Meegluren met de bewakingscamera
13 juni 2017
De ongezonde aandacht voor verdachte W.
Onlangs vond er een proces plaats. Dit gebeurt dagelijks, maar voor dít proces was buitensporig veel aandacht in de media. Toegegeven, het betrof hier een publieke figuur. Maar dit rechtvaardigt in mijn optiek nog niet de vele vierkante meters krantenpapier die er inmiddels aan zijn gewijd. Om nog maar niet te spreken van de ‘live-blogs’, de columns, de analyses en de late night shows.
De Boze Witte Man en de Blonde Onderbuikspreker
Het duizelt mij. Er zijn de laatste tijd in de media teveel grote thema’s aan de orde. Op zichzelf niet erg, maar ze worden volkomen kapot-geanalyseerd, uitgekauwd, gefileerd, geduid en uitgebeend. Het is om gestoord van te worden. Sorry, maar ik móet die eindeloze stroom geouwehoer voor mezelf even samenvatten…
Straatnamen als obstakel
Na alle ophef over de nieuwe aanduiding voor ‘allochtonen’, wordt het misschien eens tijd om de Nederlandse taal wat toegankelijker te maken voor de ‘inwoners met een migratie-achtergrond’ (‘ima’). Maurice de Hond deed een poging met een pleidooi om ei/ij te laten fuseren, maar dat idee kon op weinig bijval rekenen.
Reetveegpieten
Ik zeg tegen mijn zoontje van tweeënhalf: “Zie je daar die zwarte man naast Sinterklaas? Dat is een uiterst omstreden figuur. Dat is Zwarte Piet!”
Hier begint tegenwoordig de ellende.
Zwarte Piet mag niet meer, maar hij is er nog wel.
Déjà Vue met Donald
Op 9 november 1968 kwam mijn leraar geschiedenis schuimbekkend de klas binnen. “Dit is een regelrechte ramp! Nixon! Nou zijn de rapen gaar!” schreeuwde hij. Hij struikelde het podium op en smeet zijn aktetas in het schoolkrijtstof onder het bord.
Nederlanders met een achtergrond
Nergens hebben ze dat zo erg als in Nederland: een woord om immigranten politiek correct aan te duiden. Maar nu wordt ook hier het stigma afgeschaft. Eindelijk. Hoe gespannen wij hier in staan blijkt wel uit het feit dat gans columniserend Nederland er nu bovenop duikt. Terwijl het toch maar een klein berichtje was.
Gehoorapparaat als trendy accessoire
Vroeger werd een gehoorapparaat min of meer gezien als teken van voortschrijdende aftakeling, de naderende ouderdom, het volgende instrument ter bestrijding van het zoveelste mankement. Net als de onontkoombare leesbril na je veertigste.
Ik laat hier de categorie gebruikers die van jongs af aan slechthorend is buiten beschouwing.
Recente reacties