In het fijne Friese Heerenveen reed ik door een klein straatje. Ik haalde een paar fietsers in. Ik kreeg geen gelegenheid deze manoeuvre te voltooien, want met hoge snelheid kwam een autootje de hoek om en reed mij tegemoet. Polo’tje of zoiets. Ineens stond hij schuin naast mij geklemd. De bestuurder was duidelijk niet van zins mij enige ruimte te gunnen. Raampjes werden opengedraaid. Op opgefokte toon vroeg de jongeman achter het stuur waarom ik hem blokkeerde. Het was wederzijds, maar goed. Ik probeerde hem uit te leggen dat dit het gevolg was van zijn eigen gedrag en dat je in deze straat maar 30 km per uur mocht rijden.

Het eiland Blup Blup bij Papoea Nieuw-Guinea wordt geëvacueerd wegens het risico dat een ontplofte vulkaan voor de bewoners oplevert. Ook het naastgelegen eiland Bam loopt gevaar. De eilanden bestaan echt en komen niet uit een kinderboek of stripverhaal.

Ik hoop dat we in 2018 met z’n allen een frisse start kunnen maken. Dat we verschoond blijven van discussies waarin we elkaar tot op de vierkante millimeter de maat nemen.
Dat fenomeen nam vorig jaar pathologische proporties aan. Bij de genderdiscussie, bij de Zwarte Piet-discussie, bij de #metoo-discussie, bij de slavernij- en racismediscussie. De belangengroepen betrokken hun stellingen, het eigen gelijk werd minutieus afgekaderd en iedereen die met zijn mening ook maar enigszins buiten de lijntjes stapte werd genadeloos verketterd of streng terechtgewezen. We zijn het nog niet verleerd, die remonstrantse scherpslijperij van de rekkelijken en preciezen.

Ik heb al jaren een leesbril, maar nu werd ook de rest van de wereld om mij heen een beetje vaag. Ik ging naar de brillenwinkel. Preciezer gezegd: de Bril Corner. Inderdaad, hij zit op een hoek. Het is bij mijn weten een van de weinige brillenleveranciers die nog niet ten prooi gevallen is aan een van de grote ketens als Eye Wish, Hans Anders, Pearle of Specsavers. Dat zijn in mijn beleving allemaal oplichters.

Sinds enige tijd ligt wethouder Jo Palmen (71) uit Brunssum onder vuur. Hij is landelijk nieuws. Iedereen wil hem weg hebben.

De Friezen uit Dokkum hadden die randstedelijke Hollanders toch wel behoorlijk tuk vorige week. Normaal is zo’n intocht van Sinterklaas eigenlijk een behoorlijk zouteloze bedoening. Een lullig stoombootje (op plaatjes is hij altijd veel groter), een paar fanfarekorpsen, een schimmel, een Sint, een roedel Pietjes, de burgemeester en vier pelotons ME.

Het dorp waar ik mijn eenvoudige -om niet te zeggen nederige- buitenverblijf bezit, is de toegangspoort naar de prachtige Friese meren. Er is een brug, een eetcafé, een bazaar, een snackbar en een brugwachter met een klompje aan een hengel.
In de zomer varen de plezierjachten af en aan, in de winter is er geen ruk te doen. Voor de toeristen althans.

Van oudsher zijn contactadvertenties in de krant bijzonder intrigerend. Samen met de overlijdensberichten vormen ze de best gelezen rubriek van de krant.
En zeg nu zelf, papieren contactadvertenties hebben toch veel meer mystiek en amusementswaarde dan appjes als Tinder? Je kunt lekker gissen wie en wat er achter steekt.

Ik moet daar altijd aan denken als ik naar Opsporing Verzocht kijk: Ben je eindelijk een keer op televisie, zeggen ze dat je een ‘raar loopje’ hebt.

Pas op: satirisch seksisme! Ik had me er als onverbeterlijke dirty old man al op verheugd: de Boerinnenkalender 2018. Die is begin oktober verschenen. Opvallende kenmerken: elke maand een bijna niets verhullende foto van een jonge boerin. Mooi voor aan de stalwand. Blank, bloot en rondborstig. Alles onder het motto ‘Lekker op de trekker’ (Telegraaf).
Saillant detail: gekleurde boerinnen zijn er (nog) niet. Komt nog wel.