknakt plastic kinderspeelgoed…
-
De burgemeester als dictator
Ik bevind mij in het noorden van Israel, in het stadje Nahariya. De burgemeester is nog steeds dezelfde als toen ik hier in 1998 voor het eerst kwam. Al even lang hoor ik van verschillende inwoners dat de man niet goed bij zijn hoofd is en een regelrechte minidictator. Ik heb de neiging hen te geloven als ik de voorbeelden hoor. Grote bomen geven lekker schaduw en dat is fijn in dit klimaat. Maar grote bomen laten ook veel blaadjes vallen en dat geeft volgens de burgemeester veel te veel rommel op straat. De meeste heeft hij daarom laten kappen en vervangen door zielige kleine palmpjes. Verder heeft hij verordonneerd…