Ik ben vandaag jarig. Ach ja, het is inmiddels routine. Toch is het deze keer enigszins bijzonder, want het is mijn allereerste verjaardag als vader. Zou je dan opnieuw mogen gaan tellen? Er is immers een nieuw perspectief op mijn eigen leven ontstaan. Eigenlijk in de zin dat ik mijn leven nu volledig in dienst moet stellen van Zijne Kleine Koninklijke Hoogheid (ZKKH).

Voor het oog van mijn fantasie strekt zich een witte vlakte uit. Door de bijna smetteloze sneeuw loopt een dun, enkelvoudig bandenspoor recht naar de horizon. Kenners weten dan: hier passeerde de man die de kunst van het rechtlijnig fietsen beheerst. Stabiel en altijd kalm, nooit een rimpeling in het gemoed die de handen mee doet trillen, het stuur lijkt vastgeroest. Rustig aan, dan breekt het lijntje niet. Dat moet een tekenaar zijn, want tekenaars houden van vloeiende, niet van gebroken lijnen.