Alsof ze je het niet echt gunnen

Alsof ze je het niet echt gunnen – De afgelopen week vlogen de nieuwjaarswensen ons weer om de oren. Soms een hartelijk ‘gelukkig nieuwjaar’, maar veel vaker: ‘de beste wensen, hè?’. Of: ‘Jij ook de beste wensen!’, nadat ik ze ruimhartig een gelukkig nieuwjaar heb gewenst.
Ik vind dat altijd een beetje slap, nogal halfslachtig. Alsof ze je het niet echt gunnen. Een echte schijnheilige ‘kantoorwens’, zoals ze dat doen als ze op 2 januari weer de afdeling op komen. Want de meeste collega’s gunnen elkaar het licht in de ogen niet, laat staan een ‘gelukkig nieuwjaar’.

En wat zijn dat dan?

En wat zijn dan die ‘beste wensen’? Dat mag je dan zelf uitzoeken, zelf invullen. Geluk, gezondheid, loterijwinst, salarisverhoging, niet ontslagen worden, nog meer kinderen (ik twijfel of je dat als ‘best’ kunt aanmerken), een goede oogst, een mooie reis, een nieuwe heup, kortom, als je de persoon kent is er best wat van te maken.

Nee, uit die ‘beste wensen’ blijkt gemakzucht, de onwil om het voor jou persoonlijk te specificeren. Kijk, dan hoeft het van mij al niet meer. Dan zoek ik het dit jaar wel helemaal zelf uit. Geluk is tenslotte een keuze, zeggen ze vaak. Ik hoop trouwens dat degene die dat heeft bedacht inmiddels met verscheurde kleren, zweren op zijn armen en as op zijn hoofd door het leven gaat, zoals de Bijbelse figuur Job, die overspoeld werd door onheil. Eens kijken of hij het dan nog ‘een keuze’ vindt.

Ivanhoe

Ja, waar maak je je toch allemaal druk om, zult u zich afvragen. Misschien is het een trauma uit mijn jeugd, toen ik een jaar of twaalf was. Ik had destijds een hondje. Toen ik het beestje uitliet op 1 januari, kwam ik een man tegen die verderop in de straat woonde. Daar had ik geen beste verstandhouding mee, want die had me een paar jaar eerder eens met een stuk hout op mijn zitvlak geslagen. Niet geheel onverdiend, moet ik toegeven, want ik had met diezelfde lat nogal agressief naar zijn lelijke tweelingdochters staan zwaaien. Waarom weet ik niet, ze hadden mij niks gedaan. Vermoedelijk was ik iets te enthousiast Ivanhoe aan het spelen.
Ik zag hem niet aankomen, hij pakte de lat af en gaf mij dus die lijfelijke afstraffing. Tegenwoordig doe je dan meteen aangifte, maar vroeger zei je er thuis niks over, want dat gaf alleen maar meer ellende. Ivanhoe droop verslagen en vernederd af.

De hond

Toen de man nu weer langsliep, zei hij: ‘De beste wensen, hè!’
‘Ja, dank u wel, u ook!’
Hij haastte zich te zeggen: ‘Jij niet, de hond!’
Die had ik niet zien aankomen. Kennelijk zat hij nog steeds vol wrok.
Maar de hond was er blij mee, dat zag ik aan zijn ogen. Eindelijk eens iemand die hem zag staan.
Wens mij dus altijd gewoon een gelukkig nieuwjaar, niet dat slappe, dat benepen gedoe. Dat doe je maar op kantoor.
Maar goed, de meeste mensen zijn inmiddels alweer met belangrijker dingen bezig. Als ik ze nu nog gelukkig nieuwjaar wens, kijken ze me aan met een blik van: ben je niet wat vroeg daarmee?

Laatste revisie op 6 januari 2024.