Een expat heeft een treurig lot. Als expat heb je geen leven. Een expat is iemand die door een buitenlands bedrijf een poos in Nederland wordt gestationeerd. Vaak mag het gezin mee, maar dat maakt de situatie niet per se beter. Na een aantal jaren moet je weer terug naar huis of naar een andere uithoek op deze aarde.
De expat is een moderne lijfeigene, een horige, hij moet doen wat het bedrijf hem opdraagt. Vooral voor expats uit India en Japan schijnt het erg te zijn. De vrouw en kinderen van de expat lijden het meest. Als de kinderen nog niet leerplichtig zijn zitten de vrouwen vaak thuis. De godganse dag. Hooguit zoeken ze elkáár op. In het gunstigste geval leren ze een paar woorden Nederlands en maken ze wat vrienden buiten eigen kring. Om op een slechte dag te horen dat ze weg moeten, om in een ander vreemd land weer totaal opnieuw te moeten beginnen.
Internationale scholen
Onze overheid is ondertussen wel trots op al die expats. Ze geven toch een bepaald cachet: kijk eens hoeveel buitenlandse bedrijven wij hier naartoe hebben weten te lokken! Goed voor de economie!
Maar ineens is er een probleem: er zijn niet genoeg plaatsen op internationale scholen voor de kinderen van expats. Dat moet snel verbeteren, want anders is er geen ‘aantrekkelijk vestigingsklimaat’. Merk op dat hier dus niet gelet wordt op het belang van de kinderen, maar op ‘het vestigingsklimaat’.
Aan de allerkleinste kinderen wordt nauwelijks gedacht. In teveel gevallen gaan ze niet naar een crèche. Want als één ouder niet werkt krijg je geen kinderopvangtoeslag. Deze kinderen lopen allemaal -wat de Nederlandse taal betreft- een achterstand op in een cruciale periode van hun ontwikkeling. Ook sociaal blijven ze dikwijls in een isolement.
Subsidiepot
Voor andere buitenlanders die naar Nederland komen ligt de nadruk op integratie. Bij expats niet. Taallessen mogen volgens kamerlid Marcouch niet worden vergoed uit de subsidiepot. Die is voor armlastigen. Expats moeten het zelf betalen. Daar is iets voor te zeggen, maar dan moet je ook het lef hebben om de buitenlandse bedrijven te stimuleren om die taallessen voor hun personeel te vergoeden. Maar dat zal wel niet bijdragen aan een ‘aantrekkelijk vestigingsklimaat’ en dus gebeurt het bij mijn weten niet.
Expat hotspot
Amstelveen roffelt zichzelf op de borst dat het een echte ‘expat-hotspot’ is. Ruim 7,5 procent van de inwoners is expat. Alleen in Wassenaar wonen er naar verhouding meer. Bij Amsterdam is dat maar 4 procent. Concreet gaat dat bij elkaar toch om duizenden mensen. Die hangen er in deze samenleving maar zo’n beetje bij, meestal hoog opgeleid, maar eenzaam. Noodgedwongen klitten ze wat samen in de eigen groep. Terwijl de behoefte aan contact met de Nederlandse samenleving wel degelijk bestaat. Tijd dus voor een in álle opzichten ‘aantrekkelijk vestigingsklimaat’.
Bron afbeelding: Pixabay
Laatste revisie op 2 februari 2019.
Ja, ik onderken en zie de eenzaamheid van heel veel expats. Als ze zwanger worden kunnen ze gelukkig naar een Engelstalige zwangerschapscursus speciaal voor expats waar ze andere zwangere lotgenoten treffen en een beetje netwerk opbouwen. Amstelveen voorziet daar gelukkig goed in. Bij verloskundigen Laan van Helende meesters hebben ze zelfs een Engelstalige Centering Pregnancy groep waar de zwangeren 9 keer bijelkaar komen voor informatie en uitwisseling. Ik hoop zelf door mijn werk dat deze aanstaande ouders zich minder eenzaam en meer thuis voelen in ons Nederlandse manier van bevallen.
