De doden spreken weer

In een doos vond ik een oud cassettebandje. Ik moest daarna mijn zoon van 6 uitleggen wat een cassettebandje was. En dat een cassettebandje eigenlijk leuker is dan Spotify of een iPod. Maar dat zei hem eveneens niets. Komt nog wel.
Ik wilde het cassettebandje in mijn antieke Sony K808ES cassettedeck stoppen. Maar het deurtje ging niet eens meer open, laat staan dat hij zin had om het bandje af te spelen. Ik schroefde het deksel van het ding en moest constateren dat de aandrijfsnaren als gesmolten dropvetertjes in het mechaniek hingen. Dat werd lastig. Want hoewel de Sony een briljant staaltje techniek vertegenwoordigt, is men zo slim geweest om een van de snaartjes ergens onbereikbaar midden in het mechaniek aan te brengen. Je kunt er niet bij zonder de hele zooi uit elkaar te halen en na reconstructie vijftien schroefjes en radertjes over te houden. Oorspronkelijk, toen dit cassettedeck nog werd verkocht, was het uiteraard de bedoeling dat ik dan terstond een nieuw Sony cassettedeck zou aanschaffen, maar na al die jaren bestaat die mogelijkheid niet meer. En zeker niet in deze kwaliteit. Het had dus nut om hem te laten repareren.

Het mannetje

Ik nam mijn toevlucht tot ‘een mannetje’, een zeer behendig reparateur van dit soort vintage techniek.
Dat kostte mij een rib uit het lijf, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om een mooi cassettedeck bij het elektronisch afval te dumpen. Bovendien: vintage elektronica is weer helemaal in de mode. Cassettebandjes komen terug, net als de vinyl langspeelplaten dat alweer een tijdje zijn. Een tweedehands cassettedeck zoals dat van mij gaat op Ebay weg voor 800 euro!

De doden spreken weer

Hij speelt intussen weer prima. Ik diepte nog meer oude bandjes op, waaronder een bandje dat ik vroeger in mijn antwoordapparaat had. Dat is pas echt een sprong in de tijd, zo’n dertig jaar terug. Van alle mensen die erop stonden is de helft reeds dood. Ze zijn ineens weer werkelijk en dichtbij, slechts van elkaar gescheiden door de piepjes van het antwoordapparaat. Emotioneel, maar ook mooi, die stemmen uit het verleden. Zoals die van mijn moeder. Zij begon steevast met: “Ja! Met je moeder!”
Ze klaagde vaak dat ze het zo moeilijk vond om tegen een apparaat te praten dat nooit antwoord gaf, hoewel het toch een antwoordapparaat heette. Om vervolgens een referaat van minstens tien minuten te houden over wat ze de afgelopen week allemaal had meegemaakt.

Niet elke vernieuwing is een verbetering

Het brengt ons tot het inzicht dat niet elke vernieuwing een vooruitgang is. Voicemail in plaats van een antwoordapparaat is geen verbetering, want je kunt niets voor langere tijd bewaren. Spotify is geen verbetering ten opzichte van vinyl of cassetteband. Want het is niet tastbaar. We hadden met z’n allen te laat in de gaten dat de aanraakbaarheid nu juist een deel van de fun was. Of, nou ja, eigenlijk is zijn die zogenaamde verbeteringen ons gewoon opgedrongen natuurlijk, de streaming, de mp3 en de voicemail. Het mooie van oude techniek is dat je in elk geval in grote trekken kunt zien en begrijpen hoe het werkt. Bovendien is de kwaliteit van de opnamen na enkele decennia nog prima.
En kent de jeugd van tegenwoordig het verband tussen een potlood en een cassettebandje?

Hebberig

Ik vind het een mooie ontwikkeling, de opleving van vintage apparatuur. Op Facebook vind je vele groepen die zich verlustigen in oude hifi en elektronische muziekinstrumenten. Wie zich gestresst voelt moet daar eens gaan kijken. Je wordt er namelijk rustig van. En gek genoeg ook hebberig.

Laatste revisie op 20 januari 2021.