Draconische maatregelen – Bij mijn NRC-abonnement krijg ik momenteel een jaar gratis digitaal de New York Times. Goede krant, maar ik weet niet of ik er wel zo blij mee moet zijn. Het gaat daarin vooral over Trump en Gaza. Deze onderwerpen zijn belangrijk, maar dragen niet bepaald bij aan het leesgenot. Je kunt ook overvoerd raken en wegzinken in machteloze gevoelens. Met veel Nederlanders deel ik de woede dat er geen actie wordt ondernomen om het volk in Gaza van de genocide, hongerdood en etnische zuivering te redden.
Draconische maatregelen
Hoewel, deze week was er een keerpunt. De Nederlandse regering ging eindelijk over tot het nemen van draconische maatregelen tegen de Israëlische regering.
Allereerst werd de Israëlische ambassadeur in Nederland op het matje geroepen. Ik heb opgezocht hoe je dat in het Engels moet verwoorden, want die beeldspraak met een matje begrijpt hij natuurlijk niet. ‘The ambassador was called in for a dressing-down’. Hmm, klinkt toch wat minder vernederend dan een matje. De scherpe kantjes zijn er dan meteen al af.
Tweede maatregel
Als tweede kastijding van Israël kregen de twee meest radicale ministers, Itamar Ben-Gvir en Bezalel Smotrich, te horen dat ze Nederland niet meer binnen mochten. Dat waren ze denk ik toch al niet van plan (zijn ze hier überhaupt ooit geweest?), dus dit zal binnen de Israëlische regering niet tot grote paniek hebben geleid.
Samengevat: vroeger op school kregen wij harder op ons flikker voor minder.
Het risico is trouwens bovendien dat Wilders deze misdadigers weer op Schiphol gaat ophalen. Dit vooruitzicht lijkt mij niet aanlokkelijk, hoezeer ze ook met elkaar in hetzelfde fascistische gedachtespoor zitten. Dat je ergens hetzelfde over denkt wil nog niet zeggen dat die ander prettig in de omgang is. En dat is Wilders niet, zoals wij de afgelopen twintig jaar hebben moeten ervaren. De ministers zijn dus blij dat ze hier ook weer van af zijn.
Geweten
Wat schieten de Gazanen hiermee op? Niets. Wat merkt de Israëlische bevolking hiervan? Niets. De Nederlandse maatregelen tegen Israël dienen vooral om het nationale geweten te sussen. De rest schuiven we af op ‘Europa’. En daar gebeurt ook niks, want er is altijd wel een land dat dwars ligt. Enkele grote landen gaan nu de Palestijnse staat (misschien) erkennen. Daar is niets meer van over, maar het is vast bedoeld als dreigend gebaar om Israël nu eens flink de pin op de neus te zetten. Hoor ik daar hoongelach?
De straf
Israël straft uiteindelijk zichzelf.
Het resultaat op de langere termijn is dat Israël geen normale humane samenleving kan zijn. De permanente staat van oorlog verandert onvermijdelijk het karakter van een maatschappij. Het is een hard land, iedereen is in het leger geweest en dat is te merken. Beveiliging, controles, wantrouwen, onverschilligheid, soldaten en gewapende burgers op straat, bij sommigen minachting voor andere bevolkingsgroepen, fascistische invloeden van extreem religieuze groepen.
Heel veel soldaten hebben PTSS. Tientallen pleegden al zelfmoord. Want de ellendige gevolgen van die ’zelfverdediging’ trekt lang niet iedereen, zeker niet als je er middenin zit.
En dan de gijzelaars. Behalve bij de demonstranten die toch al tegen de oorlog waren, is deze groep volkomen uit beeld. Waarschijnlijk zijn ze inmiddels allemaal dood. En zo niet, dan denk ik niet dat zij wél te eten krijgen…
