De mensen in Nederland hebben in relatief korte tijd toch wel het nodige te verduren gekregen. Elders in de wereld hebben ze misschien zwaardere problemen, zoals natuurrampen en oorlogen, maar die mensen begrijpen tenminste wat ze overkomt. In Nederland is dat niet zo. Wij kunnen er niet bij met ons verstand. Te moeilijk.
Drastische maatregelen
Allereerst moesten we allemaal van het aardgas af, vanwege de aardbevingen in Groningen. Goed, dit was intellectueel nog te behappen, maar geen prettig vooruitzicht.
Intussen werd men ineens ook geconfronteerd met zaken als CO2-uitstoot en ecologische voetafdruk. Dat was al lastiger voor degenen die op school geen scheikunde hadden gehad. Gelukkig konden wij allen rustig gaan slapen, want de regering nam meteen drastische maatregelen om de CO2-uitstoot te beperken: Prins Bernhard junior mocht zijn raceauto-hobby op Zandvoort doorzetten, Schiphol mocht toch groeien en Lelystad kan straks gewoon open (drukken ze door, let maar op).
Op naar het Malieveld
Toen boeren en burgers eenmaal een beetje gewend waren aan de CO2 crisis, kwam de stikstof-crisis. Nóg moeilijker te begrijpen. N2, ammoniak, stikstofoxiden, stikstofdepositie: krijg dit maar op een rij in je hoofd. Te ingewikkeld, en dus: op naar het Malieveld!
Om ons land nog verder lam te leggen kwam recent, zomaar uit het niets, de PFAS-crisis. PFAS is een verzamelnaam voor allerlei nare gifstoffen die in onze bodem terecht gekomen zijn en die niet afbreken. Ze zitten in duizenden producten en inmiddels ook in ons bloed. Ze zijn neergeslagen in het milieu en nu mogen we geen grond meer verzetten waar PFAS in zit. In de praktijk komt dat neer op helemáál geen grond meer verzetten, want PFAS is overal in terecht gekomen. De bouwers en grondverzetters moeten als gevolg daarvan op hun handen zitten. En dus alweer: op naar het Malieveld.
Scheikunde
Gelukkig heb ik nog een beetje scheikunde op school gehad en thuis heb ik iemand die ervoor heeft doorgeleerd, dus al die crises passen nog net binnen mijn denkraam. Maar wie die luxe niet heeft, kan het allemaal niet meer volgen.
Eén ding weet je wel: het heeft ernstige consequenties voor ondermeer de broodwinning en de gezondheid. Dus het enige dat je dan inderdaad kunt doen is op je tractor of je graafmachine springen en naar Den Haag rijden.
Helaas, de meeste ministers hebben óók geen scheikunde op school gehad en doen in het wilde weg beloftes die ze zelf niet begrijpen.
Gifbelt
Hier krijgen wij onze trekken thuis. Ons land is een gifbelt. Zonder overdrijving. Het is het gevolg van decennialang economische groei voorop stellen. Ten koste van milieu, bodemkwaliteit, luchtkwaliteit, volksgezondheid. En nóg stemde de Tweede Kamer dit voorjaar doodleuk voor een motie om chemiebedrijf Chemours vergunning te verlenen allerlei giftige PFAS-rotzooi (zeg maar van die teflon) op ons oppervlaktewater te lozen.
De overheid heeft niets geleerd van grote gifschandalen uit het verleden, zoals Philips Duphar (Volgermeerpolder, Diemerzeedijk) en Lekkerkerk (lees en huiver). Grote milieuvervuilende bedrijven blijven grotendeels buiten schot als het aankomt op aansprakelijkheid. De geschiedenis is een aaneenschakeling van struisvogelpolitiek, wanbeleid, onverschilligheid, toedekken en waarschijnlijk zelfs corruptie.
Werken aan een oplossing
Ik waag mij aan een voorspelling. Om de huidige stikstof- en PFAS crises aan te pakken, gaat de overheid voortvarend de regeltjes, de limieten en de normen aanpassen en bijbuigen, opdat de economie straks weer lekker op de oude voet verder kan.
Op de langere termijn verlaten wij de EU. Niet door uittreding, maar doordat ons land geleidelijk oplost in z’n eigen gif en wegspoelt in de Noordzee. Het bedrijfsleven weet uiteraard de tot dan toe onverkort behaalde winsten veilig te stellen in belastingparadijzen.
Afbeelding: Pixabay
Laatste revisie op 30 oktober 2019.
De 3 kopjes t/m scheikunde waren volledig de stijlvorm conform, een ”ironisch verslaggever” eigen. Ik heb dan ook zoals gewoonlijk met een stille glimlach gelezen.
Maar de slotalinea’s Gifbelt en Werken aan een oplossing riepen onvervalste woede in mij op, omdat de voorspelling (met een blik op het verleden) waarschijnlijk in volle hevigheid onze toekomst schetst.
Want het is natuurlijk helemaal niet zo dat ”we” door acute problemen worden ”overvallen”. De Club van Rome signaleerde al in de jaren 70 van de vorige eeuw de eerste ”grenzen aan de groei”.
Maar onze liberale overmacht in het besturen hing het ”gróeien maar” aan, tot het uiteindelijk barst, en na ons de zondvloed. De ”CO2 crisis” is allerminst iets nieuws maar heette eerst het ”broeikas effect”, na de vervanging door een nieuwe naam is dat vergeten. En de stikstof crisis is ook al heel lang aan de gang, toen werd al gewaarschuwd voor het kwalijke van ”zure regen”, en dat dit komt door fossiele verbranding en overspoelen met koeien en varkensstront. Dit alles was allang bekend. Maar helaas, we bleven lekker leven in een ”gaaf land” en groeiden vrolijk door limieten heen, want ”groeien moet” volgens de bestuurders van dit land.
Wat steeds gebeurde? Nieuwe opgerekte limieten stellen, zodat de rotzooi erbinnen past. Het Malieveld helpt prima schijnoplossingen te creëren. We ontdekken dagelijks nieuwe ”verdienmodellen”. Hiep hiep hoera voor Nederland.