Treurige tattoos

Treurige tattoos. Ik lag in de schaduw naast een openluchtzwembad in Duitsland. Ik las mijn boek. Van zwemmen raak ik nooit echt opgewonden. Mensen zoals ik, die in de jaren zestig zwemles kregen in een Gemeentelijk Sportfondsenbad in Amsterdam, hebben dikwijls een zwembadtrauma.
In het Sportfondsenbad werkten zwaarlijvige badjuffrouwen met schorre mannenstemmen. Naar ik nu inzie (door de affaire met bokseres Imane Khelif bij de Olympische Spelen), hadden zij naast een bekneld vrouwelijk X-chromosoom zeker 6 mannelijke Y-chromosomen en nog enkele Neanderthaler genen.
Zij haakten een metalen haak aan een stok onder je nek en sleurden je daarmee door het water, onderwijl brullend: “Vóóruit!!! Buik omhoog!!!”
Waterboarden is slechts één graad erger. De boomers onder ons herkennen dit.

Aarsgewei

Duitsland. Je zou toch zeggen dat ze in dat land sinds WOII wat terughoudend zijn met tattoos, maar het tegendeel is waar. Er lopen meer mensen mét een tattoo dan zonder, constateerde ik bij dat zwembad. Ik blijf neutraal in mijn oordeel, want ik wil natuurlijk geen getatoeëerde lezers tegen me in het harnas jagen.
Zo’n tattoo pakt ook niet altijd even goed uit, bij niet iedereen kun je het beschouwen als een stijlvolle upgrade van het uiterlijk. Een tattoo combineert bijvoorbeeld niet altijd even lekker met een obese of bejaarde ondergrond.
De tattoo is ook aan mode onderhevig. Met een tattoo op je onderrug – de zogeheten ‘tramp stamp’ of ‘aarsgewei’- ben je tegenwoordig hopeloos ouderwets. Te seksistisch ook.

‘Gecureerde identiteit’

Volgens een bekende tatoeageartiest zijn tattoos nu veel meer ‘een onderdeel van een volmaakt gecureerde identiteit. De complexe en unieke verstrengeling van rozen, klokken, hartjes en karpers op je volledige bovenbeen laat zien dat je een gelaagde persoonlijkheid hebt, en bovendien dat je de tattoo-lifestyle volledig omarmt.’ (Bron: Vice).
Dat omarmen kost dan wel een paar centen, je bent al gauw tussen de 1500 en 6000 euro kwijt. Voor al die getatoeëerde voetballers en andere rijke uitslovers is dat natuurlijk makkelijk op te brengen, maar voor een hardwerkend kassameisje (m/v/x) bij de HEMA wordt het financieel wel even een paar jaar afzien.
Meestal beperken die zich dan ook tot een vlindertje op hun pols of een onleesbaar tekstje in hun nek.

Paus Benedictus

Tattoos zijn dikwijls ook een uitdrukking van je persoonlijkheid. Mensen met een ratjetoe van afbeeldingen in alle uithoeken van hun lichaam zijn volgens mij tamelijk verwarde personen. Of ze zijn de plakplaatjes niet ontgroeid die ze op de basisschool op hun arm deden. Niets mis mee, dat moet kunnen.
Iemand met reproducties van het historische Duitse IJzeren Kruis 2e klasse in zijn nek komt onvermijdelijk nogal agressief over en zal dat dan ook wel zijn. Paus Benedictus daarentegen heeft een hemelsbrede tattoo van Jezus aan het kruis tussen zijn tepels, stel ik mij zo voor. Hij kan dan letterlijk een kruis slaan.
Een categorie apart vormen de bleke blanke vrouwen die een voorzichtig spinnetje, hartje, madeliefje of vlindertje op hun onderarm of enkel laten zetten. Eigenlijk zijn dat wat onzekere, verlegen muurbloempjes, die er niet vol voor durven gaan, maar ergens toch willen meedoen. In het wereldje worden dat ‘laffe tattoos’ genoemd. Reken het mij niet aan, ik kan er ook niks aan doen.

Liefst grote borsten

Wat mij persoonlijk altijd heeft tegengehouden is dat het zo permanent is. Bij kleding trek je telkens iets anders aan. Je doet het weg wanneer het je verveelt. En dat gebeurt natuurlijk heel vaak. Aan een tattoo zit je tot je dood toe vast. Zit je tot vervelens toe tegen de naam van je eerste ex-vriendinnetje aan te kijken, dat ook nog eens nooit wilde neuken. Daar wil je niet aan herinnerd worden.
In de tekenles op de middelbare school zat ik het pointillisme te beoefenen. Bij meneer Schmidt. Doet er niet toe. Ik schoot uit met mijn tekenpen met Oost-Indische inkt en tatoeëerde per ongeluk een stip in de muis van mijn linkerhand. Deze pointillistische mini-tattoo zit er nog steeds. Die is voor mij voldoende. Ik voel het nóg!
Ik heb bovendien bij tattoos het gevoel dat ik geen vrije keuze heb. Ik zou het liefst een sexy afbeelding met grote borsten van een ‘garage babe’ op mijn bovenarm laten zetten, maar daar hoef ik niet mee thuis te komen. Dan hoeft het van mij ook niet meer. Ook gaat bij mij het ‘canvas’ tegenwoordig al dusdanig verslappen dat zelfs Henk Schiffmacher het niet meer strak krijgt.
Valt hier nog meer over te zeggen? Ja, maar dát verhaal wordt alleen maar treuriger.

Laatste revisie op 16 september 2024.