Het wemelt op internet van de sites die je vertellen hoe je een blog moet schrijven. Tja, dat kan ik natuurlijk ook, want slechts weinigen kunnen bogen op zoveel ervaring in het bloggen als deze meneer hier (117 jaar, zo hé!). Daarom laat ik u vandaag zien hoe je een verhaal kunt laten evolueren van kinderopvang naar grote bruine plastic gieters. Dat leer je bij al die anderen namelijk niet.
Waar laat je de kinderen?
Kleine kinderen en het moderne leven zijn slecht op elkaar afgestemd. Ouders moeten alle twee veel werken in drukke banen van minstens negen tot vijf. Maar waar laat je de kinderen in die tijd? Op de crèche. Soms wel van half acht tot half zes, ook als ze nog een baby zijn. Ik word daar altijd wat treurig van, maar ik heb makkelijk praten. Crècheleidsters moeten haast opletten dat ouders aan het eind van de dag de goede baby meepakken, want die hebben geen idee hoe hun kind er ook weer uitziet.
De Stint
Bij de basisschool ontstaat een nieuw probleem. De school gaat ‘s middags al om drie uur uit en op woensdag en vrijdag zelfs al rond twaalf uur. Waar blijft dat kind tot etenstijd? Behalve bij opa en oma ligt de oplossing in de buitenschoolse opvang. Die houdt de kinderen bezig tot pa en ma een klein beetje tijd voor ze hebben. In onze straten is het een komen en gaan van kleine karretjes die kinderen ophalen uit school om ze naar de BSO te transporteren. Zo’n karretje heet een Stint, leerde ik onlangs.
In nieuwerwetse managementtermen kunnen we stellen dat veel ouders de opvoeding van hun kinderen ‘outsourcen’. Normale mensen noemen dit ‘uitbesteden’.
Het tuincentrum als amusementslocatie
Gelukkig heb ik zelf nog wél gelegenheid om met mijn koter van vier het een en ander te ondernemen. De Artiskaart en de Museumkaart zijn een uitkomst. Daarnaast heb je het park, de (indoor-)speeltuin, het kinderbadje, het bos en het tuincentrum. Dat laatste ligt misschien niet direct voor de hand, maar kinderen vermaken zich overal. Tuincentra spelen hierop in door altijd wel een hoek te creëren waar geklommen en gegleden kan worden. Natuurlijk steevast naast de koffiecorner. Mijn zoon is verders bijzonder gesteld op de winkelwagen die op een race-auto lijkt, de afdeling waterornamenten en het voeren van de koikarpers. Op die manier ben je toch al gauw weer een middag onder de pannen met je kind.
Chaos bij de kassa
En zo kwamen wij vorige week na een paar uur tuincentrumvertier in de rij bij de kassa terecht (2Bij ‘old-school’ bloggers is het schrijven over ‘in de rij bij de kassa’ not done. Ik lap dit aan mijn laars.). Een belangrijk deel van ons leven speelt zich af in kassarijen. Deprimerend eigenlijk als je dit gegeven op je laat inwerken. Dus je moet er wat van maken.
We stonden achter een oude, magere vrouw van Surinaamse afkomst. Ik weet niet of ik het etnische aspect er tegenwoordig nog bij mag vermelden, het doet er ook niet zoveel toe. Maar anderzijds moet de lezer bij gebrek aan foto’s toch enigszins een beeld kunnen krijgen. De vrouw had drie plantjes afgerekend. Ze legde er op de valreep nog een tas bij van het tuincentrum. Die kostte 1,50. De caissière drong er dus op aan dat ze nog 1,50 ging betalen. De vrouw begreep dat niet. Ze hád toch al afgerekend?
In de war
Ze was in de war. Niet alleen op dat moment, maar vermoedelijk chronisch. Ze liep uiteindelijk weg en liet plantjes en tas staan. De caissière liep haar achterna en gaf haar al haar geld terug. De vrouw keerde terug naar de kassa en vroeg waar haar plantjes waren. Die waren inmiddels alweer teruggezet in de winkel. De chaos was compleet. Een medewerkster van de klantenservice dacht even stiekem langs alle commotie te sneaken, op weg naar haar lunchpauze. Dat ging niet door, want ik zei luid tegen de oude dame: “Kijk, die mevrouw gaat u helpen!” En ik wees nadrukkelijk naar de sneakende medewerkster. De file achter de kassa was gegroeid tot een ongeduldige lengte. Ik had medelijden met de vrouw, dus ik creëerde doortastend een oplossing. Zo ben ik. Laat dat maar aan mij over. Met mijn zoon erbij durf ik alles.
En nu de gieters
Toen de zoon en ik hadden afgerekend laadden wij onze spullen in de auto. Ja, dat is wel een nadeeltje van spelen in het tuincentrum: je koopt toch altijd wát. We reden van het parkeerterrein af. Even verderop zag ik de kleine oude vrouw wat onhandig de weg oversteken. Ze sleepte haar boodschappenwagentje achter zich aan. Blijkbaar was alles inmiddels inderdaad snel opgelost.
Niettemin bleef ik de hele terugweg zitten met een prangende vraag: hoe in godsnaam kwam zij ineens aan die drie enorme bruine plastic gieters die ze aan haar andere arm had bungelen?
Laatste revisie op 1 januari 2019.
Die gieters stonden als blikvanger bij de in/uitgang en de verwarde vrouw dacht:
“Geen kassa, hoef ik lekker niet te wachten”
😉
Misschien is de oude dame nog niet zover van de wereld als jij vreest. Het zal jou ook zijn opgevallen dat het al heel lang erg uitdroogt in de tuin. Die vrouw heeft bedacht dat ze er wel erg moe van wordt telkens met die gieter heen en weer te lopen naar de kraan. Met drie grote gieters in haar boodschappenwagentje wordt het een stuk makkelijker.