Elke maandagmiddag bevind ik mij in het zwembad. Niet om te zwemmen, maar om mijn zoon (8, ZKKH) te begeleiden. Hij heeft A en B en gaat nu voor C. Ik mag sinds corona nog maar eens in de zes weken op de tribune zitten om te kijken hoe het gaat. Noodgedwongen breng ik daarom in de andere weken drie kwartier in de sombere cafetaria van het zwembad door. Ik nuttig daar een kop thee en een uitgedroogde gevulde koek. Ik dood de tijd met lezen en met het zoeken naar de oorsprong van het woord ‘cafetaria’. Want waarom was het geen ‘cafetarium’ en klonk het zo meervoud? Ik leerde…