Een dode kraai

Mijn zoon (ZKKH, 8), kwam mij melden dat er een dode duif in de tuin lag. Hoe zou dat nou komen? Er liggen nooit dode duiven in de tuin. Ik liep met hem mee. Inderdaad, er lag iets onbeweeglijks op het terras. Geen duif. Bij nadere bestudering leek het mij een kraai. Maar evenzogoed dood. Ik wees hem op het verschil tussen een dode kraai en een dode duif.

Ik had liever gehad dat het een duif was geweest. Ten eerste omdat die altijd hinderlijk koeren en ten tweede omdat er van een dode kraai toch iets onheilspellends uit gaat. Kraaien associëren we toch meer met de dood. Het lijken pikken op het galgenveld. De kraaienmars. De kraaien op een slagveld. Jammer, zo’n imago, want het zijn op zich volgens mij lieve, en toch op z’n minst intelligente dieren.

Was dit een dreigement?

We staarden beiden naar de dode kraai. Wat nu? Hoe kwam hij daar? Het leek me toch sterk dat hij zomaar dood uit de lucht was komen vallen. Moest dit gezien worden als een dreigement van een criminele organisatie? Zoals men ook een paardenhoofd op z’n kussen kan vinden? Of doelwit wordt van schoten op de eigen woning? Een handgranaat aan de deurknop? Dit is de laatste tijd nogal en vogue lees ik in de bladen.
Maar in dergelijke kringen heb ik mij nooit begeven. Toch is een vergissing gauw gemaakt. Voor de zekerheid heb ik later op de dag dus maar de klimop weggeknipt die voor het bordje met het huisnummer was gegroeid.

Wat nu?

Een andere mogelijkheid was, dat de kraai het slachtoffer was geworden van een kat. Die lopen hier geregeld door het weiland. Hoewel het me sterk lijkt dat een flinke kraai niet is opgewassen tegen een kat.
We konden verder niets meer bedenken. Nu stonden we voor de vraag: wat nu? In de kliko? Bij het GFT? Valt een kraai onder Groente-, Fruit- en Tuinafval? Mijn zoon vond van niet. Dierenambulance bellen? Dat is een fenomeen uit de Randstad, daar doen ze volgens mij op het platteland niet aan.

Ook mijn voorstel om de kraai te begraven kreeg geen goedkeuring. De kraai moest volgens mijn zoon over de sloot naar het achter ons liggende weiland worden geworpen. Uit het zicht. Het leek mij niet de meest elegante oplossing, maar vooruit, de kwetsbare kinderziel moet het maar zeggen.

Ik lanceerde het lijk

Ik pakte een schep, schoof die eerbiedig onder de kraai, liep naar het hekje aan de rand van de sloot en lanceerde het lijk met een fikse zwaai het weiland in. Althans, dat was mijn bedoeling. Maar de kraai strandde op zijn laatste vlucht in de takken van de knotwilg en plonsde recht naar beneden in de sloot. Het zat het arme dier ook niet mee.
Mijn zoon had het wegwerken van het lijk niet afgewacht en was intussen verdwenen. Althans, dat dacht ik. Later zei hij terloops: “Hij ligt nu in de sloot…”
Had hij toch gezien hoe knullig ik dit afhandelde. Die slome pa van hem kan niet eens behoorlijk een dooie kraai over de sloot zwiepen. Voor vaders toch een belangrijke vaardigheid, lijkt me. Gefaald.

Laatste revisie op 31 juli 2022.