Mijn derde ervaring met het wezen Paard bleek uiteindelijk van het niveau dat het beste paste bij mijn hippisch temperament: zachtjes aan, dan breekt het lijntje niet. Geen fratsen als draven, springen, steigeren, bokken of galopperen, nee, gewoon een bezadigde tred. Voor mij geen vliegende galop over lommerrijke bospaden, waarbij de opgeworpen kluiten aarde meters verderop achter mij in de struiken vliegen. Ook geen  dolzinnige ritten zoals je die leest in historische romans, over vergeten landwegen, waarbij de hoefijzers de vonken uit de kasseien geselen. Voor mij geen ‘Wer reitet so schnell durch Nacht und Wind’, dat is me allemaal veel te heftig. Ik reed met de auto langs de…