Ineens duikt zo’n woord dan overal op in de media: cultuurmarxisme. Een lichte paniek overvalt mij. Heb ik iets gemist? Heb ik niet opgelet?
Met een verbeten trek om mijn mond span ik Google voor mijn karretje. ...
De laatste jaren is het bon ton geworden om linkse opvattingen fanatiek te verketteren. Links is de oorzaak van alle ellende in dit land. Het wordt vooral gedaan door lieden en media die zelf niet al te frisse opvattingen hebben. Maar dat vind ik dan weer.
De onderbouwing van de kritiek op links is meestal magertjes. Logisch in mijn optiek, want links staat voor vooruitstrevend, ruimdenkend, zorg voor de zwakkeren, idealen, solidariteit en behoud van natuur en milieu. ...
Onlangs vond er een proces plaats. Dit gebeurt dagelijks, maar voor dít proces was buitensporig veel aandacht in de media. Toegegeven, het betrof hier een publieke figuur. Maar dit rechtvaardigt in mijn optiek nog niet de vele vierkante meters krantenpapier die er inmiddels aan zijn gewijd. Om nog maar niet te spreken van de ‘live-blogs’, de columns, de analyses en de late night shows.
Wat had deze publieke figuur misdaan? Had hij jarenlang een criminele organisatie gerund die betrokken was bij drugssmokkel, afpersingen en liquidaties? Was hij een beruchte vrouwenhandelaar die ze na jaren eindelijk te pakken hadden? Had hij een mislukte aanslag op het koningshuis gepleegd? Had hij een staatsgreep voorbereid? Was hij betrapt op spionage voor een vreemde mogendheid?
Niets van dit alles. Hij had in het openbaar bij zijn aanhangers geïnformeerd of er in Nederland meer of minder mensen van een bepaalde bevolkingsgroep gewenst waren. Na beantwoording van die vraag had hij toegezegd dit te gaan regelen.
Knettergek
De rechter oordeelde dat de verdachte schuldig was aan groepsbelediging en het aanzetten tot discriminatie. Hij was niet aanwezig bij zijn proces, behalve toen hij zelf uitgebreid het woord mocht voeren. In de periferie van het proces werd de rechtbank door de verdachte publiekelijk uitgemaakt voor ‘neprechtbank’ en ‘D66-rechters’. Het was volgens zijn advocaat ook nog eens een ‘politiek proces’.
De verdachte, in wie wij inmiddels de beruchte Geert W. herkennen, diagnostiseerde de rechters na de uitspraak als ‘knettergek’.
De media gaven dit alles gretig en uitgebreid door aan het volk, alsof het ging om een waardevol en baanbrekend gedachtegoed. Zonder gedegen tegenspraak, zoals Lars Duursma in de NRC al terecht signaleerde.
Onevenredig veel aandacht
De media spelen een zeer belangrijke rol in de ontwikkeling van het politieke klimaat. Door onevenredig veel aandacht te geven aan allerlei provocerende, populistische en beledigende uitspraken van publieke figuren, is men er in belangrijke mate verantwoordelijk voor dat het samenleven er in dit land niet eenvoudiger op wordt.
De elite luistert niet
Sinds de verkiezing van Donald Trump in de VS is de veelgehoorde klacht dat ‘de elite’ of ‘de politiek’ niet genoeg heeft geluisterd naar de onvrede van bepaalde groepen in de samenleving.
Dit is schromelijk overdreven. Het populistisch geluid krijgt de laatste jaren juist zóveel ruimte in het publieke debat, dat er een sfeer is ontstaan waarin iedereen maar ongenuanceerd kan roeptoeteren wat hij wil. Zo erg zelfs, dat racisme bijna ‘bon ton’ is geworden. Het is allemaal zo vreselijk onbehouwen, onbeschoft en primitief. Dan kun je als goedwillende politicus luisteren wat je wilt, maar je kúnt er gewoon niets mee.
Behalve de verdachte Geert W. natuurlijk. Die kan er juist álles mee in de aanloop naar de verkiezingen. Moeilijke tijden liggen in het verschiet. Dus: willen wij méér of minder aandacht voor de blonde onderbuikspreker?
Laatst bewerkt op: . ...
Het duizelt mij. Er zijn de laatste tijd in de media teveel grote thema’s aan de orde. Op zichzelf niet erg, maar ze worden volkomen kapot-geanalyseerd, uitgekauwd, gefileerd, geduid en uitgebeend. Het is om gestoord van te worden. Sorry, maar ik móet die eindeloze stroom geouwehoer voor mezelf even samenvatten…
De Britse boze witte man
Allereerst was er dat referendum. Groot Brittannië wil de EU verlaten. Grote schrik. Hoe kan dit? Al redelijk snel is de pers het erover eens: het is een rebellie van de gewone man tegen de elite. De gevestigde orde die nooit heeft geluisterd.
