Gepantserde kamer
Op donderdag 23 april is het in Israël onafhankelijkheidsdag. Voor de Palestijnen is het daarentegen dan afhankelijkheidsdag. Maar laat ik daar niet verder op ingaan, want een debat hierover is in Israël uiterst vermoeiend, zo niet slopend.
Vroeger heb ik op mijn blog wel stukken geschreven in een poging de moeizame (to put it very very very mildly) verhouding van Israël tot zijn buren voor mijzelf te verklaren, maar daar steek ik tegenwoordig geen energie meer in. De weg naar vrede is geplaveid met pure onwil, zeker nu Bibi Netanyahu alweer zes jaar aan het bewind is.
Gepantserd en gasdicht
De noodzaak om de eigen bevolking te beschermen tegen vijandige buren blijft dus onverminderd aanwezig. Een indringend voorbeeld is de verplichte aanwezigheid van ‘veilige kamers’ in alle nieuwere huizen. Het is een gepantserde, gasdichte kamer waarin bewoners zich kunnen terugtrekken als er weer eens raketten vanuit het noorden (Hezbollah) of het zuiden (Hamas) worden afgevuurd op Israëlische steden.
Bij onheil uit het noorden is de stad Nahariya steevast een geliefd doelwit. Het Israëlische leger slaat dan altijd terug met het beruchte buitenproportionele geweld.
Het credo hier is: die Arabieren moet je echt kei- en keihard aanpakken, anders gaan ze nog denken dat ze een kans maken tegen ons.
Helaas heeft de burgerbevolking aan de andere kant van de grens niet de beschikking over beschermende middelen als een veilige kamer (hoewel die weinig zou uithalen tegen Israëlische bommen), waardoor er steevast veel meer doden vallen.
Humanitair is het een telkens terugkerende ramp. Israël plaatst zichzelf met steeds minder succes in de slachtofferrol, juist vanwege die buitenproportionele reactie.
Honderden raketten
Zo raakt buiten beeld dat de burgerbevolking in het noorden en zuiden van Israël op zulke momenten het eveneens zwaar voor de kiezen krijgt. Honderden raketten met zware explosieven en gevuld met dodelijk schrapnel worden afgevuurd op noordelijke en zuidelijke grenssteden.
Het zijn allemaal geen lieverdjes in deze regio en de gewone burger is er altijd het meest de dupe van. De zoveelste generatie kinderen groeit op in haat voor de ander. Israël zal pas écht onafhankelijk zijn als er een duurzame vrede is met de buren. En dat kan nog wel even duren.
Laatste revisie op 6 februari 2019.
3 Reacties
JOHNN
Ik vind het navrant om dit hier te stellen, toch doe ik het maar. Tijdens de Nazi-bezetting in Nederland was ik een klein jochie. Er was een Stadkommandantur bij ons in de buurt. Door het verzet werd een aanslag gepleegd op een hoge officier in zijn auto. De chauffeur raakte ernstig gewond, de officier die het doelwit was kwam met de schrik vrij. De Duitsers sloegen keihard terug. Zes willekeurige mannen uit de buurt (huisvaders) werden voor het vuurpeloton standrechtelijk gefusilleerd. Zo dachten ze rust in de buurt te bereiken. Die was er even, maar verdween weer door de haat die toch nieuwe aanslagen uitlokte. .
Is het vreemd dat deze kinderervaring bij me opkomt als ik Israël brandbommen zie afvuren op Gaza?
Tegelijk zag ik later (ouder en wijzer geworden?) ook in dat vele moorddadige verzetsacties vrij zinloos waren en als effect alleen maar meer onschuldige slachtoffers opleverden. Maar misschien was de haat destijds toch al groot genoeg om door te gaan…
Temeer begrijpelijk wordt het als tegenover elke gedode Israëlische burger vele honderdtallen dode Palestijnen staan… Wie willen er nog leven en wonen in een gebied waar je buren je alleen maar dood wensen?
Arnoud Hugo
Burgers van beide zijden zijn slachtoffer van het wapengeweld in deze bittere en cynische strijd om macht en invloed in het Midden-Oosten. Ik vind het per definitie onjuist om aantallen slachtoffers tegen elkaar af te zetten. Beide zijden zitten ernstig fout wanneer burgers het slachtoffer worden. Organisaties als Hamas en Hezbollah offeren eigen burgers op, krijgen wapens van andere landen zoals Iran en Syrië. Israël moet verdwijnen uit de bezette gebieden, maar zit in intern in de wurggreep van conservatieve partijen. Ik heb wel eens gezegd: alleen een zware aardbeving in het gebied kan misschien uiteindelijk het vredesproces letterlijk eens flink opschudden.
JOHNN
Dan was die aardbeving toch een aantal duizenden km te ver oostwaarts… Niettemin ook in Nepal betreurenswaardige slachtoffers, maar wel zonder aanzien des persoons.!
Ik heb aangetrouwde Joodse verwanten en heb enkele Joodse vrienden in Amsterdam, één van hen is zeer kritisch op Israël. Ook ik voel mijn hart verkillen als ik de muren, hekken en wachttorens zie. De Palestijnen zijn erg verdeeld, maar Israël ook, zouden ze niet wijzer moeten zijn? Zal het ooit gebeuren dat de orthodoxen en fanatieke kolonisten elkaar kunnen vinden met de rest in een gezamenlijke houding die wat dichter komt bij ”een ander joods geluid”? Is de angst te groot, of juist de zelfverzekerdheid? Zoals ik al schreef, ik zou niet permanent onder zulke omstandigheden willen leven.