Mijn hart kromp samen bij het zien van het kleine dode jongetje op de vloedlijn. Hij had zijn nette broekje aan, zijn nieuwe schoentjes. Hij lag op zijn buik, de armpjes langs zijn lichaam, de vingertjes gekromd. Als hij in die houding thuis op de bank had liggen slapen, zou het vertederend zijn geweest. Kinderen zijn op deze leeftijd juist het meest ontroerend. De zee likte nog troostend aan z’n gezichtje, maar er viel niets meer te troosten. De tranen sprongen in mijn ogen, want ik heb zelf een klein schattig jongetje van anderhalf jaar. Een jongetje dat ook zulke leuke broekjes en schoentjes draagt. Dan komt zo’n beeld extra…