Het is vandaag negen jaar geleden dat mijn moeder overleed. Dan denk ik altijd even extra aan haar. Of bezoek ik haar graf. Sommige mensen hebben daar niets mee, maar voor mijzelf heeft het wel betekenis. Ik onderhoud het als een tuintje en ik controleer regelmatig of de konijnen de boel niet kaal gevreten hebben. Mijn moeder hield van planten.
Het briefje
Toen ze was overleden kwam onvermijdelijk het moment dat ik haar huis moest ontruimen. Al haar spullen gingen door mijn handen.
Ook na de dood loopt het leven soms anders dan je verwacht. Ik bladerde door haar laatste agenda. Er stond niet veel meer in. Het denken en het plannen lukte op het laatst steeds minder. Voorin zaten wat losse briefjes. Op één ervan stond wat er met haar moest gebeuren als ze dood was. Alleen een klein briefje is een teken dat ze het onderwerp eigenlijk niet officieel wilde aanroeren, maar toch de noodzaak voelde om tenminste een kleine aanwijzing achter te laten. Die dus prompt te laat werd gevonden.
“Begraven, niet cremeren!” stond op het briefje.
Achteraf bezien hadden we dit goed gegokt.
“Niet onderop!!” vermeldde ze er met nadruk bij.
Kennelijk ging ze ervan uit dat ze met wildvreemden in een algemeen graf zou komen te liggen, zo met drie boven elkaar.
Bovenburen
Ik kan mij wel voorstellen dat ze geen zin had om in de loop van de eerste decennia van het hiernamaals al die shit van de bovenburen over zich heen te krijgen. Je hebt er geen weet van, maar toch, het is ‘t idee.
Haar zorgen waren begrijpelijk, want mijn vader had ‘niets geregeld’. Daar kwam zij pas achter toen het al te laat was voor een uitvaartverzekering. Gelukkig kon ik haar postuum geruststellen dat ze net voldoende geld op haar bankrekening over had om een eigen graf te krijgen.
Toch onderop
Ze lag alleen wél onderop. Want drie maanden later overleed mijn vader en die kwam dus boven haar te liggen. Maar ik neem aan dat mijn moeder er geen bezwaar tegen heeft dat zijn stoffelijke resten zich in de loop der tijd met de hare vermengen. In elk geval liggen ze daar mooi zo samen. Dat helpt om er vrede mee te hebben dat ze er niet meer zijn. De tijd gaat snel, het is alweer negen jaar geleden.
Laatste revisie: .
Laatste revisie op 10 januari 2019.
Ontroerende gedachten Arnoud. Ja en 9 jaar lijken weer zó voorbij. Hoop dat je hun stemmen nog in je hoofd hoort. Want er komt een dag, dan begint ook dat geluid te vervagen…
Dank je John. Hun stemmen kan ik gelukkig altijd nog oproepen met audio- en video-opnamen die ik heb. Maar ze vervagen nog niet gelukkig.