Het was een moeizaam traject

Het was een moeizaam traject om te wandelen, namelijk een nogal steil bospad in de Vulkaan Eifel. Daar waren wij op vakantie. Deze informatie mag van de CEO in ons gezin pas achteraf worden vrijgegeven, want zij is bang dat potentiële inbrekers anders van onze afwezigheid gebruik zullen maken. Ik maak mij daar minder zorgen over, want de hamster van mijn zoon past op het huis.
Maar goed, dat bospad. Het moest leiden naar een prachtig uitkijkpunt. Vroeger wandelde ik zo’n paadje fluitend. Nu ook, maar dat komt dan door de enigszins piepende ademhaling vanwege mijn COPD. Eigen schuld, vroeger teveel gerookt. Denkt u niet: hij stelt zich aan, want met COPD is 270 meter hoogteverschil toch wat lastiger te overbruggen. Ja, er zijn altijd thrillseekers die op vakantie heel stoer lange wandelingen door de Alpen of de Pyreneeën maken, maar die soms totaal verdwijnen, in een ravijn vallen of anderszins in het ongerede raken. Ook al hebben ze nooit gerookt. Je moet een vakantie natuurlijk wél kunnen navertellen, anders heb je er nog niks aan bij het koffieapparaat op kantoor.

Een goed excuus

Gelukkig bevonden zich langs het pad voldoende objecten die een goed excuus vormden om even bij stil te staan en de adem te herpakken. Bij diverse bomen stond een bordje waarop trots was vermeld dat ze de ‘boom van het jaar’ waren. Met het betreffende jaartal erbij. Meestal waren het bomen die ik niet kende. Heel leerzaam, maar ik onthield ze niet. Wel een goed idee, zo’n bordje. Ik ga dit in mijn tuin ook doen bij de planten. Misschien bloeien ze daar beter van. Er is een theorie dat planten beter groeien als ze complimenten krijgen. Bij de ‘bomen van het jaar’ zag ik zo gauw echter geen duidelijke verbetering.

De struikrovers

Nog interessanter waren de eeuwenoude gedenktekens die hier een daar langs het pad stonden. Zo was er bij een scherpe bocht in het pad een zandstenen object opgericht. Het herdacht dat de toenmalige graaf Karl Ferdinand von Gerolstein in 1680 met zijn gemalin ‘s nachts in een koets door het duistere en gevaarlijke Gerolsteiner woud reed, op weg naar huis. De gravin had een naar voorgevoel en haalde haar man over om te voet een ander pad te volgen. De koetsier werd met de lege koets vooruit gestuurd naar het grafelijk kasteel.
En ja hoor, de koets werd door struikrovers overvallen en beschoten!
Tegenwoordig zouden we dat een poging tot ‘carjacking’ noemen. Misschien was de koets een voorloper van het merk BMW, Audi of Mercedes. Maar ik vond het nu niet zulk opzienbarend nieuws dat daar een gedenkteken voor moest worden opgericht. Maar zoals tegenwoordig regelmatig wordt gezegd: we mogen gebeurtenissen in het verleden niet beoordelen naar onze huidige maatstaven. De graaf en de gravin kwamen lopend veilig thuis. En gelukkig had ook de koetsier het gered. Wel zaten er kogelgaten in zijn hoed.

Van het padje af

Een volgend ‘Denkmal’ langs de weg kwam mij nog ongerijmder voor. Als ik de verweerde tekst goed begreep was daar een boer op een zondag langsgekomen met zijn ossenkar. Hij was mogelijk van het paadje af geraakt, maar hoe het verder is afgelopen vermeldde de tekst niet. De wandelroute wordt aangeprezen als leerzaam, maar ik vond toch dat de informatie hier en daar tekortschoot. Goed, als ik maar even kon uithijgen.

Christus langs het pad

Het laatste object was een Christusfiguur aan een zandstenen kruis. Daarmee werd herdacht dat een paar honderd jaar geleden de Fransen dit gebied hadden verwoest. Ik begreep niet wat Christus daarmee te maken had gehad en al helemaal niet waarom hij daarvoor op die plek aan het kruis gehangen moest worden. Men deed kennelijk maar wat. In elk geval stond daar een fijn bankje waarop ik in de schaduw op adem kon komen en mijn boek verder kon lezen. Ondertussen klom de rest van het gezin naar het beloofde uitkijkpunt. Dat was prachtig, zag ik later op de foto’s.