Tegenstrijdigheden bij corona-aanpak

De aanpak van de coronacrisis vertoont enkele ongerijmdheden en tegenstrijdigheden. Ze plaatsen mij voor een dilemma. Maar waarschijnlijk is dat onvermijdelijk. Laat ik beginnen met het dilemma.
Mijn zoontje (ZKKH) mag vanaf 11 mei weer twee hele dagen naar school. Dat vind ik fijn en belangrijk voor hem, dan ziet hij zijn klasgenoten weer eens.
Echter, over de besmettelijkheid van kinderen, in hoeverre zij het virus kunnen overdragen, zijn nog veel tegenstrijdige berichten. Daarom wordt gesteld: wanneer een ouder tot een risicogroep behoort, mag het kind thuisblijven.

Ik behoor tot de risicogroep *

Ik behoor tot de risicogroep, want ik ben een oudere vader. Dus wat is wijsheid? Voor mijzelf geen risico nemen en hem thuis houden? Wél mijn kind naar school laten gaan om hem dat plezier te gunnen? In elk geval wordt de verantwoordelijkheid nu bij de ouders gelegd. Zij hebben geen onderzoeksmiddelen (zoals de overheid) om die beslissing te onderbouwen. Dat is raar.

Vooralsnog besluit ik hem naar school te laten gaan. Dan ben ik meteen solidair met die oudere leerkracht die eveneens tot de risicogroep behoort en die toch voor de klas staat. Vreemd genoeg heeft zij wekelijks tientallen kleuters om zich heen, maar mag zij niet haar kleinkinderen op bezoek krijgen.

Veel onduidelijkheden

Ik denk dat ik van de school ga verlangen dat ze mij inseinen zodra er zich op school corona-gevallen voordoen. In de ruimste zin, dus ook wanneer er kinderen worden thuisgehouden waarvan gezinsleden corona hebben. Dan gaan ze natuurlijk weer piepen over privacy en dergelijke, maar volgens mij kan dat gewoon anoniem.
Daarnaast zijn er ook in het grotere plaatje nog veel onduidelijkheden over de besmettelijkheid van kinderen. In verschillende landen loopt de aanpak uiteen. Duitsland houdt bijvoorbeeld juist de jongste kinderen thuis. Dus ja, hoe zit het nu? Als de overheid van de burger discipline verwacht, verwacht de burger duidelijkheid van de overheid over de logica van maatregelen.

Nattevingerwerk

Ik begrijp dat het voor de overheid moeilijk is om in deze crisis vol onzekerheden en onduidelijkheden de juiste beleidskeuzes te maken. Maar desondanks ontstaat er hier en daar ook wel de indruk van een hoop nattevingerwerk, stroperigheid en bureaucratie. Zo is er blijkbaar nog steeds een gebrek aan mondkapjes en testmateriaal. Direct resultaat: kappers kunnen nog niet werken. Dat kost weer extra miljoenen aan ondersteuning.
Onnodig. Men heeft maanden de tijd gehad om op dit gebied een stevige binnenlandse productie uit de grond te stampen. Maar nee, lukt blijkbaar niet. We maken wél de beste chipmachines en de meest ingenieuze waterwerken ter wereld, maar mondkapjes en wattenstaafjes, nee sorry, te moeilijk.

Foto: Thuisonderwijs voor ZKKH. © Arnoud Hugo

• Update: Er is mij te verstaan gegeven dat ik niet tot de risicogroep behoor. Dat zijn mensen die boven de zeventig zijn. Verder ren ik nog fluitend de trappen op en heb ik geen onderliggende kwalen voor zover ik weet. Is het soms in het begin zo geweest dat mensen boven de zestig onder de risicogroepen werden geschaard? Dat dit gaandeweg is bijgesteld?

Laatste revisie op 9 februari 2021.