De Vrouw en ik besloten Netflix te nemen. Toegegeven, op dit punt behoren wij niet tot de voorhoede der ‘early adopters’. In Nederland was één op de vijf huishoudens er eerder bij dan wij. Dat zijn 1,3 miljoen abonnees.
We wilden er eerst niet aan. Maar wanneer wij nog enig plezier van ons dure televisietoestel willen beleven, blijft ons weinig anders over. Het aanbod op de publieke en commerciële zenders is namelijk al geruime tijd volslagen bagger. Wij vallen nu eenmaal onder het marginale kliekje kijkbuisconsumenten dat niet warm loopt voor Heel Holland Bakt of Wie is de Mol. Wij kijken ter ontspanning liever naar fijne detectives, bij voorkeur van Scandinavische origine. En op tijden dat het ons uitkomt. Of beter gezegd: op tijden die ons door ZKKH welwillend ter beschikking worden gesteld voor recreatieve doeleinden.
En casten maar!
Zo kwamen wij uit bij een maandje gratis Netflix proberen. Wij belandden in een nieuwe wereld, met jargon als ‘on demand’ en ’streamcasten’. Onze prachtige televisie op de slaapkamer bleek net iets te weinig ‘smart’ om uit zichzelf Netflix te kunnen behappen. En dus schafte ik mij voor 35 euro een vernuftig apparaatje aan dat dit tekort aan intelligentie compenseerde, de Google Chromecast. Het is een kwestie van inpluggen, een app installeren op de iPad en ‘casten’ maar.
Kijk, dit soort zinnen en kreten schreef ik tien jaar geleden nog niet.
Genotcentrum
En zo keken wij binnen een week hele seizoenen van series als The Killing en The Bridge. De ene aflevering loopt automatisch door naar de andere. Kijken tot je erbij in slaap valt.
Hier komt een serieus gevaar om de hoek kijken: Netflixverslaving. Het ‘on demand’ mechanisme triggert telkens het genotcentrum in ons brein. Het wil méér: nóg een aflevering. En nóg een. De nieuwsgierigheid die voortvloeit uit de cliffhanger aan het eind van elke episode wil onmiddellijk worden bevredigd. Vroeger moest je daar een week op wachten.
Ik ben er nog niet uit of dit afgedwongen geduld ouderwets en calvinistisch is, of juist een schone zaak.
Zwaarlijvige bankhangers
In Amerika, het land van de extremen, zal Netflixverslaving inmiddels wel een serieus probleem aan het worden zijn. Voor mijn geestesoog verschijnen nu zwaarlijvige bankhangers met pizzadozen om zich heen. Ze zijn voor de derde keer het totale aanbod van Netflix aan het afwerken.
Ik vrees dat ‘on demand’ toch steeds meer het leven van de moderne mens gaat bepalen. Wij willen alles meteen, direct en nu. Vóór 23.00 uur besteld, de volgende dag in huis.
Ik ziet het ook al bij ZKKH. Hij krijgt bijna alles in zijn kleine leventje ‘on demand’. Maar dat schijnt zo te moeten bij kleine kinderen, anders krijg je Jeugdzorg aan de deur.
Maar hierdoor besef ik wél dat Netflix zo’n succes is omdat het appelleert aan mechanismen uit onze prille kindertijd. Instant bevrediging. ‘Waar eindigt dit?’, zegt de cliffhanger…
Laatste revisie op 2 februari 2019.
Herkenbaar, met dit verschil dat HeelHollandBakt nog het enige programma is waar ik voor ga zitten. Heerlijke TV.
Overigens denk ik dat ik dit stukje laat lezen aan de instelling voor verslavingszorg in onze provincie. Geheid dat ik dan vanavond journalistiek een verhaal heb dat zij een ernstig probleem hebben geconstateerd en daar onmiddellijk subsidie voor willen hebben.
Niks voor mij:
Buiten het nieuws/acualiteit, wat documentaires en quizzen, kijk ik tegenwoordig bijna nergens anders naar.
De laatste 20 jaar heb ik zo wie niet meer gekeken naar iets dat meerdere delen bevat.
En nog kom ik tijd te kort 😉
Ja, zo vergaat het mij ook meestal. Maar voor de lange winteravonden kan een Netflixje op z’n tijd wel leuk zijn.
25 jaar geleden begon voor mij een periode van geïmproviseerd wonen. Daar paste geen tv bij. Er openden zich veel nieuwe belevingsperspectieven voor mij in de jaren die deze toestand heeft geduurd. Sindsdien hebben soapseries noch fenomenen als netflix enige vat op mij. Verslavingsbestand. Hoe lang is het geleden dat je een boek las?
Het een sluit het ander niet uit John. Ik lees een boek momenteel. 😉
Heel herkenbaar! Broadchurch ook aanrader, en wallander en en en… 🙂
Het lost zich vanzelf op. Hoe groter de verslaving, hoe eerder het aanbod ‘uitgekeken’ is.
(Ik zal niet vertellen dat de oplossing is: kijken via VPN, doen alsof je in de VS woont, en daarmee weer een aantal nieuwe series ‘unlocken’.)
Voorlopig ben ik zo ver niet en ik hoop eigenlijk ook niet zo ver te komen. 😉
Off topic: hoe gaat het met je voet?
Ik flix ook nog geen net en dat is niet zo vreemd. Ik kijk al een jaar of 5 ondemand via o.a uitzendinggemist. Een uitkomst. DWDD bekijk ik zo vaak binnen een kwartier. Bij koken of mode schuif ik door. Live kijken vind ik dus erg lastig want dan kan dat doorschuiven niet. Verder kijk ik Tegenlicht vaak in 2 delen op een moment dat het mij schikt. KVW en Andere Tijden kijk ik ook regelmatig. Ik hou doorgaans niet van sport en niet van films en series. Na het kijken hou ik daar nooit zo’n goed gevoel aan over.
Heb the house of cards in twee weken gekeken, heerlijk!
Ja, die staat denk ik ook nog wel in de planning. 😉
Wij lopen zelfs nog achter op jullie en hebben ook nu nog geen Netflix. Hoe we dat flixen? We bestede onze kijktijd na het volgens van het nieuws aan het inhalen van tijdens onze vakantie uitgezonden afleveringen van Penoza, De Fractie, Engelse detectives e.d. Voor Netflix nog geen tijd.
Ik was Penoza het eerste seizoen gaan volgen, maar daarbij miste ik meteen al zoveel afleveringen dat ik het maar heb laten zitten.
Hij geniet met volle teugen van het leven, zo te zien! En als jullie de Netflix-voorraad uitgeput hebben, kan ZKKH aan de afdeling ‘Kids’ beginnen. Veel plezier ermee!
Dan hoop ik dat je ook Sherlock al hebt gezien… Ook zo fantastisch!
Ik ben net een week bezig, dus Sherlock moet nog aan bod komen. 😉
HA HA, zeer herkenbaar en zeker verslavend wat series betreft. Vergeet ook niet: Luther (politieserie) te kijken, vond ik echt een van de beste tot nog toe 😉
Luther zag ik een paar keer bij de publieke omroep, maar kon mij niet zo bekoren. Waarom weet ik niet meer. Hij had denk ik teveel persoonlijk problemen. 😉