Ik vind het razend knap hoe Grote Broer tegenwoordig aan de hand van een DNA-profiel steeds makkelijker moordenaars opspoort. Sir Arthur Conan Doyle mag blij zijn dat hij dit niet meer meemaakt. Het writers block zou al na twee bladzijden hebben toegeslagen. Sherlock Holmes had werkloos moeten toezien hoe forensisch expert Doctor Watson voortaan de zaak in een achternamiddag oplost. Daar is geen lol meer aan.

Laat die Trump maar even zitten. Veel meer maak ik mij zorgen over de ontwikkelingen in eigen land. Er is namelijk een categorie landgenoten die zich laat samenvatten onder de naam ‘fascistjes in de dop’.
Je ziet ze nu al handenwrijvend warmlopen voor de komende Kamerverkiezingen.
‘Straks komen wij lekker aan de beurt!’

Onlangs vond er een proces plaats. Dit gebeurt dagelijks, maar voor dít proces was buitensporig veel aandacht in de media. Toegegeven, het betrof hier een publieke figuur. Maar dit rechtvaardigt in mijn optiek nog niet de vele vierkante meters krantenpapier die er inmiddels aan zijn gewijd. Om nog maar niet te spreken van de ‘live-blogs’, de columns, de analyses en de late night shows.

Eigenlijk moet ik mijzelf eens flink bestraffend toespreken, al betwijfel ik of dat helpt. Is het iets dat in jongetjes-genen zit en nu eenmaal niet te onderdrukken valt? Want vrouwen hebben er blijkbaar veel minder last van…