De depressieve ijsbeer

De depressieve ijsbeer komt in opvallend veel dierentuinen voor. Hij of zij ziet er zielig uit en dat is hij ook. Ter geruststelling staat er een bordje bij: hij is onderdeel van een fok- of beschermingsprogramma om de soort in stand te houden. Dat we niet denken dat het dier te lijden heeft, dat lijkt maar zo. En anders is het voor een goed doel. 
Daar is de ijsbeer mooi klaar mee. Als ik hem zo zie, zou hij denk ik nog liever uitgestorven zijn. Hij ligt op z’n best suf om zich heen te kijken en legt dan moedeloos de kop weer neer. Nou, dit exemplaar zou ik maar niet verder doorfokken…

Zijn ruimte is meestal tamelijk saai. Hij heeft een badje met water dat nog smeriger is dan het gemiddelde Nederlandse oppervlaktewater en daarin kan hij zich af en toe wentelen als hij dat aandurft. Hij is daarmee naar het klaarblijkelijk oordeel van de dierentuin van alle gemakken voorzien. Behalve ijs. Dat zou te duur worden. De zeehonden zitten een paar hokken verderop, dus die kan hij voor de afwisseling ook niet eventjes te grazen nemen.

Apenspel

Ik heb een ambivalent gevoel over dierentuinen. Voor de mensen is het een leuk uitje om met de kinderen de schoolvakanties door te komen. Dat hoor je althans te vinden en de meeste mensen durven daar niet anders over te denken. Er lopen opvallend veel jonge ouders met baby’s in buggy’s. Ze willen laten zien hoe al die prentenboekdieren er in het echt uitzien. Dat kan ook traumatisch zijn. Toen mijn zoon (ZKKH) een jaar of twee was, schrok hij zich een keer de tyfus toen een leguaan vlak naast hem plotseling bewoog. In Artis lopen die dieren namelijk gewoon los. Zij het langzaam en binnen een bepaalde ruimte. De zoon sloeg aan het krijsen en ik liep ijlings met hem naar buiten.
Ook ziet men in de dierentuin veel oppas-ouderen met kleinkinderen. Het is de keus tussen apenspel thuis op je dure bankstel of aapjes kijken in Artis. Meestal krijgen opa en oma daar toch spijt van, want ze moeten eindeloos meedoen met speurtochten lopen en opdrachten uitvoeren.

Geen pretpark

Voor de dieren is een dierentuin geen pretpark, lijkt mij. Goed, je krijgt op tijd je natje en je droogje, maar voor de rest is het een ellende. Kaalgevreten veldjes met platgestampte aarde, totaal ondergescheten vogelhokken, volledig vervuild zwemwater. En daar moet je dan als flamingo je snavel doorheen halen. Vlak voor je kop staat een reiger in datzelfde water te kakken. En die heeft officieel niet eens een verblijfsvergunning, reigers komen gewoon buurten waar wat te vreten valt.
Trekvogels kunnen hun jaarlijkse uitje naar Afrika vergeten.

Opgetogen wordt gemeld dat er onlangs weer een nieuw olifantje is geboren. Je bekijkt de kale vlakte in het olifantenhok. Een paar zware boomstammen en een gedeukte voetbal om mee te spelen. Tja, wat moeten die beesten anders doen dan neuken en met de eigen drollen gooien? Ja, ik las dat olifanten over grote afstanden met elkaar kunnen communiceren via een lage bromtoon. Best kans dus dat ze gewoon in verbinding staan met hun collega’s in andere dierentuinen. “Bij jullie ook zo saai?”

Blijdorp

Wij waren deze week in Blijdorp. Het was natuurlijk erg druk, want het was vakantie en mooi weer. Wij stonden eerst een half uur in de file voor parkeerterrein nummer 3. De andere terreinen waren al vol. Nummer 3 bleek gewoon de wijk naast de dierentuin te zijn, met betaald parkeren. Dat zullen de omwonenden fijn vinden.
Toen we eenmaal binnen waren bleek Blijdorp dusdanig groot te zijn (25 hectare), dat de dieren voldoende ruimte hadden om zich voor het publiek te verstoppen.
Maar gelukkig was er een overvloed aan horeca om telkens even neer te ploffen. Op het eind van de dag waren mijn voeten en heupen geheel versleten, zo voelde dat. Maar de kinderen vonden het leuk, en daar gaat het maar om. Want in Blijdorp hebben ze ook een ruime hoeveelheid speel-attracties. De kinderen kunnen zich de hele dag vermaken zonder ook maar één dier gezien te hebben. Dat scheelt opa en oma weer een eind lopen en gedoe met moeilijke speurtochtvragen.

Geen kritiek

Ik durf geen kritiek te hebben, want iedereen in Blijdorp deed zijn best om het ons naar de zin te maken. Vriendelijke mensen. Maar met de dieren is het over het algemeen droevig gesteld. Die zijn helemaal niet zo Blij als hun huisvesting suggereert.
Achter een stalen hek lag een neushoorn te slapen. Of hij was dood, dat kon ik niet zien. Aangezien Blijdorp behoorlijk duur is, zou ik ze toch willen meegeven dat de dieren zich tegenover het publiek best wat proactiever mogen opstellen. Dat zo’n neushoorn op z’n minst alvast gaat staan als er mensen aankomen. Of dat die tijger die op het bordje staat aangekondigd alvast uit zijn luie hok komt.
Maar daar hebben die dieren natuurlijk mooi geen zin in. Ik geef ze geen ongelijk.

Laatste revisie op 5 mei 2024.