Dit lamzakkige land

Nederland is waarschijnlijk in de wereld het land waar de meeste regels zijn, maar waar ze het minst gehandhaafd worden. Alleen China overtroeft ons op het gebied van regels. Triest genoeg zijn ze daar dus weer wat doorgeslagen in de handhaving. Ja, het is een delicaat evenwicht natuurlijk.
Niet dat ik verlang naar Chinese toestanden, begrijp mij goed. Want opmerkelijk is juist dat pakweg tachtig procent (natte vinger) van de Nederlandse bevolking zich keurig aan die regels probeert te houden. Uit zichzelf. Wij hebben een bijzonder brave bevolking.

Desalniettemin en nochtans lapt de overige twintig procent alles aan z’n laars, tot grote irritatie van de brave burgers. Ik hoor bij die braveriken en met grote regelmaat erger ik mij mateloos aan de lamlendige handhaving in dit land. De meest draconische sancties gaan mij door het hoofd wanneer ik de aso-categorie weer eens bezig zie. U moet dan denken in termen van Goelag, heropvoedingskampen, steniging of zweepslagen.

Luie overheid

Elke week lezen wij wel weer iets in het nieuws over het resultaat van een luie overheids-aanpak. Zo is destijds heel krachtdadig besloten dat overlastgevende asielzoekers worden ondergebracht in een gesloten opvangcentrum met beperkte vrijheden. Wat vernemen we deze week? Het lastige volkje kan gewoon naar buiten lopen en in de illegaliteit verdwijnen. Dit verpest het draagvlak voor de échte asielzoekers.

In het kader van de coronamaatregelen krijgen burgers en bedrijfsleven strenge beperkingen opgelegd. Afstand houden, handen wassen, ontsmetten, mondkapjes dragen, het vergt nogal wat van de mensen. Wat zien we op de Wallen in Amsterdam? Hordes toeristen in smalle straten, geen onderlinge afstand, handhavers die zélf geen afstand houden en ook geen mondkapjes dragen. Kortom: een mega-middelvinger naar alle mensen die wél hun stinkende best doen om dit virus onder controle te krijgen. Waar komen al die toeristen opeens vandaan? Ja, ze mochten weer vliegen hè… Domheid en onbenul regeren.

En dan natuurlijk het verkeer

Het verkeer is ook zo’n heerlijk voorbeeld van een lijfelijk afwezige overheid. Als de handhaving niet elektronisch en automatisch kan, kost het teveel moeite.
Ik rijd overdag op de A6. De overheid heeft ons opgelegd dat wij overdag niet harder mogen dan 100 kilometer per uur. Ter beperking van de stikstof-uitstoot. Voor het milieu. Voor een goed doel dus, opdat onze woningbouw niet stil komt te liggen. Tegelijk heeft die overheid erbij verteld dat ze daarop niet actief gaan handhaven. Dat deden ze sowieso al nooit, want de laatste keer dat ik op dat traject een wagen van de Verkeersdienst heb gezien moet een decennium geleden zijn. Mocht u niettemin zo’n wagen waarnemen, leg hem dan meteen vast met uw dashcam. Want net als bij de komeet Neowise zul je hem de eerste zevenduizend jaar niet meer te zien krijgen.

Ter hoogte van Urk

Ter hoogte van de oprit Urk wordt mijn spiegel plotsklaps verduisterd door de pompeuze, nagelnieuwe Porsche Cayenne van een of andere cocaïne-patser uit die plaats. U merkt: zelfs onder dit soort omstandigheden blijf ik genuanceerd en onbevooroordeeld. Maar goed, hij wil er langs en wel direct. Dit is geen bumperkleven meer, maar bumperkitten. Ik ga braaf aan de kant.
Dit type gedrag geeft mij altijd bijzonder veel ongenoegen. Ik verlang op zo’n moment hevig naar het bezit van een Aston Martin DB5 met ingebouwde mitrailleurs (007). Ik wed dat u dit gevoel herkent.

En in Europa

De afgelopen weken zagen wij ook weer hoe premier Rutte eindeloos strenge voorwaarden bleef stellen aan andere landen met betrekking tot kredieten en leningen. Hij maakte zich niet populair met deze dwingende zuinigheid. Ik voorspel u: er komt een dag dat de rest van Europa merkt dat Nederland wel allerlei strenge regels wil, maar dat dit lullige landje te lamlendig is om ze te handhaven.

Laatste revisie op 22 juli 2020.