Zelf ben ik alweer twintig jaar emigrant ofwel economisch vluchteling of gelukzoeker in Duitsland, en dat is duidelijk een veel rooskleuriger situatie.
Ik ben hier eens in gesprek geraakt met een Indiase steward van de Lufthansa. Die verdiende 600 Euro in de maand, wat voor India waarschijnlijk veel is, voor de Lufthansa een koopje. Als hij in Duitsland moest overnachten gebeurde dat in een hostel van de maatschappij. Hij was vrij om ‘s avonds de stad in te gaan, maar kon nauwelijks een vervoerbewijs of een consumptie betalen …
Meestal zijn die expats van die lieden, die vrijwillig, omwille van carrière + wat veel centjes, een hoop ongein over zichzelf afroepen.
N.B., een beetje expat kan zich toch wel wat lessen bij
http://www.reginacoeli.nl/over-ons/de-nonnen-van-vught.html
voor de familie permitteren?
Zo nee, dat is hij gewoon werkgever bij een uitzendbureau 😉
Mijn werkgever (Universiteit) heeft dan wel geen expats, maar de buitenlandse promovendi en hun gezinnen zitten vaak wel in hetzelfde schuitje.
Ik kan met veel trots vertellen dat ze dat goed in de gaten gehad en er worden diverse activiteiten voor de partners georganiseerd. Waaronder taallessen en diverse integratie activiteiten.
Kinderen worden vaak pas hier geboren en/of zijn nog erg klein. Tegen de tijd dat de creche leeftijd komt zijn de ouders al weer terug naar hun land.
Dus ze zijn er wel. Werkgevers die buitenlandse medewerkers en hun gezinnen niet als ondergeschikt behandelen.
Dat is dan inderdaad een positieve benadering. Maar in dit geval wordt alles dan ook geregeld vanuit een Nederlandse ‘werkgever’. Buitenlandse bedrijven in Nederland doen het soms veel slechter. Vooral Indiase expats worden nogal eens slecht behandeld: nauwelijks vakantie, geen zicht op hoe lang ze blijven, plotseling teruggeroepen worden, slechte betaling.
Het zal niet over de hele linie slecht zijn, maar het is vaak toch een groep die het moeilijker heeft dan wordt gedacht.
Ik denk dat de slechte teveel hebben gekeken naar hoe de chinezen het doen. En de Nederlandse overheid zou zich wat meer geïnteresseerd moeten tonen (n.a.v. bekende gevallen zoals het slechte Saoudi-Arabische voorbeeld). Als je hier een Chinees bedrijf zijn gang laat gaan weet je trouwens zeker dat je hoogstwaarschijnlijk ”slavernij” importeert. Kijk naar de serie Langs de Yangtse op tv.
Maar al die constructies (vnl. bedoeld om slechte arbeidsvoorwaarden en lage belastingafdracht te faciliteren) zijn al heel oud. Eind jaren zestig was ik in dienst van een grote Amerikaanse reder (twintig mammoettankers in de vaart). Van de ene dag op de andere kon ik mijn dienstverband alleen maar voortzetten aan boord van de schepen die ze ”uitvlagden” naar Monrovia..De afsplitsing kreeg een brievenbus kantoor op de Kaaiman eilanden en de extra winst ging naar het echte kantoor in NYC.Je mocht ook geen vakbondslid zijn, op straffe van ontslag op staande voet.
De VVD vindt de brievenbusconstructie nog steeds niet laakbaar, ik zou M.Rutte wel eens in zijn gezicht willen vragen hoe hij zo zelfgenoegzaam kan blijven grijnzen terwijl hij toelaat dat wij internationaal fiscaal vergelijkbaar zijn met een bananen republiekje in de Caribbean.