Klaarkomen bij 120 decibel

Klaarkomen bij 120 decibel: dit behoeft enige uitleg. Zoals u bijna onvermijdelijk heeft vernomen, is een imam in Amsterdam van plan om de gelovigen voortaan per luidspreker vanaf zijn moskee op te roepen tot gebed. 
Ik ben daar fel op tegen. Ik heb er slechte ervaringen mee. Bovendien dient religie binnen de muren van het gebedshuis te blijven. 
Natuurlijk is een onderwerp als dit smullen voor gans columniserend Nederland, maar meestal ontaardt dergelijk nieuws in populistische haatpraat. Een mening hieromtrent moet het liefst gebaseerd zijn op persoonlijke ervaringen. En die heb ik.

Golfplaat

Lang geleden bewoonde ik met mijn toenmalige vriendin een klein appartement in Amsterdam Zuid. Het bevond zich in een woonblok dat in ‘t vierkant gebouwd was, met binnentuinen. Wij hadden echter geen binnentuinen, want deze waren ingepikt door een garagebedrijf. Ze waren overkapt met golfplaat. Vloertje storten en sleutelen maar.
Er werden talloze Mini’s en Rovers opgelapt die het hadden laten afweten. De straat stond er vol mee. Ik wist toen al: koop nooit een Mini. Gek genoeg ging de garage toch failliet en de grote ruimte kwam leeg. De verhuurder moest er wat mee.

Slaapkamer

De vriendin en ik gebruikten de zaterdagochtenden in ons drukke bestaan om lekker lang uit te slapen en om ons seksleven op peil te houden. Op een zekere zaterdagochtend waren wij toevallig al heel vroeg bezig om ons in elkaar te verdiepen, toen ergens vanonder de golfplaten plotseling de volgende mededeling met minstens 120 decibel onze slaapkamer binnenkwam:

“Allààààhhhh!!!! (echo, echo, stilte…) Allàhàhàhhàààhhh (echo, echo, stilte…) Allààààààhhhh OewwwwAkkkbaRRRRR!!!! (Nagalm).”

“Zo zeg! Zo hard kom je anders nooit klaar!” merkte de vriendin nog droogjes op.
“Ik bén helemaal nog niet klaar!” protesteerde ik. Maar mijn tegenwerping ging verloren in een herhaling van de gebedsoproep.

Vierdubbel geparkeerd

Dit was mijn eerste indringende kennismaking met de islam. Kennelijk was de ramadan afgelopen en had de verhuurder de voormalige garageruimte beschikbaar gesteld aan de toen nog moskeeloze islamitische gemeenschap. Tout Marrokaans Amsterdam was toegestroomd om de dienst bij te wonen. Waarom die gebedsoproep nodig was begreep ik niet, want iedereen wás er al. De hele straat stond vierdubbel dicht geparkeerd.

Gebraden kip

Sinds de uitvinding van de luidspreker schijnt bij bepaalde groepen in de samenleving de behoefte te bestaan om hun stem op te dringen aan omliggende buurten. Meestal afgewisseld met Nederlandstalige kutmuziek. Sportevenementen, braderieën, festivals, moskeeën, ze terroriseren allemaal de openbare ruimte met volslagen stompzinnige mededelingen. De buitenstaander kan er niets mee.

“De winnaars van de halve gebraden kip kunnen zich om vier uur melden bij de kraam van poelier Joustra!
Joustra beste mensen, voor al uw kippenwensen!”

“Jammer van de dubbele bootlengte achterstand van de ploeg van Nautilus, die dus helaas geen rol van betekenis meer speelt…” 

En dus ook: “Allààààh-etceterah!!!”

Hoe deden ze dat trouwens in vroeger tijden? Met z’n tienen staan krijsen vanaf een minaret?

Wennen

De imam van de Blauwe Moskee in Amsterdam Nieuw-West is intussen vastbesloten. Hij wil eerst met de buurt in gesprek en daarna gewoon beginnen met zijn geluidsoverlast. Het is blijkbaar de islamitische interpretatie van inspraak.
Tegen de media zegt hij: “Amsterdam moet maar wennen aan de islam.”

Ai ai ai, bijzonder foute opmerking natuurlijk. Je hoeft geen Geert te heten om daar heel giftig over te worden. Ik denk namelijk het omgekeerde, dat zijn islam maar eens moet wennen aan Amsterdam. Er is al genoeg teringherrie in de stad, dus houd je religieus lawaai maar lekker buiten de openbare ruimte. Maak een WhatsApp groepje desnoods.

U merkt, ik ben nog steeds behoorlijk rancuneus over de gebedsoproep die destijds een coïtus interruptus veroorzaakte. Ik zou bijna spreken van een post-islamitische stress stoornis (PISS).

Afbeelding: Pixabay

Laatste revisie op 3 december 2019.