-
Een dode kraai
Mijn zoon (ZKKH, 8), kwam mij melden dat er een dode duif in de tuin lag. Hoe zou dat nou komen? Er liggen nooit dode duiven in de tuin. Ik liep met hem mee. Inderdaad, er lag iets onbeweeglijks op het terras. Geen duif. Bij nadere bestudering leek het mij een kraai. Maar evenzogoed dood. Ik wees hem op het verschil tussen een dode kraai en een dode duif. Ik had liever gehad dat het een duif was geweest. Ten eerste omdat die altijd hinderlijk koeren en ten tweede omdat er van een dode kraai toch iets onheilspellends uit gaat. Kraaien associëren we toch meer met de dood. Het lijken…
-
Onderin het graf
Het is vandaag negen jaar geleden dat mijn moeder overleed. Dan denk ik altijd even extra aan haar. Of bezoek ik haar graf. Sommige mensen hebben daar niets mee, maar voor mijzelf heeft het wel betekenis. Ik onderhoud het als een tuintje en ik controleer regelmatig of de konijnen de boel niet kaal gevreten hebben. Mijn moeder hield van planten. Het briefje Toen ze was overleden kwam onvermijdelijk het moment dat ik haar huis moest ontruimen. Al haar spullen gingen door mijn handen.Ook na de dood loopt het leven soms anders dan je verwacht. Ik bladerde door haar laatste agenda. Er stond niet veel meer in. Het denken en het…
-
Mijn Halberiaanse ontmoeting met Ruud Lubbers
Lubbers is dood. Hij ruste in vrede. Ik herdenk hem als een groot staatsman waar wij in het verleden erg veel last van hebben gehad. Hij leidde drie achtereenvolgende kabinetten en voerde draconische bezuinigingen door. Ook graaide zijn kabinet brutaal in de pensioenpot van het ABP. U begrijpt: ik heb nooit op hem gestemd.Aan de vooravond van zijn tweede kabinet (Lubbers II) stond zijn partij (CDA) er niet zo best voor. Maar hij kreeg nog uitgebreid de kans om op tv zijn verhaaltje te doen. Dat kon je wel aan hem overlaten, want hij was een gladde prater. En dus zat Nederland een tweede termijn met hem opgescheept, want hij…
-
Ik huil nog even verder
Mijn hart kromp samen bij het zien van het kleine dode jongetje op de vloedlijn. Hij had zijn nette broekje aan, zijn nieuwe schoentjes. Hij lag op zijn buik, de armpjes langs zijn lichaam, de vingertjes gekromd. Als hij in die houding thuis op de bank had liggen slapen, zou het vertederend zijn geweest. Kinderen zijn op deze leeftijd juist het meest ontroerend. De zee likte nog troostend aan z’n gezichtje, maar er viel niets meer te troosten. De tranen sprongen in mijn ogen, want ik heb zelf een klein schattig jongetje van anderhalf jaar. Een jongetje dat ook zulke leuke broekjes en schoentjes draagt. Dan komt zo’n beeld extra…
-
2009: Een iets te ver doorgebogen baby
Had u ooit van ‘craniosacrale therapie’ gehoord? Ik niet. Totdat de krant er vandaag over schreef.Met craniosacrale therapie proberen de bijbehorende therapeuten lichamelijke en psychische problemen te verhelpen. Niet bij zichzelf, ze kijken wel beter uit, maar altijd bij anderen.Ze volgen de beweging van de hersenvloeistof met de handen, waardoor het lichaam ontspant. Dit zegt de Nederlandse Cranio Sacraal Vereniging in de krant. Er ging van alles stuk De aanleiding voor de craniosacrale berichtgeving was de dood van een baby.Een kennelijk wat minder craniosacraal begaafde Nederlandse therapeut had een Duitse meisjesbaby iets te ver craniosacraal doorgebogen. Flauw hoor, om je anti-Germaanse sentimenten zoveel jaar na de oorlog nog af te…
-
2004: Een gevalletje grafschennis
Een goede vriend van mij is een expert op het gebied van glaskunst. Hij nam mij mee naar een begraafplaats. Hij wilde mij iets laten zien. Een graf. Het was wel even zoeken, want hij wist de precieze plaats niet meer. Nadat wij in de gure wind enige rondjes hadden gelopen en de verkeerde paden waren ingeslagen wist hij het opeens. “Dáár moet het zijn!” Zelfverzekerd beende hij achter zijn wijzende arm aan. En inderdaad, even later stonden wij bij het graf. Het was een oud graf, ergens uit het begin van de vorige eeuw. Twee parallelle rijtjes stenen in de klamme zwarte aarde duidden aan dat daartussen de dode…