Telkens wanneer ik in Nahariya (Israël) ben, besef ik hoe aangeharkt en georganiseerd Nederland eigenlijk is. Er hoeft maar een stoeptegel scheef te liggen en je kunt een melding sturen naar Verbeter de Buurt. Vergeleken daarbij is Nahariya een zootje. Alles verpulvert hier in hoog tempo, niet in de laatste plaats doordat het stadje aan zee ligt.
Wat mij het meest opvalt is de mentaliteit van ‘laat maar zitten’. Dingen die stuk zijn worden dikwijls vervangen door iets nieuws, maar het oude exemplaar blijft eindeloos ergens in de tuin liggen. En zo zijn tuinen en stukjes grond in dit land bezaaid met kreupele plastic stoelen en campingtafels, geknakt plastic kinderspeelgoed met door de zon verbleekte kleuren, ernstig gebutste bestelbusjes die op hun assen staan en geleidelijk tot stof wederkeren, kapotte grasmaaiers, fietsen, bloembakken en droogrekken. Aan de overkant zie ik een zonnescherm waarvan alleen het geraamte nog half uitgezakt aan de gevel hangt.
Roest schijnt door de verf heen
Aan zee zijn indertijd mooie smeedijzeren hekken geplaatst. Ik weet nog dat ze nieuw en wit waren, maar nu schijnt de roest door de verf heen. Zon en zeezout winnen altijd.
Feitelijk verkeert alles buitenshuis in versnelde staat van ontbinding, altijd is er zanderig stof, kalkaanslag en roest.
Het is bewonderenswaardig dat de meeste openbare voorzieningen en de infrastructuur nog behoorlijk op orde zijn.
Woestijnzand
En of alles nog niet stoffig genoeg is, blies de wind vannacht een stevige lading woestijnzand over de stad. De wastunnels zouden in Nederland goede zaken doen. Hier laat men het zitten tot het weer is weggewaaid.
Laatste revisie op 8 februari 2019.
