Betijen. Mooi woord. Archaïsch ook. Ik moest het bij mezelf even laten betijen, al die commotie afgelopen week. Eerst ging het in de doorgesnoven media over de kwestie met het pistool van de burgemeesterspuber. Ik vond de opwinding overtrokken en onbenullig. Ik schreef een stukje vol scherts over het bezit van pistolen.
De volgende dag was er ineens geen plaats meer voor scherts. Een advocaat werd gruwelijk vermoord door een zwakzinnige maffiapuber die later werd bijgeplust naar 20 tot 25 jaar. Maar het nieuws toonde wrang aan hoe de beide gebeurtenissen zich tot elkaar verhouden: onbenulligheid en sensatiebelustheid tegenover moord, verdriet en sloop van de rechtsstaat.
Zet ik het oorspronkelijke stukje nu toch op mijn blog? Ja, want de wereld bestaat uit verschillende werkelijkheden die naast elkaar bestaan. De woede en de scherts.
Toch heb ik nog lang zitten twijfelen: kan het wel, kan het niet, is het ongepast of niet… Maar toen ik de afgelopen week Jesse Klaver hoorde grappen over het cokegebruik in zijn fractie, dacht ik: het kan. Klaver heeft tenslotte een voorbeeldfunctie. En een volgend keer kan ik altijd nog serieus ingaan op deze zaken.
Dus nu: Wij hadden óók wapens in huis!
Een zekere Robert O. is in de problemen gekomen doordat hij in de NRC had zitten vertellen dat hij een onklaar gemaakt pistool in huis had. Dat had hij nodig gehad als ‘prop’ voor zijn filmbedrijfje. Ik had nog nooit van die man gehoord en ik begrijp ook niet waar alle commotie nou voor nodig is. Iedereen heeft het er ineens over. Overdreven. Bij ons thuis ging het niet anders.
Vader
Mijn vader had tijdens zijn leven net zo goed een flinke collectie pistolen pistooltje in huis. Dat had hij eveneens nodig voor zijn werk. Je ziet, zoiets is heel normaal. Als je het maar voor je werk nodig hebt! Hij was tekenaar en hij had het in huis voor het geval hij ooit een stilleven zou moeten maken met een pistool en een banaan erop.
Hij maakte het ding zelf onklaar door een Faber Castell HD potlood in de loop te duwen. Niks om je druk over te maken. Hij had het pistool geloof ik via zijn broer. Die had destijds in het verzet gezeten. Of bij de NSB, daar wil ik af wezen. Die dingen liepen na de oorlog toch zó eigenaardig door elkaar…
Vriendje
Ik had een vriendje (Sjoerd, voor als u mij niet gelooft). Zijn vader was verzekeringsagent. Die man had eveneens pistolen in huis. Ook voor z’n werk, denk ik. Als jongetje van elf weet je alles in te passen in je belevingswereld, hoe onlogisch ook.
Wat ik wél weet, is dat ze regelmatig met hun Ford Anglia naar het buitenland op vakantie gingen. Verzekeringsagenten verdienden beduidend beter dan tekenaars, dat zag ik wel. Wij hadden geen auto. Alleen een volkstuin.
Maar zij gingen naar Tsjechoslowakije. Daar vielen wapens in de categorie ‘souvenirs’. Sjoerd kwam dan na drie weken weer thuis met een luchtdrukpistool of een handboog met metalen pijlpunten.
Op een middag mocht ik eindelijk ook een keer schieten. Pas toen ik daarmee bijna mijn buurjongetje Michel voor z’n kruin schoot, leek het Sjoerds moeder pedagogisch beter om het ding weer af te pakken. Beetje laat om zoiets te bedenken, maar ze waren waarschijnlijk goed verzekerd en dachten dat hen niets kon gebeuren.
Moeder
Verder hebben wij nooit gedoe gehad over al die wapens. Mijn vader ging er dan ook niet ijdel over zitten beppen in de NRC. Hij zat niet wekenlang in Thailand, maar op zijn volkstuin. Waar ze overigens ook volop wapens hadden, want een buurman knalde regelmatig de hazen in zijn moestuin af. Hij hing ze gevild in het tuinhuis om te besterven. Kraaide geen haan naar. Kwam ook niet in de Telegraaf of de NRC.
Wat ook scheelde was dat onze moeders geen burgemeester waren. Wij hadden dan ook wél een gelukkig gezin. Alles heeft zijn prijs.
Afbeelding: Pixabay (CC)
Laatste revisie op 21 september 2019.
