Een schipbreuk in Växjö

Een schipbreuk in Växjö – Toen er afgelopen zaterdag in Zuidland een trekpontje met 25 opvarenden omsloeg, kreeg ik echt een déjà vue. Het is mij namelijk ook eens overkomen! Niet in Zuidland, maar een stuk noordelijker, in Zweden! En dan niet met 24 man tegelijk, maar gewoon lekker met z’n tweeën. Zonder hulpdiensten. Zonder trauma-heli.
Wij hebben deze schipbreuk geheel zelfstandig afgehandeld en overleefd.

Na mijn ervaring van destijds durf ik te stellen: wanneer je met z’n vierentwintigen op zo’n lullig ponton gaat staan, kun je erop wachten dat je om gaat. Wijsheid achteraf, want als het past, denk je dat het veilig is. Dat hadden wij toen ook.
Hieronder dus maar eens een reprise van een blogstukje uit 2009.

Een schipbreuk in Växjö: Vrijdag 28 augustus 2009.

Bij de Zweedse stad Växjö (welke naam héél anders wordt uitgesproken dan je op grond van de spelling zou mogen veronderstellen, maar dat geldt voor heel veel Zweedse plaatsnamen) ligt een natuurreservaat.

Natuurreservaten zijn er ontzettend veel in Zweden, heel Zweden is bijna een natuurreservaat. Maar goed, onderdeel van dit specifieke natuurreservaat is het eilandje Hissö (pin me niet vast op de uitspraak) in een groot meer dat geloof ik Helgasjön heet.

Binnen het grote geheel van Zweedse natuurreservaten stelt dit eilandje bar weinig voor, maar het aardige ervan is, dat ongeveer 25 meter boven Hissö een nóg kleiner eilandje ligt, Musön genaamd (uitspraak doet er niet toe).
Nu had het de beheerder van dit natuurreservaat wel geinig geleken om een pontje te maken tussen Hissö en Musön.

Heen en weer

Een piepklein pontje, een ponton eigenlijk meer. Een ponton met een reling.
Onder water zijn van het ene eiland naar het andere twee staalkabels gespannen ter geleiding en stabilisatie. De avontuurlijk ingestelde toerist kan zichzelf door middel van een touw overhalen van Hissö naar Musön. En weer terug natuurlijk.

Wannabe thrillseekers als wij zijn, besloten wij de overtocht te wagen, hoewel er een stevige bries stond en de golven vervaarlijk over de talloze rotsblokken in het water klotsten. Maar er stond geen enkel waarschuwingsbord, zelfs niet in het Zweeds, dus wij mochten erop vertrouwen dat het veilig zou zijn.

Mijn vrouw begon enthousiast aan het touw te trekken en hief toepasselijk het bekende lied van Drs. P. aan. Toen wij een meter of tien gevorderd waren, maakte ik aanstalten om een foto van haar te maken, want dat is altijd leuk voor thuis en later. Zie eens welke avonturen wij beleven tijdens onze vakantie, in de ruige wildernis van het Zweedse natuurreservaat!
De foto kwam er niet, het avontuur wel.
Ik deed een stap naar achteren en leunde tegen de reling.

Wij raakten beiden jammerlijk te water!

Deze toch niet bepaald roekeloos te noemen actie (een reling is immers om tegen te leunen) bleek fatale gevolgen te hebben. Het pontje begon vervaarlijk over te hellen. Voordat wij beiden konden denken ‘hij kan gelukkig niet omslaan, want er zitten staalkabels onder’, kapseisde dit ellendig vaartuig volledig en raakten wij beiden jammerlijk te water.

Wij waren werkelijk verbijsterd over zulk een onbenullige constructie!
Ik probeerde nog mijn dure camera boven water te houden, maar tevergeefs. Een kort moment dompelde hij onder. Gelukkig wisten wij over de gladde rotsen in het water snel naar de kant te krabbelen, waar wij vloekend de schade opnamen.

Uiteraard werden we drijfnat. In de verre omtrek was geen mens te bekennen, hetgeen in Zweedse natuurreservaten niet uitzonderlijk is, zeker wanneer het tegen etenstijd loopt.
Ik had mijn elleboog lelijk aan de reling geschaafd. Maar het zou erger zijn geweest wanneer ik met mijn hoofd op de rotsen zou zijn geslagen, dus ik klaag niet.

Oplaadbare vibrator

De camera werkte niet meer. In mijn broekzak trilde mijn mobiele telefoon. Maar dat was dan ook alles wat hij nog kon. Die was voortaan alleen nog maar als oplaadbare vibrator te gebruiken. Die dingen schijnen trouwens nog knap duur te zijn als je ze apart moet aanschaffen.
Na een dagje drogen bleek de camera zich gelukkig weer grotendeels hersteld te hebben. Alleen het lcd-display is wat wazig.

Wij weten nu hoe het is om schipbreuk te lijden op de rotsen. Slechts gewikkeld in badlakens reden wij de 70 kilometer terug naar de plek waar onze tent stond.

Mijn vrouw en ik zijn geen types om over dergelijke gebeurtenissen te kniezen, zolang alles betrekkelijk goed afloopt. We zien er zelfs de humor wel van in.
Maar dan ga ik er wél van uit dat het hierbij blijft!

De oorspronkelijke versie van dit verhaal staat op Verbal Jam.

Laatste revisie op 28 september 2024.