Ik vertrouw het niet helemaal

Het is natuurlijk mooi dat op een aantal punten de coronamaatregelen worden versoepeld. Voor de kinderen is het fijn dat ze weer beperkt naar school mogen. Als dat goed gaat, kunnen ze na een paar weken weer volledig naar school.
Ik vind dat iets te snel gaan. Nu gaan mensen erop rekenen.
De algehele tendens is een beetje: het aantal mensen op de intensive care neemt af, dus we kunnen kijken waar we de beperkingen kunnen versoepelen. Vanuit allerlei sectoren komt inmiddels te roep om geleidelijk weer open te mogen gaan. En als ze het zelf mogen beslissen doen ze dat ook, zoals Ikea.

Doodgaan op locatie

Of het zoveel beter gaat, staat nog te bezien. Elke dag gaan er nog steeds zo’n 120 mensen dood aan corona. Bij hen is onomstotelijk corona vastgesteld, maar er is een verborgen groep die niet gemeld is. Er gaan dus in de praktijk méér mensen dood aan het virus.
Weliswaar is de ic-bezetting lager, maar dat komt naar mijn indruk vooral doordat de mensen uit verpleeghuizen niet meer worden ‘ingestuurd’, maar tegenwoordig op de locatie dood gaan. Dan krijg je een vals gevoel van ‘vooruitgang’.

Immuunsysteem slaat door

Die vooruitgang kan in de praktijk nog wel eens vies tegenvallen. Corona is een buitengewoon gevaarlijk virus, dat zich op allerlei manier kan manifesteren. Iedereen denkt dat het vooral ouderen treft. Momenteel is dat zo, maar als ik zo her en der in buitenlandse kranten lees, is het ziekteverloop bijzonder onvoorspelbaar. Zo zijn er aanwijzingen dat mensen met een latino- of afro-achtergrond vatbaarder zijn voor besmetting. Ook komen de meeste mensen op de ic terecht doordat hun ziektebeeld acuut verergert. Gek genoeg is de grootste vijand daarbij het immuunsysteem, dat binnen zeer korte tijd volkomen op tilt slaat en het eigen lichaam aanvalt. Dan moet de patient heel snel in het ziekenhuis zijn om deze overreactie te dempen, maar tegelijk te zorgen dat het lichaam blijft vechten tegen het virus.

Het lichaam crasht

Veel mensen hebben geen of weinig last van symptomen. Bij anderen lijkt het aanvankelijk eveneens die kant op te gaan, maar dan ‘crasht’ het lichaam van het ene moment op het andere. Het is (nog) niet bekend waarom dit bij de een wél gebeurt, en bij de ander niet. En denk maar niet dat je veilig bent als je niet tot een risicogroep behoort.

Ik verzin dit natuurlijk niet zelf, ik las het in een uitgebreid artikel in The Atlantic. Maar die Amerikanen zijn altijd nogal wijdlopig in hun artikelen, dus ik dacht: ik vat het even voor u samen. Maar het is een aanrader om het tóch eens helemaal te lezen als u daarvoor het geduld kunt opbrengen.

Niet te nonchalant graag

Voor mijzelf betekent het dat ik absoluut nog niet mee wil gaan in de neiging tot een lossere aanpak. Want ik merk dat ik dikwijls in diverse situaties toch te dicht bij iemand in de buurt ga staan. Ondoordacht, op de automatische piloot, terwijl mijn aandacht op iets anders is gericht.

Er zijn mij teveel nonchalante reacties in de media in de trant van ‘ach, iedereen gaat een keer dood’. Geen speld tussen te krijgen, maar de manier waaróp is toch ook niet onbelangrijk. Stikken door corona schijnt een van de meest vervelende manieren te zijn om het tijdelijke met het eeuwige te verwisselen.

Dus voorlopig is mijn motto: Oost west, thuis zit ik het best.

Laatste revisie op 24 april 2020.