De Amerikaanse boze witte man
Dan wint Donald Trump de Amerikaanse presidentsverkiezingen. In de weken daarna worden wij ook hier bedolven onder duidingen. Na het uitkristalliseren daarvan komt één centraal thema bovendrijven: het is ‘de boze witte man’ die rebelleert tegen ‘het establisment’.
De Nederlandse boze witte man
Geert Wilders staat op flinke winst in de peilingen. Overal in Europa doet populistisch rechts het goed. Wilders verwoordt het ongenoegen en de verongelijktheid van de ‘boze witte man’, de opstand tegen ‘de elite’, die kliek in Den Haag, dat ‘nep-parlement’, dat ‘showproces’ tegen hem, de ondergang van de Nederlandse cultuur, de bedreiging door de islam.
Oeps: een trend
Hier tekent zich een trend af, er is tóch één gemeenschappelijk thema te distilleren. Het thema van de ‘boze witte man’ (m/v).
Hebben al die ontevreden mensen een punt? Ja, dat hebben zij. Alleen kiezen zij de verkeerde woordvoerders om aan dit ongenoegen uiting te geven. Wilders, Trump of Le Pen zijn niet de juiste mensen om op termijn verbetering in hun situatie te brengen. Om te zorgen dat er wél rekening met hen wordt gehouden.
Bonus tegenover bijstand
Laat ik mij tot Nederland beperken. Wat zien al die ontevreden mensen ‘boven zich’ gebeuren? Zij zien dat zeer grote ondernemingen nauwelijks belasting betalen en zij wel. Zij zien dat bankiers in crisistijd zichzelf miljoenen aan salarissen en bonussen toebedelen.
Onderwijl blijft het salaris van de gewone man op de nullijn. Hij ziet zijn zekerheden afbrokkelen. Hij levert pensioen in, hij kan pas later met stoppen met werken, hij mag uit eigen zak het AOW-gat betalen. Het eigen risico in de zorg stijgt. De woningmarkt is onbetaalbaar geworden. Tijdens de bankencrisis is hij aan de dijk gezet. Na een paar maandjes uitgeklede WW mag hij creperen in de bijstand. Om vervolgens nog eens vernederd te worden door het UWV.
Participatie is voor het plebs
Tegelijk zien deze mensen hoe een bestuurlijk ‘old boys network’ zichzelf de goede baantjes toeschuift. Hoe het bedrijfsleven bij elkaar de commissariaten uitwisselt. Hoe het de productie automatiseert of overhevelt naar lagelonenlanden. Het personeel in eigen land wordt ontslagen.
Ze zien ook hoe zorgbestuurders een paar ton verdienen terwijl er handen aan het bed tekort zijn en mantelzorgers mentaal uitbranden omdat ze voor hun nog thuiswonende ouders moeten blijven zorgen. Ze beseffen dat de participatiesamenleving alleen bestaat voor het plebs, want de rijken huren uiteraard gewoon iemand in.
Ongelijk verdeelde lasten
Daarnaast mag ‘de gewone man’ de fricties opvangen die nu eenmaal gepaard gaan met de ontwikkeling van de multiculturele samenleving. Het is bewonderenswaardig hoeveel Nederlanders nog bereid waren het land open te stellen voor Syrische vluchtelingen. Maar onder de oppervlakte gist al decennia lang het ongenoegen. Het barst nu naar buiten in de vorm van vilein racisme.
Goed en slecht nieuws
Wat nu? Wij wachten de verkiezingen af. Ik heb goed en slecht nieuws voor de ‘boze witte mannen (m/v)’. Wilders gaat met zijn PVV de verkiezingen winnen. Hoogst onzeker is of hij ook een regering zal kunnen vormen, want verder wil niemand met hem meedoen. In het onwaarschijnlijke geval dat het wél lukt, krijgen wij te maken met een regeringsploeg van twijfelachtig allooi. Zie de LPF indertijd. Geconfronteerd met een werkelijkheid die weerbarstiger blijkt dan het gemak van het A4-tje, zal die regering van Wilders het niet lang redden. Wishful thinking mijnerzijds natuurlijk, maar hoop doet leven.
De boze Blonde Onderbuikspreker
Daarna neemt ‘de elite’ het doodleuk weer over. Want van oudsher regeert de elite, al minstens sinds de tijd van de VOC.
Dat is het slechte nieuws. Of had de ‘boze witte man (m/v)’ de illusie dat Shell, Unilever en Heineken hun belangen in gevaar lieten brengen door de Blonde Onderbuikspreker?
Foto: Centraal bestuur van de VOC, de eerste multinational. ...