Broodje Failliet

Op de dag dat warenhuis Vroom en Dreesman failliet verklaard zou worden, was ik toevallig bij restaurant La Place (eveneens V&D) om te lunchen. Ik koos een broodje kruidenkaas. Op dat ogenblik verkeerde het warenhuis nog in surseance van betaling. Het was te merken.

Bij het beleggen van de broodjes had het personeel duidelijk opdracht gekregen zuinig om te springen met de voorraad. Het was immers onder de huidige omstandigheden niet waarschijnlijk dat de toeleveranciers bereid waren extra beleg aan te voeren als de boel eenmaal op was.

Armzalig

Op het ciabatta broodje van ruim 5 euro trof ik een armzalig laagje kruidenkaas aan, gecamoufleerd door een blad sla.
Hier nam ik geen genoegen mee.
Ik eiste méér kruidenkaas. Véél meer. Zoals vroeger.

“Zo goed?” vroeg de dame die het beleg smeerde.
“Nee, ga nog maar even door,” riep ik meedogenloos.
De smeerdame kreeg een uitdrukking op haar gezicht van: ‘Ach, kan mij ’t ook schelen, mijn baan ben ik toch al kwijt!’ en smeet nog een paar fikse klodders kruidenkaas op mijn broodje.
Dit stemde mij tevreden. Bij een faillissement kon dit wel eens het laatste broodje zijn dat ik ooit bij La Place zou eten en daar moest ik van profiteren.

Zou het een gemis zijn?

Tijdens mijn lunch dacht ik na over het lot van V&D. Ik stelde mij het land voor zonder het warenhuis. Zou het een gemis zijn? In diverse media was geroepen dat de gaten al snel weer zouden zijn opgevuld. Het saaie warenhuis was niet met z’n tijd meegegaan, aldus diverse deskundigen. En daarvoor kreeg het nu de rekening gepresenteerd.
Daar stak veel waarheid in. V&D had geen webwinkel en dan leg je het af in deze tijd. Elke afdeling was een middelmatige doorsnee van het aanbod: kleding, servies, potten en pannen, sportartikelen, boeken, horloges, sieraden, geurtjes, lederwaren en ga zo maar door. Met één gemeenschappelijk kenmerk: het was bijna altijd nét niet wat je zocht. En dus kocht je er niets.

Allerlaatste hoop

Maar een oud warenhuis als V&D is natuurlijk ook een onderdeel van de maatschappij, een cultuurverschijnsel. Het is een plaats waar je schuilt voor de regen, warm kunt worden in de winterkou. V&D is je allerlaatste hoop in de zoektocht naar sinterklaascadeaus. Het is de plek waar je als kind op de roltrappen speelde en bekken trok tegen de etalagepoppen. Een warenhuis als V&D is ondanks het suffe imago juist door z’n prominente aanwezigheid in elke grotere stad een uniek onderdeel van het winkelgebied. Een plek waar je eindeloos kunt dwalen, vergelijken en waar heel veel verschillende dingen in één winkel bij elkaar staan. Dat zullen we nog missen als al die gebouwen straks leeg en lelijk staan te wezen in de winkelstraat.

Een onbeschoft laag bedrag

Tijdens de laatste happen van mijn broodje dacht ik terug aan vroeger. Als jongen van 17 zocht ik een bijbaantje voor de zaterdag. Ik solliciteerde bij V&D. Voor het werkelijk onbeschoft lage bedrag van 7 gulden per dag (9 tot 18 uur) mocht ik er aan de slag. Daar trapte ik niet in. Ik heb er lang op moeten wachten, maar met enig leedvermaak stel ik nu vast dat ze bij V&D hun trekken thuis krijgen. Op hun beurt uitgebuit en leeggezogen door de boeven van investeringsmaatschappij Sun Capital. Helaas zijn leveranciers en personeel de echte gedupeerden.

Update: Op 16 februari 2016 kwam het bericht dat V&D definitief failliet was. Pogingen tot een doorstart waren mislukt. Ruim 8000 mensen verliezen hun baan. In elk groot winkelcentrum in Nederland komt wel een groot winkelpand leeg te staan. De Laplace vestigingen die niet zijn ondergebracht in V&D-locaties blijven bestaan. Ze zijn overgenomen door supermarktketen Jumbo.

Laatste revisie op 2 februari 2019.