Mooie tieten

Het wordt wel weer eens tijd voor een statusupdate rond Zijne Kleine Koninklijke Hoogheid, mijn zoontje van bijna 2. Ik weet namelijk zeker dat u wel wat positief nieuws kunt gebruiken in dit kommervolle bestaan. En dus: het is een buitengewoon schattig en slim jongetje inmiddels. Dit kan ik als vader geheel objectief vaststellen. Het wordt mij van alle kanten bevestigd, dus moet het wel waar zijn.

Hij is werkelijk ‘Mister Cute himself’. Onze sociale omgeving is sinds zijn komst dan ook minstens verviervoudigd, want u weet: met een hond of een kind heb je altijd aanspraak. Hij is op dit moment 22 maanden.

Hij ging van kruipen naar lopen, klautert inmiddels de trap op, klimt op de bank en gaat daar in z’n eentje Dikkie Dik zitten lezen. Als ik hem dat vraag, ruimt hij netjes zijn Duplo op. Hij pelt in z’n eentje rustig een ei of een mandarijn. Hij zit keurig stil bij de kapper als hij geknipt wordt. Hij kan een uur zelfstandig spelen terwijl de tandarts bij mij een kroon plaatst.
Ja, dit jongetje is zo voorbeeldig dat ik mij in de toekomst genoodzaakt zal zien hem een portie kattenkwaad bij te brengen. Anders komt het niet goed met hem.

Zijn talen ontwikkelt hij voorspoedig, in dit geval Nederlands en Hebreeuws. Dagelijks komen er nieuwe woordjes bij. Voor mij is het soms nog even gissen wat hij bedoelt, want dan blijkt het achteraf een Hebreeuws woord te zijn dat ik niet ken. Dat is het nadeel van de tweetalige opvoeding, regelmatig denk je: Waar hééft dat kind het over?
Eén van de eerste woorden was ‘piel’. Dat zei hij dan tien keer achter elkaar. Ik dacht nog, dat begint al lekker! Maar het bleek heel onschuldig het Hebreeuwse woord voor ‘olifant’ te zijn. Hij wilde zijn kleine olifantje mee in de auto.

Vorige week zei hij ineens, zomaar uit het niets:
“Mooie tieten!”
Dáár was geen woord Hebreeuws bij.
De vrouw en ik keken elkaar verbluft aan. Hadden wij dit nu goed gehoord? Aan die onzekerheid maakte ZKKH meteen een eind. Hij herhaalde luid en duidelijk: “Mooie tieten!”

Uiteraard viel de verdenking nu op mij, maar ik bezwoer: van mij heeft ie dat niet!
Toegegeven, ik ben nog wel eens losbandig in mijn taaluitingen, maar sinds ZKKH zijn verbale vaardigheden aan het ontwikkelen is, letten wij extra op wat wij zeggen. Wij verzuchten bijvoorbeeld niet meer dat iets ‘kut’ is, want voor je het weet is het kut voor en kut na. Wij spreken nu van k.u.t.
Ho, wacht, nieuwe richtlijnen van de hoofddirectie: mag óók niet meer, hoor ik nu.

Hij moet dit toch echt op de crèche hebben opgepikt, besloten wij. Van andere kinderen. Of in het pannenkoekenhuis. Op de geitenboerderij. In Artis. In de metro. Op babyzwemmen. Maar niet bij ons!
Stiekem, heel stiekem, ben ik wel een beetje trots op hem. Ik vreesde al dat hij veel te braaf wordt. Was het niet Fred Flintstone die altijd zei: “That’s my boy!”?

Laatste revisie op 2 februari 2019.