Ik redde een vrouw

Als een stad maar één winkelstraat heeft, loop je al gauw een bekende tegen het lijf. Meestal is dat gezellig, soms is dat je ex. Dat laatste overkwam een jonge vrouw in Heerenveen. Die ex was niet voor niks een ex, want als je het mij vraagt was er bij hem toch sprake van een lichte kleurafwijking in het psychiatrisch simplistisch autistisch aspergistisch filatelistisch absurdistisch spectrum. Of zoiets. Vraag het mij dus beter niet.

Van gympies naar stampij

Drammerig en luid pratend versperde hij de jonge vrouw de weg.
Mijn vrouw merkte dit op. Ik niet. Ik was nog met mijn gedachten bij de gympies voor ZKKH die we wilden kopen. We verlieten net een sportwinkel die ze niet had in zijn maat. Hoe raakte ik hier dan toch weer bij betrokken?

Mijn vredelievende vrouw vindt het nooit goed als ik op straat ergens stampij over ga maken. Maar in dit soort gevallen stuurt ze mij juist onverwijld de loopgraven uit, het onheil tegemoet. Ik moet dan gaan ingrijpen.

Ik zuchtte en ging de jonge vrouw redden. Ik voelde een #metoo-momentje aankomen. Dus vroeg ik de belaagde jonkvrouwe of zij soms hulp nodig had. Zij beaamde dit aarzelend.

Blijven drammen

Haar belager was zoals gezegd haar ex. De ex vond uiteraard dat ik me er niet mee moest bemoeien. Onderwijl bleef hij maar doordrammen tegen de vrouw. Dat ze er toch over konden praten. Nee, niet later, maar nú. En dat hij toch gestopt was met roken. Voor haar. Nou ja, bijna dan toch. Dat hij zo van haar hield. Dat hij haar niet kwijt wilde. Of het nu echt uit was…
Ja dus.

Ik bleef me ermee bemoeien. Hij vond het allemaal privé. Ik maakte hem er voorzichtig op attent dat zoiets lastig vol te houden is als je midden in een winkelstraat bonje staat te maken.

Dit ging allemaal nog een tijdje door op een manier waar iedereen binnen gehoorsafstand het wel benauwd van moest krijgen. In elke zin haar naam noemen. Carolien. Vlak tegenover haar staan, voorovergebogen. Blijven herhalen, luid en drammerig praten, de ander niet aan het woord laten, haar de weg versperren, geen nee accepteren.

Doorlopen

Ik vertelde hem dat ik de politie ging bellen als hij niet wegging. Het kwam allemaal niet binnen. Nogmaals vond de jongeman dat ik moest doorlopen. Ik legde hem uit dat ik dat pas zou doen als Carolien het vroeg, niet vanwege hem. Uiteindelijk stemde de vrouw er maar in toe dat ik doorliep, om mij niet verder last te bezorgen.

Een biker type

Ik liep een stukje door. Ik wist wat er zou gebeuren. De arme Carolien wilde eveneens doorlopen, maar een paar meter verder greep hij haar vast. Ik beende er weer snel naartoe. Onderweg haalde ik er een paar voorbijgangers bij, waaronder een klein stevig mannetje. Biker type. Helemaal in het leer. Wit haar, witte sik en rotte tanden. Zeer sympathieke man, vond ik achteraf wel.

We grepen in. De ex werd door de biker weggeleid, ik bleef bij de vrouw en belde de politie. Die kwam snel, maar kon de winkelstraat niet in doordat er zo’n beweegbare paal omhoog stond. Uit de verte zag ik de agent bij een winkel informeren hoe de paal naar beneden moest. Ik was bang dat hij alle winkels zou afgaan, maar uiteindelijk ging hij maar lopen. Je ziet in elk geval waar het fout gaat als er ergens in de winkelstraat een pand in de fik staat.

Snikkend

Ondertussen was ik nog druk in gesprek met de meldkamer die blijkbaar vijfhonderd kilometer ver weg was. Want ze wilden weten vanuit welke stad ik belde. Ja Heerenveen natuurlijk. Waar anders? In Heerenveen heb ik namelijk altijd van dit soort ongein.

Vanuit mijn ooghoek nam ik waar dat de ex inmiddels snikkend over de schouder van de kleine biker hing. Ik had meteen enorm respect voor die man. Hoe had hij dát zo snel voor elkaar gekregen?
De politie nam het kort daarna over, we werden vriendelijk bedankt voor onze medewerking.

Anticlimax

Ja, een anticlimax dus eigenlijk, sorry. Ik had hier graag voor uw vertier nog enige heldendaden van mijzelf (of van de biker desnoods) aan toegevoegd. Het mocht niet zo zijn. Carolien werd intussen door een paar andere agenten naar haar bestemming begeleid. De ex was verdwenen.

Mijn vrouw en zoon hadden van enige afstand nauwlettend de situatie gadegeslagen. Klaar om in te grijpen, dat snapt u.
ZKKH vond dat we zo langzamerhand wel een ijsje hadden verdiend.

Foto: de winkelstraat op een ander moment.

Laatste revisie op 17 april 2019.