Ineens duikt zo’n woord dan overal op in de media: cultuurmarxisme. Een lichte paniek overvalt mij. Heb ik iets gemist? Heb ik niet opgelet?
Met een verbeten trek om mijn mond span ik Google voor mijn karretje.

De laatste jaren is het bon ton geworden om linkse opvattingen fanatiek te verketteren. Links is de oorzaak van alle ellende in dit land. Het wordt vooral gedaan door lieden en media die zelf niet al te frisse opvattingen hebben. Maar dat vind ik dan weer.

Onlangs vond er een proces plaats. Dit gebeurt dagelijks, maar voor dít proces was buitensporig veel aandacht in de media. Toegegeven, het betrof hier een publieke figuur. Maar dit rechtvaardigt in mijn optiek nog niet de vele vierkante meters krantenpapier die er inmiddels aan zijn gewijd. Om nog maar niet te spreken van de ‘live-blogs’, de columns, de analyses en de late night shows.

Het duizelt mij. Er zijn de laatste tijd in de media teveel grote thema’s aan de orde. Op zichzelf niet erg, maar ze worden volkomen kapot-geanalyseerd, uitgekauwd, gefileerd, geduid en uitgebeend. Het is om gestoord van te worden. Sorry, maar ik móet die eindeloze stroom geouwehoer voor mezelf even samenvatten…

Petities, ik ben er dagelijks druk mee. Ze verschijnen met grote regelmaat in mijn Facebook-tijdlijn. Er is zoveel ellende waar je je als burger tegen moet verzetten, dat het bijna onbegonnen werk is om overal tegen te protesteren.

Noodgedwongen heb ik mij afgelopen week verdiept in Jesse Klaver. De media barstten uit hun voegen over Jesse Klaver. Jesse dit en Jesse dat. Hij werd zomaar ineens de leider van GroenLinks.  Men liet mij weten dat Jesse Klaver een ongelooflijk politiek talent was. De jongste fractievoorzitter ooit. Een record. Hij is 29. Ik vond mezelf niet jong toen ik 29 was, maar ik was dan ook geen fractievoorzitter.