-
Het ongelooflijke weerzien met een oud bureau
Soms neemt het toeval grappige vormen aan. Mijn vader had eens een groot eikenhouten bureau. Dat had hij naar huis gesleept vanaf zijn werk. Met een bakfiets veronderstel ik, want een busje huren behoorde in die tijd (rond 1960) voor hem niet tot de mogelijkheden. Hij had geen rijbewijs.Ik vraag me zelfs af of het in die tijd überhaupt al mogelijk was om busjes te huren. Het bedrijf waar hij werkte als grafisch ontwerper (wat toen gewoon tekenaar heette) schakelde over van houten ‘bureaux’ op stalen ‘buro’s’. Het personeel mocht van de directie het afgedankte spul overnemen voor privé-gebruik, misschien wel in de verwachting dat ze thuis nog een beetje zouden doorwerken. Dat…
-
Een puinhoop
Mijn jeugd is letterlijk verworden tot een puinhoop. Althans, een deel van mijn jeugd. De hele buurt waar ik als kind opgroeide en volwassen werd, is gesloopt. Een grote kraan harkt de brokken beton bij elkaar tot een hoge berg. Het is vreemd om te zien hoe de wijk ineens een stuk lichter is geworden nu de flat waarin ik woonde er niet meer is.De contouren van het fundament zijn nog duidelijk zichtbaar, ik kan precies aanwijzen waar mijn kamertje was, op de begane grond, bij de kleine tuin.Ik weet niet of ik erom moet treuren of juichen. Zo’n mooie buurt was het niet. Het was een nogal troosteloze strook…
-
2004: Het zachte trauma van de baardgroei
Ik kwam onlangs op het ijdele idee om eens mijn bakkebaarden te laten staan. Na een week moest ik constateren dat het groeiproces behoorlijk moeizaam vorderde. Een ander punt van zorg was dat de rechterkant sneller opkwam dan de linker. Het zachte trauma van de puberteit kwam weer boven. Ook toen al wilde het maar slecht vlotten met de baardgroei. En dat in een periode dat je als jongen van je eigen lijf wel een moreel steuntje in de rug kon gebruiken. Deze uiterlijke kenmerken waren voor de buitenwereld het bewijs van een geslaagde overgang naar het man-zijn. Althans, zo voelde je dat. Vooral in de beginjaren van de middelbare…