Ik moet daar altijd aan denken als ik naar Opsporing Verzocht kijk: Ben je eindelijk een keer op televisie, zeggen ze dat je een ‘raar loopje’ hebt.

Pas op: satirisch seksisme! Ik had me er als onverbeterlijke dirty old man al op verheugd: de Boerinnenkalender 2018. Die is begin oktober verschenen. Opvallende kenmerken: elke maand een bijna niets verhullende foto van een jonge boerin. Mooi voor aan de stalwand. Blank, bloot en rondborstig. Alles onder het motto ‘Lekker op de trekker’ (Telegraaf).
Saillant detail: gekleurde boerinnen zijn er (nog) niet. Komt nog wel.

Het begint bij lamsvlees en het eindigt bij het seksleven van de slager.

Voltrekt zich een nieuwe seksuele revolutie? kopt de NRC woensdag prominent op de voorpagina. Op sociale en traditionele media zindert de #metoo hashtag. Vrouwen geven daarmee aan dat ze slachtoffer waren van seksueel geweld. Dat zijn er bedroevend veel. Vrouwen pikken het niet langer en stellen seksueel geweld en seksuele intimidatie aan de kaak.
Het vuur is opgeflakkerd door de seksuele misdaden van de Amerikaanse filmproducent Harvey Weinstein. En het fikt inmiddels behoorlijk.

In de buurt van Ryd, midden in de zuid-Zweedse bossen, ligt een autokerkhof. Vergaand verroeste autowrakken liggen lukraak langs een bosweg, tussen de bomen of half weggezakt in een sloot waar olie op drijft. Onderdelen klein en groot liggen als een roestbruine humuslaag tussen de dennennaalden en paddestoelen.
Het autokerkhof is in de jaren veertig van de vorige eeuw opgezet door schroothandelaar Ake Danielsson (1914-2000). Hij woonde er in een hutje tot 1990.

De rechtspraak raakt steeds verder verstrikt in interpretaties van wetten en in jurisprudentie. Dit leidt tot verkalking van het systeem. Als ik hoogleraar strafrecht was geweest, zou deze bewering nieuws zijn, maar nu is het alleen maar een ongerust gevoel van een gewone burger. Volgens mij toch eveneens belangrijk voor het vertrouwen in de rechtsstaat.

Vandaag is het zestien jaar geleden dat ik begon met het schrijven van een weblog. Ik had niet kunnen denken dat ik daar zoveel jaar mee bezig zou zijn. Ik mag wel oppassen dat het niet ontaardt in Mijn Levenswerk. Voor je het weet verzeil je in bezigheden van Sagrada Familia-achtige proporties.

De koning en de premier gingen op bezoek bij de Amsterdamse burgemeester. Hij is stervende. Dat moet ongemakkelijk zijn geweest. Want heeft Van der Laan op zijn sterfbed wel behoefte aan zoiets? Maar goed, ik neem aan dat hem dat gevraagd is. Anderzijds is het moedig van de koning en de premier. Wat zeg je in zo’n gesprek? Vooral wanneer je weggaat op het laatst.
“Nou, Eberhard, we stappen maar weer eens op…”
Dat doe je niet. Ik denk dat het bij een woordeloze omhelzing blijft.

Het was een sluimerende herinnering, ik had hem kennelijk diep weggestopt. Maar door actuele modieuze discussies komt hij weer boven. Dit soort debatten wordt trouwens voornamelijk gevoerd door de grootstedelijke elite, elders hebben ze daar nauwelijks aandacht voor. Dit terzijde en nu terzake.